Ο εσωτερικός μας απολογισμός

Δημοσίευση: 19.01.2017

Ετικέτες

Κατηγορία

Αν η κρίση, η οποία ανελέητα μας καταδιώκει εσχάτως, ήταν ποτάμι που τα νερά του κανείς δε μπορεί να αγγίξει δύο φορές, όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, ενδεχομένως σε αυτά να καθρεφτίζονταν άτεχνα ή και έντεχνα οι πιο βαθιές της αλήθειες. Ενδεχομένως να αναδείκνυαν και τον δικό σου πραγματικό εαυτό. Με τις δικές σου κρυφές και ανομολόγητες αλήθειες που άντεξαν στο χρόνο.
Και τώρα που τα νερά του μας έχουν για τα καλά παρασύρει, είναι ίσως η πλέον κατάλληλη στιγμή ν΄ αφουγκραστούμε την αέναη ροή του και να δούμε μέσα μας. Άλλωστε, για να μπορέσεις να πας πιο κάτω, πρέπει πάνω απ’ όλα να ξέρεις καλά ποιος είσαι. Να δεις κατάματα την ταυτότητά σου και, αν χρειαστεί, ν΄ αναμετρηθείς μαζί της. Γιατί οι δύσκολες περιστάσεις είναι αυτές που εξαναγκάζουν πάντα τους ανθρώπους να επιδοθούν σε βαθιές ενδοσκοπήσεις. Και φανερώνουν το αληθινό τους πρόσωπο.
Επιβάλλεται, ειδικά τώρα που ο κόσμος άλλαξε ερήμην μας. Τώρα που τρέχουμε να προφτάσουμε ό,τι έχει φύγει μπροστά. Να το αρπάξουμε και να φύγουμε μαζί του.
Πώς να κολυμπήσουμε, θα μου πεις, ξαφνικά στα βαθιά, όλοι εμείς που χρόνια ολάκερα απολαμβάναμε χωρίς ταραχές τις ζωές μας, εφησυχασμένοι και ανέμελοι μπρος στην ασφάλεια του εφήμερου και της τηλεοπτικής οθόνης; Μόνο που κανείς μας δεν κατάλαβε πως – χάριν της τεχνολογίας και της αισθητικής – όσο μεγάλωνε και στένευε αυτή η οθόνη, στένευε περιέργως και ο χώρος του δικού μας μυαλού…
Και να που πρέπει ξαφνικά τώρα να έχουμε άποψη για ό, τι συμβαίνει γύρω μας. Να εγκαταλείψουμε από τη μια στιγμή στην άλλη την ευκολία και την άνεση του «θεατή» και να ερμηνεύσουμε ανώτερους στοχασμούς και ιδέες. Να βρούμε λύσεις και τρόπους να σπρώξουμε τις μέρες. Πώς να μάθει να μετρά από το μηδέν ένας ολόκληρος λαός που ήξερε να μετρά πάντα με βάση το χρήμα; Πώς, όντας παραδομένοι χρόνια ολάκερα στο μεγαλείο του καταναλωτισμού, ξαφνικά να παρατήσουμε καταμεσής της διαδρομής όλα τ΄ «αναγκαία» που φορτωθήκαμε στους ώμους και να τρέξουμε να ταλαιπωρήσουμε το μυαλό; Πώς να το αφυπνίσουμε, έτσι απροετοίμαστο, ναρκωμένο από τη μέθη της ευημερίας;
Ήταν μεγάλη η εποχή του βολέματος. Το μάθαμε, έστω και καθυστερημένα. Τουλάχιστον, όμως, το μάθαμε. Πιάσαμε το υπονοούμενο. Μας πήρε χρόνο να συνειδητοποιήσουμε πως ήταν επίπλαστη η πραγματικότητα: χρήμα που έδειχνε ότι ποτέ δεν θα τελειώσει, ανεξήγητα μεγαλεία, φασαρία. Για το τίποτα. Όλο το κακό για το τίποτα. Για ό,τι δεν υπήρχε. Και όσο καμωνόμασταν τους μεγάλους, βουτούσαμε με το κεφάλι στην κατανάλωση και ξεμείναμε απ’ όλα αυτά για τα οποία λιγώνεται στ’ αλήθεια η ανθρώπινη ψυχή!
Τι σου είναι όμως το ανθρώπινο γένος!
«Αρκεί να περνάμε καλά» λέγαμε και ξαναλέγαμε, την ίδια στιγμή που καμωνόμασταν τους σπουδαίους. Με βλέμμα βουτηγμένο στη έπαρση. Και αυτό το «να περνάμε καλά» φαίνεται να μας ξεμπρόστιασε… Γιατί για χάρη του πόσα και πόσα δεν χρίσαμε απαραίτητα για τις ζωές μας. Και κάπου εκεί άρχισαν οι μαθηματικές πράξεις. Να προσθέτουμε. Να αφαιρούμε. Σαν τα παιδιά να βάζουμε στην άκρη το κρατούμενο, μήπως και στο τέλος βγει σωστή η πράξη. Κυρίως όμως να αφαιρούμε. Μία μεγάλη αφαίρεση που, ομολογώ, ξεπερνά τις δυνατότητές μου στα μαθηματικά, που ποτέ δεν αγαπούσα.
Και να ξέρεις. Όταν τα χρήματα στην τσέπη και στο πορτοφόλι λιγοστεύουν, λιγοστεύουν τα οράματα, οι στόχοι, τα όνειρα. Και τότε από απλός και καθημερινός άνθρωπος γίνεσαι ήρωας! Γιατί μην μου πεις πως δεν είναι ήρωας αυτός που αναμετριέται με το ελάχιστο, με τις αντοχές του, με τον ίδιο του τον εαυτό.
Και κάπου εκεί χάσαμε τον «άλλον», το διπλανό μας. Γνωστούς και φίλους. Γιατί και οι σχέσεις έγιναν ρηχές. Παρατημένες και σε εκκρεμότητα. Και είναι η πρώτη φορά που καλείσαι να καταγράψεις με μαθηματική ακρίβεια πόσους πραγματικά κουβαλάς μαζί σου. Το προσωπικό φορτίο σου δηλαδή. Και τα λόγια δε ρέουν πλέον αβίαστα. Δεν λαχανιάζουν οι λέξεις από τη λαχτάρα τους να βγουν και να σε κοιτάξουν κατάματα. Γιατί τα χρόνια των απότομων προσγειώσεων είναι πάντα δύσκολα και επιβάλλουν μόνο λαλίστατες σιωπές. Και αλλάζουν τον κώδικα επικοινωνίας. Και ο καρδιές μικραίνουν και δε χωρούν το νοιάξιμο και το μοίρασμα.
Δεν ξέρω αν η κρίση αυτή είναι ποτάμι ή θάλασσα. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα νερά της ξέβρασαν στην ακτή κρυμμένες αλήθειες. Από αυτές που μετρούν λάθη, ευθύνες, άλλοθι, παραλείψεις και αντοχές. Φέρ’ τα στο νου σου μόνο μια γύρα. Και πάρε το κουβάρι από την αρχή. Μόνος σου, αν χρειαστεί. Όλα μπορεί να τα κάνει από μόνος του ο άνθρωπος. Μεγάλη υπόθεση…

