Ο μεσήλικας επιχειρηματίας είχε κολλημένο το βλέμμα του στο ρολόι. Τα χείλη του κινούνταν αμυδρά καθώς σιγομουρμούριζε μετρώντας. Ο άντρας που στεκόταν δίπλα του, ντυμένος κι εκείνος με έναν ίδιο καναβουρένιο χιτώνα, αποστασιοποιημένος, είχε πάψει από ώρα να μιλά, περίμενε ακίνητος κοιτώντας ευθεία μπροστά του. Οι δυο τους βρίσκονταν μέσα σ’ ένα μεταλλικό κουβούκλιο με δύο μικρά φινιστρίνια κι ο χρόνος έμοιαζε σταματημένος.

Ο λεπτοδείχτης έδειχνε και πενήντα ένα, όταν το χάλκινο κουβούκλιο πέρασε στη στοά και βυθίστηκε στο σκοτάδι. Μέχρι να βγουν το απαλό πράσινο που ακτινοβολούσε το ταμπλό του ρολογιού ήταν ο μόνος φωτισμός που είχε απομείνει. Οι δύο άντρες παρέμειναν στην ίδια στάση κι έπειτα απ’ τα φινιστρίνια φάνηκε να αναβοσβήνει η υπέρυθρη λάμπα της αίθουσας αποσύνθεσης. Ένας φόβος σα να ‘πιασε τον επιχειρηματία που έπαψε να μετρά και ρώτησε:

“Μήπως δεν έκανα καλά να παραλείψω τις εξετάσεις καρδιάς που μου ζητούσαν να προσκομίσω;”. Το αρχοντικό παρουσιαστικό του σα να ‘χε αλλοιωθεί, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του πρόδιδαν την ένταση που ένιωθε μέσα του και την πραγματική, προχωρημένη ηλικία του, ενώ μικρές σταγόνες ιδρώτα γυάλιζαν στο μέτωπό του.

“Είμαι και σ’ επικίνδυνη ηλικία”, χαζογέλασε.

“Μην ανησυχείτε”, απάντησε ο άλλος, “οι εξετάσεις είναι τυπικές. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος”.

Ο επιχειρηματίας τον κοίταξε μ’ ένα φθονερό βλέμμα σα να ‘λεγε: “εύκολο να το λες εσύ που είσαι τριάντα χρόνια νεότερός μου”. Ο Χάρυ ήξερε πως τώρα ο πελάτης του θα αμφιταλαντευόταν αν έπρεπε να σταματήσει τη διαδικασία. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πάθαιναν κάποια κρίση πανικού σ’ αυτό ακριβώς το σημείο και ζητούσαν να τερματιστεί η διαδικασία και να κατέβουν. Ευχήθηκε ετούτος να αντέξει λίγο ακόμα. Ο επιχειρηματίας έστρεψε πάλι το βλέμμα του στο ρολόι.

Τέσσερις και πενήντα δύο και πενήντα έξι, πενήντα εφτά, πενήντα οχτώ δευτερόλεπτα.

“Δε θα νιώσετε παρά ένα μικρό τσίμπημα τώρα” είπε ο Χάρυ, για να τον προετοιμάσει. Ήταν πράγματι σαν ένα τσίμπημα, ο ίδιος μικρός πόνος που προκαλεί μια βελόνα όταν τρυπά ένα δάχτυλο, παρέλειψε όμως να του πει πως οι ίδιοι θα ένιωθαν τα σώματά τους να γίνονται αυτό ακριβώς το σημείο στο οποίο εφορμούσε η νοητή ακίδα. Το μικρό αυτό τσίμπημα αφορούσε κάθε μόριο του σώματός τους. Το αίσθημα ήταν δυσάρεστο αλλά δεν κρατούσε παρά μόνο μια στιγμή.

Το ρολόι τώρα ακτινοβολούσε παράξενα. Έδειχνε τέσσερις και πενήντα τέσσερα και τριάντα οχτώ δευτερόλεπτα.

“Φτάσαμε στο Σίδνεϋ, πώς νιώθετε;” ρώτησε με επιτηδευμένο ενθουσιασμό ο Χάρυ, που έμοιαζε, όπως κι ο άλλος, να καλύπτεται από ένα πέπλο κινούμενης, βαθιά μαύρης σκόνης.

“Ζαλίζομαι ” μπόρεσε να ψελλίσει ο επιχειρηματίας. Χωρίς να δώσει σημασία στο ρολόι κοίταξε τα πόδια του, για να βεβαιωθεί ότι πατούσαν στο έδαφος κι αρπάχτηκε να στηριχτεί από τον ώμο και το μπράτσο που βρίσκονταν δίπλα του. Η παράξενη σκόνη σιγά σιγά καταλάγιασε την κίνησή της και χάθηκε πάνω τους, σα να τη ρούφηξαν τα σώματά τους.

