Ο Δαίμων της λύπης

Δημοσίευση: 22.11.2016

Ετικέτες

Κατηγορία

lion_b

Ο Δαίμων της λύπης έκανε πάλι γιορτή, ενώ ο κόσμος αγριεμένος ήταν έτοιμος να εκραγεί. Το λιοντάρι της ανδρείας εμφανίζεται σαν δράκος και χρυσίζει τον αέρα με σπίθες αντοχής, διαλύοντας τη γιορτή του πόνου και του φόβου.

Στέλνει ο Δαίμων ύαινες να τρομάζουν τα παιδιά στον ύπνο τους τη νύχτα μα και τη μέρα. Θέσπισε νόμο με την κτήση να ντύνεται τα πένθιμά της και να χορεύει στο ρυθμό του φονιά. Ο χειρότερος Δαίμονας! Ο πιο μισητός! Σε κάνει να τα βλέπεις όλα μάταια και να ξεχνάς την ομορφιά της ζωής. Ο Δαίμων της λύπης τώρα σε έχει καταβάλλει, σε καταδιώκει και σε θάβει ζωντανό. Ο γητευτής της ύαινας, σου έστησε καρτέρι. Τη φτωχολογιά βασανίζει και κρεμά. Ο φόρος και η πείνα κυριαρχούν ως οι αντικαταστάτες των συνθημάτων και με μια φωνή μουγκή παραλύουμε στους δρόμους. Το λιοντάρι της ανδρείας αργοπεθαίνει πονεμένο από το παιχνίδι της δαιμονικής έχθρας.

Προσέξτε, τα παιδιά πεθαίνουν! Με τις ύαινες δεν  έμαθαν να παλεύουν και οι έμποροι κρατούν αμπαρωμένες τις πόρτες, αναμένοντας πότε θα ’ρθει ο καιρός που το καλό το μερτικό θα φορεθεί στην τσέπη. Μέσα σ’ αυτόν τον κυκλώνα, οι δυνατοί διαπρέπουν και οι «ταπεινοί» φτωχαίνουν. Σήμερα γεννιέται ένας εμφύλιος διωγμός έχοντας ως πιο μεγάλη πράξη του την απραξία! Γίναμε περίγελος της πείνας, αδυνατίσαμε, αφού δεν δεχτήκαμε τη λάμψη του λιονταριού.

Ξάφνου απ’ την κορυφή ξεπροβάλλει ένα ισχνό πλέον λιοντάρι που το υποδέχονται με πέτρες και βρισιές. Είναι ισχνό γιατί το πρόδωσε το σώμα του. Όμως, συνεχίζει να πολεμά τις ύαινες, που πέφτουν σαν τα όρνια, μόνος και γέρικος. Με βασιλική καρδιά πετυχαίνει την ανάκαμψη μέσα στην ερημοποίηση των ψυχών. Το τοπίο, ξηρό και εύθραυστο, διαφεντεύει τα μυαλά των πληγωμένων ερπετών, των ανθρώπων. Μόνο το λιοντάρι παραμένει ανυπότακτο και φωτεινό, γιατί έμαθε να γίνεται φως προκειμένου να βλέπει συνεχώς κι άλλο φως.

Επιτέλους, η λάμψη του λιονταριού ζέστανε της ψυχής τον παγετό δίνοντάς του μορφή. Τώρα, η σωτηρία ψάλλει τη χαρά λυτρωμένη από τα υπόγεια της θλίψης. Αυτός ο ανυπότακτος, ο λαμπερός παλμός, που ξέρει καλά την τέχνη του Ιπποκράτη, ήρθε για να γιορτάσουμε την Ανάσταση και της ψυχής το χάδι, την Αγάπη. Κρατά στα δόντια του τα σκοινιά του γκρεμισμένου μας λυγμού και τα σέρνει μέχρι να βρουν γόνιμο έδαφος. Καμαρώστε τον, τα καταφέρνει!

Αλλά, κάποια κομμάτια του λυγμού ψάχνουν το δηλητήριο που έπεσε κάτω και μπλέκονται στα αγκάθια δημιουργώντας κόμπους, γόρδιους δεσμούς και κλειδωμένες πόρτες. Δεν πρόσεξαν τα ρόδα και ρίχτηκαν στα αγκάθια. Στους σταθμούς της ζωής, ανηφοριές και κατηφοριές θα βρεις, χάσματα και αποστάσεις. Μα αν τον δαίμονα της λύπης επικαλεστείς, τότε όλα θα σε οδηγούν στο κακό και θα ψάχνεις στο δηλητήριο το γλυκό. Μα σαν φτιάξεις στους κυματισμούς της ψυχής πολύχρωμες ωδές, τότε αερόστατα θα οδηγείς στον ανάλαφρο βοριά!

 

_

γράφει η Μαρία Καντάνη

Ακολουθήστε μας

Διανύοντας την εσχάτη

Διανύοντας την εσχάτη

Τετάρτη απόγευμα στις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Σιωπή ασυνήθιστη στην πτέρυγα των μελλοθανάτων. Από ένα κελί μόνον ακούγονταν ομιλίες. Οι άλλοι έχουν στήσει αυτί.  «Έρχεται το φαγητό;».  «Όχι. Είναι το καρότσι με τα βιβλία». «Έχεις δίκιο. Το άλλο τρίζει...

Άφιλτρο τσιγάρο

Άφιλτρο τσιγάρο

ΑΦΙΛΤΡΟ ΤΣΙΓΑΡΟ Κοίτα..  Έλεγα και σου έδειχνα την απλωμένη πόλη προς τα κάτω. Βράδυ στο ‘μπαλκόνι’ της Σαλονίκης. Εγώ δεν την έλεγα ποτέ Σαλονίκη!.  Εσύ μου το κόλλησες. Πάντα Θεσσαλονίκη την έλεγα.  Ολόκληρη.  Γιατί της άξιζε και με το παραπάνω. Κούκλα σαν και σένα....

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Άφιλτρο τσιγάρο

Άφιλτρο τσιγάρο

ΑΦΙΛΤΡΟ ΤΣΙΓΑΡΟ Κοίτα..  Έλεγα και σου έδειχνα την απλωμένη πόλη προς τα κάτω. Βράδυ στο ‘μπαλκόνι’ της Σαλονίκης. Εγώ δεν την έλεγα ποτέ Σαλονίκη!.  Εσύ μου το κόλλησες. Πάντα Θεσσαλονίκη την έλεγα.  Ολόκληρη.  Γιατί της άξιζε και με το παραπάνω. Κούκλα σαν και σένα....

Υπόγεια ρεύματα

Υπόγεια ρεύματα

Εμφύλιος πόλεμος και στα δύσβατα και απαράκλητα βουνά που πολεμούσαν οι φαντάροι, συνήθιζε τα δύο στρατόπεδα να τα χωρίζει ένας πλατύς ποταμός. Ο ποταμός αυτός δεν είχε όνομα γιατί κάθε φορά που μετακινούνταν τα πεδία των μαχών, ο ποταμός ακολουθούσε την ίδια πορεία,...

Η αφιέρωση

Η αφιέρωση

ΤΟΝ ΕΙΔΕ ή δεν τον είδε; Ιδού η απορία, η οποία δυστυχώς δεν θα λυθεί σε κάποιο άδηλο σαιξπηρικό μέλλον, αλλά σήμερα το βράδυ όταν επιστρέψει στο σπίτι του. Η γυναίκα του ήταν που γύρισε το κεφάλι μέσα από το Καγιέν, το οποίο έστριβε αργά από την Ακαδημίας προς την...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου