Μια αίσθηση θλίψης σκεπάζει την ψυχή μου. Σα να την κουκουλώνει κάτω από τα σκεπάσματα και να την αφανίζει. Το περίεργο είναι πως δεν τη ζεσταίνει. Αντιθέτως, την παγώνει. Ταιριάζει θα μου πεις με το χειμωνιάτικο σκηνικό. Ίσως γι’ αυτό δε μ’ αρέσει ο χειμώνας. Μου θυμίζει την ψυχή μου.

Περπατώ και μετά βίας παίρνω ανάσα. Κοφτές ριπές ανέμου μου επιτίθενται στο πρόσωπο. Αδίστακτο το κρύο, σκέφτομαι και το ταιριάζω στο μυαλό μου με τις γιορτές και τις αργίες. Έρχονται κατά πάνω σου, πάντοτε κατόπιν προειδοποίησης, αλλά σου συμπεριφέρονται ανελέητα.

Για να μπω στο γιορτινό κλίμα αποφάσισα να κυκλοφορήσω λίγο και να χαζέψω τους στολισμούς. Ψέματα. Βγήκα για να παρατηρήσω τον κόσμο. Πώς ζει, με τι χαίρεται, τι κάνει διαφορετικά από εμένα που οι γιορτές μου προκαλούν πλήξη ή μάλλον καταπιεσμένη -να μη φανερωθεί- κατάθλιψη. Άραγε πρέπει κι εγώ να προσποιηθώ ότι είμαι χαρούμενη; Οι υπόλοιποι προσποιούνται ή απλώς διασκεδάζουν;

Στέκομαι σε μια βιτρίνα. Μέσα στο μαγαζί ένα παιδάκι δοκιμάζει παπούτσια και το καμαρώνει η μαμά του. Αυτό μπορεί και να ’ναι το νόημα των γιορτών. Η οικογένεια, σκέφτομαι. Η φροντίδα της οικογένειας. Αλλά αυτό που παρατηρώ δεν ταιριάζει με αυτό που έχω στο μυαλό μου. Τα συναισθήματα αντικαταστάθηκαν από την κατανάλωση. Νιώθω το κενό, δεν έχω βρει την απάντηση που ψάχνω.

Προχωρώ πιο πέρα. Ένας άστεγος μ’ ένα χαρτόκουτο αγκαλιά ξεπαγιάζει έξω από την πόρτα ενός σούπερ-μάρκετ. Κόσμος πηγαινοέρχεται φορτωμένος με ψώνια. Κάποιοι του πετούν κανένα κέρμα πού και πού. Οι ανισότητες και η αδικία της ζωής, διαπερνούν τη σκέψη μου. Γιατί τις γιορτινές μέρες ο άνθρωπος ανακαλύπτει το κοινωνικό του αίσθημα; Γιατί αυτές τις μέρες πολλαπλασιάζονται οι διαφημίσεις για την αγάπη, για βοήθεια σε συλλόγους αδύναμων, για αλληλεγγύη, αναρωτιέμαι. Τον υπόλοιπο χρόνο τι; Έχουμε σιωπηρά συμφωνήσει να πηγαινοερχόμαστε απλώς στις δουλειές μας χωρίς να παρατηρούμε τι συμβαίνει γύρω μας; Αυτό είναι το κοινωνικό μήνυμα; Ούτε αυτή η σκηνή με καλύπτει. Αντιθέτως, με εξοργίζει.

Τελικά βρίσκω αυτό που εναγωνίως αναζητώ. Μερικά βήματα πιο κάτω, ένα παιδάκι παίρνει ένα χρωματιστό μπαλόνι από έναν Άγιο Βασίλη. Τρέχει γεμάτο ευγνωμοσύνη και χαρά στους γονείς του για να δείξει περήφανα το καινούριο του απόκτημα. Δε σταματά να το χαζεύει και να ασχολείται μαζί του. Αθωότητα. Απλότητα. Αυτό μου δίνει ένα νόημα. Ότι ίσως όλα αυτά να έχουν μια σημασία σε κάτι τέτοιες στιγμές.

Πόσο σύνθετες κάναμε τις ζωές μας! Πώς χάσαμε το πραγματικό τους νόημα και πώς κρύψαμε τα συναισθήματά μας πίσω από χρήματα και λαμπερές βιτρίνες! Πώς δώσαμε στις γιορτές την έννοια της υπερκατανάλωσης! Δε μπορώ να ελέγξω τις σκέψεις μου. Παράγονται ανεξάρτητα από τη βούλησή μου.

Μπορεί τελικά και να μην είμαι τόσο παράξενη που νιώθω θλίψη αυτές τις μέρες! Μου ξυπνάνε το έλλειμμα των συναισθημάτων. Στεναχωρήσου με την ησυχία σου, μου λέω. Μάλλον αυτό είναι το υγιές. Ό, τι νιώθεις είναι δικό σου. Να το εκδηλώνεις, γιατί είναι γνήσιο και εν τέλει μπορεί να γίνει και λυτρωτικό.

_

γράφει ο Beloved