Ο δισταγμός του ανομολόγητου

Δημοσίευση: 23.01.2018

Ετικέτες

Κατηγορία

Πάρε τα χείλη σου απ’ τα δικά μου
δυσεύρετο πάθος μου και μύρο των ανθών
σε βράδια των ψιθύρων που σμίλευαν το νοτιά
κρύψε των ματιών σου τη δάκρινη θωριά.

Το σώμα σου χώρισε απ’ το δικό μου
ο δισταγμός του ανομολόγητου να υποταχθεί
οι κρυμμένοι πόθοι αντιμάχονται της έλξης
εύθραυστη η σιωπή και οι στιγμές αιμοσταγείς.

Θαλασσινός ανθός ο ταξιδευτής ο χρόνος
άελλες ξόδεψαν τις προσδοκίες του τις κρυφές
κεντήστρες μέλισσες στο μένος εθισμένες
στιγμές του αποχωρισμού με δέος εντρυφούνε.

Τα χέρια άσε μου την επιορκία μέσα τους κρύβω
έναυσμα το πύρωμα της αμνήμων αστροφεγγιάς
και πώς να αποχωριστώ αυτό το θαύμα
που κρύβω μέσα στη νάρκη της καρδιάς.

_

γράφει η Βίκυ Δρακουλαράκου

Ακολουθήστε μας

Μετρώντας την απώλεια

Μετρώντας την απώλεια

Τελικά δεν περνάει μέρα χωρίς να σε σκεφτώ Σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, Μα σα να σε ήξερα ανέκαθεν. Λείπεις από την ζωή μου, Ακόμα μια φορά, που το "για πάντα" με πρόδωσε. Ακόμα μια φορά, που κομματιάζεται η σιγουριά. Την απώλεια μετρώ, στα πόσα δάκρυα συνηθίζεται. Μα...

Ταξίδι πέντε ημερών

Ταξίδι πέντε ημερών

Όλα τα χρώματα της γης όλα τα φώτα της αυγής σε ένα χαμόγελο σου! Άστρο νεκρό του πρωινού μεθάει το χρώμα του ουρανού ξυπνώντας στο όνειρο σου... Να αγγίξω θέλω μια χορδή να ταξιδέψουμε μαζί σε κάθε κύτταρο σου! Και ας μείνω πάλι μια ψυχή χωρίς ταυτότητα και γη μακριά...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Ταξίδι πέντε ημερών

Ταξίδι πέντε ημερών

Όλα τα χρώματα της γης όλα τα φώτα της αυγής σε ένα χαμόγελο σου! Άστρο νεκρό του πρωινού μεθάει το χρώμα του ουρανού ξυπνώντας στο όνειρο σου... Να αγγίξω θέλω μια χορδή να ταξιδέψουμε μαζί σε κάθε κύτταρο σου! Και ας μείνω πάλι μια ψυχή χωρίς ταυτότητα και γη μακριά...

Ένας άνθρωπος αληθινός

Ένας άνθρωπος αληθινός

Για εσένα μιλάω Για εσένα, που είσαι αληθινός σε έναν κόσμο αναληθή Για εσένα, που ανθίζουν οι κατιφές και οι γαρδένιες για να σε γνωρίσουν Για εσένα, που η ψυχή σου φωτίζει αβύσσους και γεμίζει δυσαναπλήρωτα κενά Για εσένα, που λες αλήθεια σε όλους εκτός απ’τον εαυτό...

Τα Βήματα

Τα Βήματα

Έτσι πορεύτηκα έως τα σήμερα, χορεύοντας. Στριφογύριζα ανάλαφρος, χαμένος στη μουσική. Ένα έργο τέχνης κάθε βήμα μου και κάθε περιστροφή. Τον πόνο στα χέρια και τα πόδια μου δεν τον λογάριασα.   Έτσι πορεύτηκα έως τα σήμερα, χορεύοντας. Το σώμα μου σαν ποτάμι...

1 σχόλια

1 Σχόλιο

Υποβολή σχολίου