Όλο αυτό που γίνεται,
φαντάζει σαν τον Ξέρξη με τους 300.
Ένας αβοήθητος να σταθεί στα πόδια του,
μόνος του,
μπροστά σε έναν στρατό,
φέρνοντας του τον πνιγμό.
Στο τέλος απομένει η αντανάκλαση η ίδια του.
Αυτή που δε θα φύγει ποτέ,
και δε θα μοιάζει με κανέναν άλλον,
παρά μόνο με τον ίδιο.
Ούτε καν με πενήντα κλώνους…
Θα είναι αυτός!
Ένας και μοναδικός!
Και όλο αυτό σαν πνιγμός από θάλασσα,
και μέσα του θαλασσοταραχή.
Θα αντέξει χωρίς το κουπί
ή θα χρειαστεί και άλλο στεγνό βαρκάκι να κάτσει να σκεφτεί;
Ο όλεθρος στην πνοή του,
η δύναμη του να τα ανυψώσει όλα στον αέρα
και να φέρει τη δίνη,
μοιάζει περισσότερο με οδύνη.
Και ο λιθοβολισμός που πέφτει πάνω του,
σαν αμετάβλητος σεισμός,
σαν ακατοίκητη στέγη,
από καρφιά!
Ο Ξέρξης…
Ο φτιαγμένος από χάρτινο γυαλί…
_
γράφει η Μαίρη
0 Σχόλια