“Ο περισσότερος κόσμος κάνει περίπου μισή ώρα για να ξεπεράσει το σοκ τής πρώτης φοράς. Μην ανησυχείτε, είναι φυσιολογικό” είπε ο Χάρυ χαμογελαστός καθησυχάζοντάς τον. “Θα σας πάω κάπου να καθίσετε. Τα ρούχα σας και τα προσωπικά σας αντικείμενα έχουν ήδη φτάσει με τον Από-ανασυνθετή 4”. Τον έπιασε από τις μασχάλες και τον οδήγησε έξω από το κουβούκλιο σχεδόν σηκωτό.

Υπήρχε μια μικρή αίθουσα γι’ αυτό το σκοπό δίπλα στα γραφεία των ελεγκτών κι ο Χάρυ, που είχε κάνει άπειρες φορές ένα τέτοιο ταξίδι και δεν ένιωθε πια την παραμικρή ενόχληση, άφησε τον άνθρωπο εκεί για να συνέρθει και βγήκε στον εξώστη, απ’ όπου όμως μπορούσε και να τον παρακολουθεί. Χαιρέτησε έναν γνωστό του ελεγκτή που περνούσε και στάθηκε ακουμπώντας στο κάγκελο να χαζέψει την κίνηση. Ο πελάτης του δεν φαινόταν να έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Αν έπρεπε να μαντέψει θα έλεγε πως τελικά θα αγόραζε το προϊόν τους. Ήξερε όμως πως η υπερβολική φροντίδα μπορούσε να τον τρομάξει και να τον κάνει να φύγει, ευχόμενος να είχε κάνει με τα  πόδια τα εβδομήντα πέντε χιλιόμετρα που μόλις είχαν διανύσει. Σίγουρα το InsTransp (Instant Transportation), δεν ήταν ούτε το πιο άνετο ούτε το πιο ευχάριστο μέσο μεταφοράς, όποιος όμως αναλογιζόταν το κέρδος σε χρόνο και χρήμα, έπαυε να νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες. Κι ο πανιασμένος άντρας μέσα στην αίθουσα αφίξεων ήταν ένας επιχειρηματίας, μαθημένος να μετρά τα πράγματα ακριβώς μ’ αυτά τα μέτρα και σταθμά.

Μπροστά του απλωνόταν η τεράστια σκοτεινή αίθουσα των αφίξεων με μόνο το συρτό, ασταμάτητο θόρυβο να προδίδει την αέναη κίνηση που συντελούνταν. Λιγοστοί άνθρωποι αποβιβάζονταν πότε-πότε απ’ τα κουβούκλια που ολοένα έφταναν κι έμπαιναν στις φούσκες με τις κυλιόμενες σκάλες. Απόκοσμα μικρά τριξίματα ανακατεύονταν το ένα με τ’ άλλο, κι όλα μαζί με κείνο το βόμβο που παράγεται όταν μια καλά λιπασμένη βαριά μεταλλική πλάκα κυλά ορμητικά πάνω σε μια άλλη. Η οσμή του κάρβουνου κυριαρχούσε κι ανέβαινε στα μηλίγγια του. Χωρίς αμφιβολία αυτό δεν ήταν μέρος για να κάτσει ένας άνθρωπος για πολύ.

Εδώ κάθε λίγα δευτερόλεπτα μία λάμψη υπέρυθρου φωτός σηματοδοτεί μια καινούρια άφιξη. Τότε ο επόμενος από μια σειρά κυλινδρικών κουβουκλίων σταματά για λίγο πάνω απ’ τον κυκλικό μαύρο δίσκο που βρίσκεται στο έδαφος, στο κέντρο της αίθουσας, φορτώνει μια ορισμένη ποσότητα θρυμμένου κάρβουνου και συνεχίζει το δρόμο του στην ταινία μεταφοράς, προς τον ανασυνθετή, που βρίσκεται μέσα σε ένα περίκλειστο δωμάτιο κατασκευασμένο από πυρίτιο. Εκεί τα σωματίδια του άνθρακα επαναδομούνται, δημιουργούν τους απαραίτητους δεσμούς και ανασυνθέτουν τον οργανισμό που είχε διασπαστεί λίγο πριν στην άλλη άκρη του καναλιού κάμποσα χιλιόμετρα μακριά.

Ένα γλυκό φθινοπωριάτικο απόγευμα που κάθονταν σε ένα παγκάκι με την αδερφή του και τη δεσποινίδα Βου δίπλα στον ποταμό του ζήτησαν να τους εξηγήσει πώς λειτουργούσε ο απο-ανασυνθετής.

Ο Χάρυ χαμογέλασε αφηρημένος και μίλησε για το κόκκινο φως που αναβόσβηνε περιοδικά, την κινούμενη αλυσίδα των χάλκινων κυλίνδρων και τον μαύρο κυκλικό δίσκο στο πάτωμα, στο Σταθμό, όπου είχε περάσει ατέλειωτες ώρες.

