Είναι αυτό το ζωντανό μικρό χεράκι τ' ουρανού που ποτίζει εκείνες τις μεγάλες κίτρινες μαργαρίτες
όντας ο Μάρτιος
να καλπάζει δίγνωμη η άνοιξη
ούτε κρυώνει ούτε βρέχει
ο θεός έχει τ' απόλυτα κέφια του
ένας ανάπαιστος υψώνεται πάνω από τα οργωμένα χωράφια
που καλοτυχία συγκομιδής πάλι ελπίζουνε…
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.
Στις γειτονιές των ανθρώπων του μόχθου πλανιέται μια πληγωμένη ελπίδα, ψυχής η κραυγή ένα παιδί πεινασμένο που μόλις κρατιέται σ' ένα τραπέζι που κάποιος μοιράζει λιγοστό το ψωμί Τη μέρα εκείνη της κρίσης λαμπρός ο ήλιος καλεί αδικημένους, θλιμμένους στο κόσμο...
Μαβιά σύννεφα ταξιδεύουν στα δυτικά με τον ανάλαφρο ρυθμό παλιού τραγουδιού. Ένα κορίτσι κεντάει στο τελάρο του το τριανταφυλλί του λιόγερμα. Ένα σύννεφο, το ‘συρε μαζί του το σούρουπο, σκάλωσε στα κλαδιά της γαζίας ξεθώριασε το κιτρινάκι της φορεσιάς της...
…ένας ανάπαιστος υψώνεται πάνω από τα οργωμένα χωράφια ..!!!!
επιδέξιος χειρισμός και πάλι…
και παραγκωνισμένος..
γεια σου Μάχη!
Ιδιαίτερος ο τρόπος που βλέπετε τον κόσμο και εκφράζεστε γι’ αυτόν!!!
Ο Θεός έχει τα απόλυτα κέφια του λοιπόν…
Καλό σας βράδυ!!!
αχ Ελένη να ήξερες πόσο αγαπώ τον άμεσο ανθρώπινο ενικό!
σ’ ευχαριστώ πάντως..
ναι έχει κέφια νομίζω..