_

γράφει η Χαρούλα Σμαρνάκη

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 16 – 17 Νοεμβρίου 2024

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 16 – 17 Νοεμβρίου 2024

Real News https://youtu.be/yIDnoZD2PaEΚαθημερινή  Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής   Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ...

Αυτό το θηρίο, ο άνθρωπος

Αυτό το θηρίο, ο άνθρωπος

Μέρες τώρα βλέπω αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου με θέμα όσα τράβηξε η ανθρωπότητα από τους σημερινούς -και όχι μόνο- συμμάχους μας, τους Γερμανούς. Ασχήμια, απανθρωπιά, βαναυσότητα και ό, τι αρρωστημένο μπορεί να γεννήσει το μυαλό του...

Σε χρώμα διαδρομές

Σε χρώμα διαδρομές

Από μια τζαμαρία μέσα.Κοιτώ τον Ουρανό. Kοιτώ μια κουκκίδα στο βάθος να χορεύει, να στροβιλίζεται και ακίνητη να μένει.Να μεγαλώνει. Να αλλάζει σχήμα.Γνώριμο σχήμα να παίρνει.Ν' αποχτά φτερά. Φτερούγες απλωμένες. Αστραφτερές.Στα χρώματα της Ίριδας.Κύκλους...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Σε χρώμα διαδρομές

Σε χρώμα διαδρομές

Από μια τζαμαρία μέσα.Κοιτώ τον Ουρανό. Kοιτώ μια κουκκίδα στο βάθος να χορεύει, να στροβιλίζεται και ακίνητη να μένει.Να μεγαλώνει. Να αλλάζει σχήμα.Γνώριμο σχήμα να παίρνει.Ν' αποχτά φτερά. Φτερούγες απλωμένες. Αστραφτερές.Στα χρώματα της Ίριδας.Κύκλους...

Μια μάνα

Μια μάνα

Η ωραιότερη περίοδος μια γυναίκας, για τις περισσότερες, είναι η εγκυμοσύνη. Εκτός από τις ορμόνες που χορεύουν σε τρελό ρυθμό, το συναίσθημα της προσμονής είναι στο έπακρό του. Νοιώθει εκείνο το "σποράκι" να μεγαλώνει και με τον καιρό κάτι φτερουγίσματα...

Μικρός τιτανικός

Μικρός τιτανικός

 Κοίταξε τώρα. Καπνίζω. Καπνίζω με ατελείωτη μανία και ο καπνός γεμίζει όλο μου το είναι. Πού είσαι να με αποτρέψεις, να με σταματήσεις από τη συνήθεια που σιχαίνεσαι τόσο πολύ; Μου έλεγες ότι το τσιγάρο θα με σκοτώσει. Μέγα λάθος. Θέλεις να σου πω εγώ τι...

6 σχόλια

6 Σχόλια

  1. ΝΙΚΟΣ ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

    καλή προσέγγιση….

    Απάντηση
    • Χαρούλα Σμαρνάκη

      Σας ευχαριστώ πολύ!

      Απάντηση
  2. aroumelia

    […] Φέρ’ τα στο νου σου μόνο μια γύρα. Και πάρε το κουβάρι από την αρχή. Μόνος σου, αν χρειαστεί. Όλα μπορεί να τα κάνει από μόνος του ο άνθρωπος. Μεγάλη υπόθεση…[..]

    Μεγάλες και ωραίες αλήθειες μας δίνει ο μονόλογός σας … να είστε καλά!!!Καλημέρα!

    Απάντηση
    • Χαρούλα Σμαρνάκη

      Σας ευχαριστώ θερμά για τα όμορφα λόγια σας! Καλημέρα!

      Απάντηση
  3. Μάχη Τζουγανάκη

    Μια ώριμη προσέγγιση και ελπιδοφόρα μιας και η αλλαγή που προτείνεις στη νοοτροπία μας Χαρά μου, δεν κοστίζει. Σε ευχαριστούμε για το μοίρασμα αυτό

    Απάντηση
    • Χαρούλα Σμαρνάκη

      Μάχη μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς σου στέλνω για όλα!

      Απάντηση

Υποβολή σχολίου