Νύχτα Ανάστασης

Έμενα με τα χαρτιά ανοικτά μπροστά μου και με ένα απρόθυμο μολύβι στα χέρια, που δεν υπάκουγε θαρρείς, ναι μεν στην απροθυμία μου να γράψω, μα πού έπρεπε να το κάνω από υποχρέωση στη σελίδα που συνεργαζόμουν. Προσδοκούσα σε μιαν έμπνευση που θα λειτουργούσε σαν εναρκτήριο λάκτισμα στα γρανάζια του νου και θα τους έδινε την κίνηση ζωής του  γραπτού που όφειλε να γεμίσει τις λευκές κόλλες που παρέμεναν λευκές τόσες ώρες τώρα. Παρ’ ότι μέσα μου ήξερα καλά ότι δεν θ’ αργούσε αυτή η στιγμή να έρθει, με κατέκλυζε και το γνωστό συναίσθημα σε μας τους γραφιάδες, της ανυπομονησίας, και δεν κομίζω γλαύκα στην ωραία μας πόλη λέγοντάς κάτι τέτοιο.

    Πάσχα, ανήμερα και θες γιατί το στομάχι υπέφερε ως συνήθως μια τέτοια ημέρα από το φορτίο που το είχα φορτώσει, δεν συνηγορούσε θετικά στο να κατεβάζει το μυαλό ιδέες.

   Όταν, ένα τόσο δα μικρό κλικ στην πόρτα του μυαλού και τα γρανάζια της μηχανής του Χρόνου τρίζοντας χαρμόσυνα, άρχισαν να παίρνουν μπρος. Σχήμα οξύμωρο το ‘’εμπρός,’’ γιατί η μηχανή γύρισε πίσω.

   Μεγάλο Σάββατο και βράδυ Ανάστασης στην Μονή της ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ, σαράντα χρόνια πριν.

   Τα παιδιά μου μικρά και κατατρομαγμένα από τα βαρελότα που ακούγονταν μεν αραιά και πού, πολύ πριν ο παπάς πει το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, αλλά που προϊδέαζαν για το τι έμελλε γενέσθαι. Μα εκείνο που επακολούθησε την χαρμόσυνη είδηση  της Ανάστασης του Κυρίου, με τις πολλές καμπάνες να δονούν εκκωφαντικά την ατμόσφαιρα από τη μια και από την άλλη, ένας πόλεμος πραγματικός από βεγγαλικά, βαρελότα παντός είδους και ισχύος και φωτοβολίδες που έκαναν το Ανοιξιάτικο βράδυ να καταυγάζεται σε σημείο που ήταν δυνατό και το πέρασμα της κλωστής στο μάτι μιας βελόνας, έδινε στα παιδιά μια σαφή εικόνα του τι εστί ΠΟΛΕΜΟΣ και βομβαρδισμός μιας πόλης από αεροπλάνα, που άκουγαν από τις διηγήσεις των μεγάλων για τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο που εκείνοι βίωσαν.

    Το μικρό μου το παιδί να έχει κρυφτεί μέσα στο σακάκι του πατέρα του, να κλαίει με αναφιλητά και να τρέμει σαν φυλλαράκι στο φύσημα της ανοιξιάτικης αύρας που μύριζε λιβάνι μα και αλμύρα από την θάλασσα που από κει ψηλά την έβλεπες μέχρι πέρα την Καστέλα, με τα πλοία φωταγωγημένα, έτσι ανεμπόδιστη από πολυκατοικίες που ήταν η θέα.

   Τρομάξαμε να το συνεφέρουμε το μικρό μου, για να ολοκληρωθεί ο   τρόμος του βλέποντας ένα άλλο μικρό παιδάκι να έχει πάρει φωτιά το ξανθό του κεφαλάκι από μια άτσαλα κρατημένη λαμπάδα, μία από τις εκατοντάδες που κρατούσαν προσεκτικά και απρόσεκτα οι ευσεβείς Χριστιανοί με το μυαλό τους πιότερο στο Αναστάσιμο τραπέζι παρά στην αναμμένη λαμπάδα που κρατούσαν… Άλλα δράματα και ξεφωνητά και πάλι. Για να κορυφωθεί το θέατρο του παραλόγου όταν ένα πεκινουά που προφανώς το έσκασε από  τα αφεντικά του και τα έψαχνε μετά μέσα στο πανδαιμόνιο, πλησίασε το παιδάκι μου και άρχισε να το γαβγίζει, μυρίζοντας καταφανώς την αδρεναλίνη του που θα είχε πιάσει κόκκινο εξιτάροντας το σκυλί. Φανταστείτε το να γαβγίζει αγριεμένα και να φέρνει κύκλους γύρω από το μικρό μου, με απρόβλεπτες συνέπειες αν ο πατέρας του δεν το ανέβαζε ψηλά στους ώμους του, να το γλυτώσει από την νέα απρόβλεπτη και για μας τους μεγάλους απειλή, να είχαμε και τρεχάματα για αντιλυσσικά εμβόλια μέρες  άγιες και γιορτινές που ήταν.

    Και μέσα σε όλον αυτό τον κακό χαμό, να ακούς τους παπάδες να ψέλνουν αμέριμνα μέσα από την ασφάλεια του εσωτερικού του ιερού Ναού το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ξανά και ξανά και ξανά.

   Θυμάμαι, ότι όταν φύγαμε από την εκκλησία και πήγαμε στο σπίτι να γευτούμε τις Πασχαλινές λιχουδιές, το μικρό μου, δεν έβαλε μπουκιά στο στόμα του πέφτοντας να κοιμηθεί νηστικό και ακόμη σε κατάσταση σοκ. Ποιος ξέρει δε, τι σκηνές τρόμου έβλεπε και στον ύπνο του, γιατί συνεχώς τρανταζόταν με βουβά αναφιλητά.

