Μουδιασμένα χείλη,
λέξεις φυλακισμένες,
παγιδευμένα αισθήματα,
καρδιές απελπισμένες,
βλέμματα ανέκφραστα,
σαν παγωμένες θάλασσες.
Δεν ήσουν έτσι πιο παλιά.
Βλέπεις κι εσύ πως άλλαξες,
όπως κι αυτοί που εμπιστεύτηκες
ή σκέπασες κάτω απ’ την αγκαλιά σου,
μα ξάφνου τρόμαξαν τη σκέψη σου,
κλέψανε τη χαρά σου.
Και πάγωσες.
Τώρα δες,
χορεύουνε στον πάγο,
αδιάφορα σε προσπερνούν,
σε κάνουν άνω-κάτω.
Μα λόγια δεν εκφράζεις
γιατί είσαι παγωμένος.
Σκέψου τι θα ακούγανε,
αν έβλεπαν πως ήσουν πληγωμένος…
_
γράφει η Νίκη Αλπού
Μού άρεσε το ποίημα σου Νίκη. Αλήθεια , πόσες και πόσες φορές δεν νιώσαμε έτσι, χωρίς να το πούμε, κρατώντας μι αξιοπρεπ’η στάση απέναντι σε κάτι που έφυγε και πάει…
Σας ευχαριστώ πολύ!!
“Σκέψου τι θα ακουγανε αν έβλεπαν πως ήσουν πληγωμένος”…. πόσο δυνατή η κατακλείδα στο ποίημα σας!!
Ισχύει!! Να είστε καλά!