Ποτέ του δεν είχε μπορέσει να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε εκεί μέσα. Δηλαδή, παρόλο που γνώριζε την ακολουθία των μετασχηματισμών της διαδικασίας αποσύνθεσης και της διαδικασίας ανασύνθεσης ενός αντικειμένου εκφρασμένης σε μαθηματικά, παρόλο που ήξερε έναν-έναν όλους τους επιμέρους μηχανισμούς, παρόλο που είχε ο ίδιος μεταφερθεί αμέτρητες φορές, δεν είχε καταφέρει ακόμα, κι ούτε πίστευε πως θα μπορούσε ποτέ, να το χωρέσει όλο αυτό στο μυαλό του, μια και οι πεποιθήσεις της κοινωνίας στην οποία είχε μεγαλώσει είχαν μείνει πολύ πίσω, αδυνατώντας να ακολουθήσουν την πρόοδο της τεχνολογίας.

Θυμήθηκε τον κ. Ντέιβ, το αφεντικό του στην εταιρία διασύνδεσης με το κεντρικό δίκτυο καναλιών άνθρακα και τους διηγήθηκε τι του είχε πει εκείνος την πρώτη φορά που τον ξεναγούσε στις εγκαταστάσεις. “Ξέχνα όλα τ’ άλλα” του είχε πει, “φαντάσου πως ο μαύρος αυτός κυκλικός δίσκος στο πάτωμα, είναι κάτι σαν την άκρη ενός λάστιχου ποτίσματος, που είναι έτοιμο ν’ αρχίσει να τρέχει σωματίδια άνθρακα, άπαξ και ανοίξει η βάνα στην άλλη άκρη του. Κι αν θεωρήσουμε ότι η άκρη του λάστιχου δεν είναι ο κυκλικός δίσκος, παρά η έξοδος του ανασυνθετή, τότε το άνοιγμα της βάνας στην άλλη άκρη προκαλεί, αν ανοίξουμε και εδώ τη βάνα, μια ροή αντικειμένων, αγαθών, εμπορευμάτων, ό,τι μας στέλνουν”, του είχε πει. Εκείνος τότε, φοβούμενος πως θα τον έβρισκε ανεπαρκή για τη θέση, ένιωθε να διαχέεται μπερδεμένα στο μυαλό του η θεωρία του φαινομένου της αποδόμησης υλικών αντικειμένων στα στοιχεία τους και προσπαθούσε να συγκεντρώσει τις σκέψεις του, για να είναι έτοιμος να απαντήσει αν τυχόν του έκανε κάποια τεχνική ερώτηση. Όμως δεν του είχε κάνει. Το InsTransp απλά έδινε αυτή τη δυνατότητα και στους ζωντανούς οργανισμούς.

Ένα υπόγειο κανάλι λιγνίτη δε διέφερε πολύ από ένα σωλήνα ύδρευσης που αντί για νερό ήταν γεμάτο με άνθρακα. Το σώμα απλά μετατρεπόταν σε ένα τσουβάλι τριμμένο κάρβουνο που πίεζε το τριμμένο κάρβουνο μέσα στο κανάλι και εξωθούσε μία ίση ποσότητα τριμμένου κάρβουνου στην άλλη άκρη του καναλιού, έως τον ανασυνθετή.

Και η ζωή; «Τί άλλο λοιπόν είναι η ζωή παρά μια πνοή;» Η πνοή αυτή ποσοτικοποιήθηκε και κατορθώθηκε να χωρέσει μαζί με το σώμα στον αποσυνθετή. Συνόδεψε κάθε ιστό, κάθε κύτταρο, κάθε στοιχείο του άνθρακα στην αποσύνθεση, έδωσε ένα πήδημα και βρέθηκε χιλιάδες μίλια μακριά, εκεί που άλλα ολόιδια στοιχεία άνθρακα σχημάτιζαν ίδια κύτταρα, ίδιους ιστούς. Το ότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήταν δεν τους εμπόδισε να χρησιμοποιήσουν τις ιδιότητές της. Ο μετασχηματιστής που προσάρμοζε η εταιρεία τους στον ανασυνθετή, το InsTransp, έκανε αυτήν ακριβώς τη δουλειά, εξασφάλιζε ότι θα έφτανε με το σώμα στην άλλη άκρη του καναλιού. Το να κατορθώσουν να ποσοτικοποιήσουν αυτή τη δίχως μέγεθος πνοή, αυτή ήταν η πραγματική σπαζοκεφαλιά που ταλαιπώρησε για χρόνια, πρώτα τους ερευνητές και έπειτα τους τεχνικούς που ανέπτυξαν αυτόν τον τρόπο μετακίνησης. Έτσι ενώ ο κλασικός απο-ανασυνθετής υλικών αντικειμένων, παρότι πιο σύνθετος γιατί πέρα από το στοιχείο του άνθρακα εμπεριείχε μια πλειάδα άλλες δέσμες στοιχείων,  χρησιμοποιούταν ήδη πριν τις Μεγάλες Καταστροφές στα περισσότερα μέρη του πλανήτη για τη μεταφορά εμπορευμάτων, ο μεταφορέας των υπόλοιπων έμβιων και των ανθρώπων είχε αναπτυχθεί τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια.

_
γράφει ο Πάνος Παπαμιχάλης