   Ποτέ ξανά δεν κάναμε Ανάσταση σε εκείνον τον Ναό. Όπως δε μάθαμε, συνεχιζόταν για χρόνια μετά, το βάρβαρο έθιμο των ‘’πυρομαχικών’’ που έπεφταν σαν σε πεδίο μάχης, μέχρι που δια νόμου απαγορεύτηκαν  ορισμένες ακραίες εκδηλώσεις τους. Έτσι ο κόσμος μπορούσε να απολαύσει και να χαρεί το θείο μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού μας.

   Βέβαια αυτό το σκηνικό που περιέγραψα, δεν είναι παρά μια παρωνυχίδα σε σύγκριση με όσα έθιμα επικρατούν σε άλλα μέρη της Επικράτειας.  Πολεμικές αναπαραστάσεις και απωθημένα ίσως άλλων εποχών, με συνέπεια κάθε χρόνο να έχουμε ακρωτηριασμούς από τα βαρελότα και λογής λογής τραυματισμούς.

 

   Σήμερα, σαράντα τόσα χρόνια μετά τα εξιστορούμενα, θυμάμαι εκείνην την Ανάσταση σαν σε εφιάλτη και αναρωτιέμαι τι τραυματικό σοκ θα πρέπει να υπέστη η νηπιακή ψυχούλα του παιδιού μου, αφού από τότε δεν μπορεί να αντέξει ακόμη και λεκτική φασαρία…

   Είμαστε τελικά ένας λαός της υπερβολής, που δεν μπορεί να κάνει κράτει τουλάχιστον σε στιγμές άγιων ημερών. Είναι στο DNA μας, πώς να το κάνουμε!!!

 

_

γράφει η Λένα Μαρουδή Μούλιου

Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News https://youtu.be/2a72XROiaaUΚαθημερινή https://youtu.be/TvC4bKhFsr8?si=NU_CAZ-ZoUZtWPeR https://youtu.be/x7nNBchmgw8?si=kp3f-okyaaz7rDHxΠρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των...

Η μάνα της Φανής

Η μάνα της Φανής

Τα βήματά μου ακολούθησαν τον μεγαλόσωμο αστυνομικό. Το ήξερα ότι δεν έπρεπε να τον ακολουθήσω, αλλά έπρεπε να τη δω. Ήθελα να είμαι κοντά της. Πάντα, όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό, οι κόρες πάνε στις μητέρες τους για να μάθουν τι να κάνουν. Εγώ, σε τι διαφέρω; Δεν είχα...

Αδιαφυλαξία

Αδιαφυλαξία

Απόψε, τουλάχιστον, θέλω να είμαι ειλικρινής. Αν και αμφιβάλλω αν είμαι καν ικανός να ψεύδομαι. Βλέπεις, μιλώ ξανά στο κενό, μα ακόμα και το κενό ξέρει πως κανείς δεν μπορεί να ψεύδεται χωρίς πρώτα να κατέχει οποιαδήποτε άποψη. Και για να πω την αλήθεια, δεν πιστεύω...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Αδιαφυλαξία

Αδιαφυλαξία

Απόψε, τουλάχιστον, θέλω να είμαι ειλικρινής. Αν και αμφιβάλλω αν είμαι καν ικανός να ψεύδομαι. Βλέπεις, μιλώ ξανά στο κενό, μα ακόμα και το κενό ξέρει πως κανείς δεν μπορεί να ψεύδεται χωρίς πρώτα να κατέχει οποιαδήποτε άποψη. Και για να πω την αλήθεια, δεν πιστεύω...

Η κραυγή

Η κραυγή

Με εμπειρίες λιγοστές κι επαρχιώτικες ξεκίνησε τη φοιτητική ζωή στη μεγαλούπολη. Καλόβολος, με καρδιά αγνή, αθωότητα σχεδόν παιδική, προσπαθούσε από τους πρώτους κιόλας μήνες να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σχολής και κυρίως να ανοίξει τους κοινωνικούς του...

Η αγάπη σου… για την αγάπη σου!

Η αγάπη σου… για την αγάπη σου!

Η αγάπη που έδωσες, σε σένα πάλι θα γυρίσει. Αγάπη πρόσφερες, αγάπη θα λάβεις. Αγάπη για την αγάπη! Το μεγαλείο μιας αέναης, ανεξάντλητης και συνάμα ανεξήγητης θετικής ενέργειας. Μιας θεϊκής δύναμης!  Έτσι! Έτσι είναι η αγάπη! Μία και μοναδική! Ούτε μικρή, ούτε...

2 σχόλια

2 Σχόλια

  1. Χριστίνα Σουλελέ

    Χρόνια πολλά Λένα. Καλή Ανάσταση σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο. Όπως τα λες είναι, ακόμη και σαράντα χρόνια μετά. Σε εμπόλεμη ζώνη κι εμείς αμάχος πληθυσμός το βράδυ της Ανα στάσης. Πως αλλιώς όμως θα σου ερχόταν η έμπνευση για την ιστορία. Ευχές και σε όλη την ομαδα του βιβλίο.νετ.

    Απάντηση
    • Lena Mavroudi Mouliou

      Κοριτσάκι καλά που υπάρχουν και οι γιορτές και ανταλλάσσουμε δυο λόγια. Με θλίβει αυτό ξέρεις. Είναι σαν να το ‘σκασε η Αγάπη και δεν θέλει να μας βλέπει μήτε να μας ακούει,
      Χρόνια σου πολλά λοιπόν και ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Σε θυμάμαι πάντα με τρυφερότητα.

      Απάντηση

Υποβολή σχολίου