Νοσταλγία
Μου λείπουν του κορμιού σου τα πρανή
Οι εξοχές σου
Τα σύδενδρα κι οι γήλοφοι
Τ΄αλκιμα, μήκη και πλάτη...
Η αγκαλιά σου,
ο χορός του ροζ.
Η εκβολή, ήτανε, του μύθου.
Το λάλον ύδωρ, το άχραντο...
Νανούριζε, ορφανές πρωτοχρονιές,
άγουρους νόστους
και δειλά απογεύματα.
Χρωμάτιζε, ανατολές
και Κυριακές
Μοσχοβολούσε,
τοκετούς ονείρων...
_
γράφει ο Τάσος Σ. Μάντζιος
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Το νανούρισμα της έμπνευσης στο λίκνο της ποίησης….
ΜΠΡΑΒΟ…
Λυρικό, ερωτικό, πολύ πολύ ωραίο!!!!
Έξοχο!!!
Υπέροχη η νοσταλγία σας…Τόσο γεμάτη από συναίσθημα..και μια εξομολόγηση-παραδοχή που δίνει βέβαιη την ερωτική απουσία.