Ξημέρωσέ με, Θεέ μου, να δω ό,τι έχω αγαπήσει
Ξημέρωσέ με στην καρδιά που ‘χω λησμονήσει
Αργά αρχίζει η μέρα μου, στη νέα μου ζωή
μα δέχομαι σε εμένανε ό,τι είχα απαρνηθεί
Έφεση στης συνείδησης το νοητό δικαστή
μα του εαυτού κριτές, Θεέ, είμαστε εγώ κι Εσύ
Σκληροί οι νόμοι Σου κι οι παραβάσεις ήττα
Ισόβια αναστολή, με εγγυήσεις βγήκα
Κι ετράβηξα τη ρότα μου για απόμακρο νησί
απρόσωπο και άγνωστο, μα ασφαλές κελί
Εδώ με διαπερνάνε συναίσθημα και ρίγη
μα η ενοχή είναι βαθιά και με θαλλασοπνίγει
Κάνω μαθήματα άμυνας, το Εγώ πώς συγχωρείς;
Άραγε είναι φρόνιμο εξόριστος να ζεις;
Λοιπόν, οι αναλύσεις μου πάνε να με τρελάνουν
όσες σκέψεις και να βρω για απάντηση δε φτάνουν
Έτσι κι εγώ άφεση μου ‘δωσα, για λίγο να χαρώ
Σφραγίδα πλαστογράφησα να λέει μητρώο λευκό
Μα οι δαίμονες του νου μου ποτέ τους δε θ’ αγιάσουν
όλο κοιτάν με ξόρκια τους να με εξαγοράσουν
Την ελευθερία μου όμως, εγώ ξανά δεν την πουλάω
Σήμερα αποφυλακίζομαι και πίσω δε γυρνάω
Γι’ αυτό ξημέρωσέ με, το αυριανό φως να δω
Ξημέρωσέ με, κι αν δε θες, μεθαύριο να μη ζω.

_

γράφει η Δώρα Βαξεβανοπούλου