Η φωτιά με πρώτη αλλά όχι κύρια αφετηρία τη λάβρα που πυρακτώνει τις καλοκαιρινές ημέρες μα και εξάπτει τις διετήσιες νύχτες` η φωτιά ως θεμελιώδες συστατικό μέρος της συμπαντικής δομικής αρμονίας, αναγκαστική συνθήκη της κοσμικής ολότητας και απαρέγκλιτη προϋπόθεση του πλήρους` η φωτιά ως σύμβολο αποτροπαϊκό και θεόθεν νομιμοποιημένο καθαρτήριο αμαρτιών, σφαλμάτων, εγκλημάτων αλλά και μέσο τιμωρητικό και κατασταλτικό των πλέον λατρευτών ανθρωπίνων παθών, των ανομολόγητων πόθων, των μη συμμορφουμένων προς τας επιταγάς θρησκείας, πολιτείας, κοινωνίας παρορμήσεων, των εμμονικών προσηλώσεων στον πυρετό της σάρκας, των δι-αισθητικών απολαύσεων` η φωτιά ως πυρ εξώτερον που καταδικάζει σε φλογώδη ηθικό και βιολογικό αφανισμό εν τέφρα τον άνθρωπο που θέλει να τιμήσει την ανθρώπινή του φύση, εκείνο το μοναδικά γοητευτικό αμάλγαμα ατελειών, ενστίκτων, λογικής, υψηλής διάνοιας, επιθυμιών, ονείρων, οραμάτων και αταλάντευτης βούλησης` η φωτιά ως συνειρμικό ισοδύναμο της κόλασης και αιώνια συνοδοιπόρος των καταραμένων ψυχών στον αισθητό και τον νοούμενο κόσμο` η φωτιά υπό τον τύπο του πυρφόρου ηλιακού δίσκου, του θερμαντικού, του εμπρηστικού, του διαπρύσιου εγγυητή της ζωής, του πυρογενούς αναγκαστικού αιτίου της βιολογικής ύπαρξης, της αποτύπωσης του μεγάλου Αγαθού και του Δικαίου` η φωτιά, τέλος, ως δύναμη αναγέννησης, αναδημιουργίας, ανάπλασης και ανασυγκρότησης από τα αποκαΐδια που διατηρούν το ύστατο σπιθοβόλημα της ελπίδας, που χαλυβδώνει την αποφασιστικότητα, την πίστη και την τόλμη. Και αν το άσβεστο πνεύμα της συντονιστεί με τον δικό σου διασκελισμό, ευχή ’ναι να σ’ εύρει την ώρα του κατάπλου, την ώρα που εξερευνητής περιδιαβαίνεις τα δαιδαλώδη σοκάκια του πρωτόφαντου λιμανιού που έπιασες μετά από χρόνια στα μπάρκα σου κόντρα σε φουρτούνες, δίνες και τελώνια θαλασσινά. Τότε η φωτιά θα γίνει η καυτή ζωοδότρια πηγή που θα σε αναβαπτίσει στις ιαματικές της φλόγες, θα σου προδώσει τα επίζηλα μυστικά της γοητείας, του ίμερου, της ομορφιάς, της έκστασης και της αθανασίας και θα σε κάνει μύστη των πλέον απόκρυφων μυστηριακών της τελετουργιών. Φοίνιξ τώρα εσύ θα αναλώνεσαι, θα τρέφεσαι και θα θεριεύεις, θα σβήνεις για να ανάβεις δριμύτερος και ακάθεκτος, φάρος και σηματοδότης, πυρσός εμπρηστικός και εξαγνιστικός για εκείνους μόνο τους πυροβάτες που τολμούν να επιζητούν στο πλάι σου να γίνουν παρανάλωμα.
_
γράφει ο Σπύρος Ανδρουλάκης
” …Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο. Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε..”
…ένα μικρό απόσπασμα από τον “Καιόμενο” του Τάκη Σινόπουλου για να συνοδέψει ένα ιδιαιτέρως θερμό κείμενο.
Πως να σου μιλησω τωρα
για την φωτια;
Για τα τσιγαρα σου, την ζεστη τη σοκολατα σου,
για τον ακρατο χρονο ή τη μια ωρα,
για τα ξυλα που καιγονται αργα;
Για την λοξη σου την ματια,
για οτι ηρθε, και για λιγο σταθηκε κι αφεθηκε,
που μυστικα φουντωσε και καηκε και εφυγε-
Πως να μιλησει η σταχτη που εμεινε για τη φωτια;