Περνούσαν με τα πόδια το ποτάμι, ο κόσμος καταποδιαστός σαν να ‘τανε κοπάδι από πρόβατα. Είχανε αφήσει πίσω τους αγάπες, θρησκεία και πατρίδα και έψαχναν ανάμεσα από βουνά, πεδιάδες, ποταμούς και θάλασσες, μια στάλα Ελπίδα! Τόση, όσο ένα δάκρυ!
Εκείνη μικρούλα, φρέσκο-ανοιγμένο το κουτάκι για τις μνήμες της. Κρατούσε το στιβαρό χέρι του πάτερα της που την τραβούσε και τη σήκωνε ψηλά, κάθε που γλιστρούσε στις γυαλιστερές πέτρες του ποταμού. Και κατέγραφε μνήμες που θα τη συνόδευαν μια ολόκληρη ζωή. Οι φωνές κι οι τσιριές των μικρών, κάλυπταν τους ήχους της φύσης. Έσβηναν ακόμη και την ορμή και το μουγκρητό του νερού, που έτρεχε βιαστικό με δύναμη.
Μια στιγμή! Πώς γίνεται αλήθεια και μια στιγμή μένει για πάντα χαραγμένη στο κουτάκι της μνήμης; Πώς γίνεται κι ένα δευτερόλεπτο ανατρέπει ολόκληρες ζωές;
Μια μάνα μπροστά τους. Κράταγε στο ένα χέρι το τρίχρονο αγοράκι της και με το άλλο κούρνιαζε στο στήθος της το νεογέννητο μωρό της. Μια στιγμή και το νερό όρμησε και έγινε αφρός το αγοράκι. Τα μάτια της γύρισαν προς το μέρος τους και τους ικέτεψαν!
Μα δεν πρόλαβε, δε στάθηκε να κλάψει! Έσφιξε δυνατά το νεογέννητο και τράβηξε παρακάτω. Για εκεί που ήλπιζε, πως θα ανταμώσει την ελπίδα!
_
γράφει η Σοφία Ντούπη
Συγκλονιστική η τελευταία εικόνα Σοφία μου. Ανατρίχιασα, Πόσες και πόσες παρόμοιες σκηνές πόσα ανείπωτα δράματα δεν λαμβάνουν χώρα στα γαλάζια νερά μας, Κάνουν οι διασώστες μας ό,τι μπορούν. αλλά συνέχεια χάνονται ζωούλες σαν το παιδάκι της τραγικής σου μάνας, Θεέ μου!
Δυστυχώς Λένα μου η ιστορία αυτή που επαναλαμβάνετε και επαναλαμβάνετε σχεδόν κάθε μέρα, παρότι είναι αληθινή δεν είναι μοναδική!… Και δεν είναι ούτε και η τελευταία!… Και όσοι διασώστες κι αν σπεύσουν, η ρίζα του κακού είναι αλλού… γι αυτό και θα συνεχίσει να γεννά παιδάκια που θα γίνονται αφρός και έρημες και τραγικές μάνες!!! Καλό βράδυ.
Πώς να την αντέξει μια μανά; Δίχως να το θέλει ταυτίζεται με τα γεγονότα και μοιράζεται νοερά κομμάτια του πόνου! Καλό βράδυ.
Συγκλονίζει η αληθινή σου στιγμή Σοφία. Δε τις βαστά η ψυχή μου τέτοιες στιγμές δε μπορώ να τις δεχτώ…
Πώς να την αντέξει μια μανά; Δίχως να το θέλει ταυτίζεται με τα γεγονότα και μοιράζεται νοερά κομμάτια του πόνου! Καλό βράδυ.
Πόσο υπέροχη και συγκινητική ιστορία..
Ναι έτσι είναι, εμείς που ήμαστε από έξω μόνο συγκίνηση μπορούμε να νιώσουμε! Όμως εκείνους που τους σημαδεύει η μοίρα πως να είναι η ζωή για όλους αυτούς; Να φτάνει άραγε μια ολόκληρη ζωή για να ξεχάσουν;
Μια γροθιά στο στομάχι…. Μα δυνατή γροθιά… Πολύ όμορφο το χέρι…. Όμως η γροθιά γροθιά….
Πολλές και καθημερινές οι γροθιές!!! Τόσες που αναρωτιέμαι…Πότε θα σταθεί επιτέλους όρθια τούτη η ανθρωπότητα για να τις αντιμετωπίσει; Πότε θα γίνουν ένα οι λαοί; Ένα.. απέναντι στον πόνο αυτών τον χαμένων ψυχών; Καλό σας βράδυ.
Πολύ συγκινητικό!
Να ‘σαι καλά Έλενα. Καλή χρονιά!!!