“…σε κάθε κείμενο που πάει να γεννηθεί, ο αγώνας είναι ο ίδιος, μόνο που κάθε φορά διαφέρει στην όψη…” – Βαγγέλης Κατσούπης

(Φωτογραφία: © Στράτος Γιαννόπουλος)

Φιλοξενούμενος στη δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι ο συγγραφέας Βαγγέλης Κατσούπης!

Ο Βαγγέλης Κατσούπης είναι γεννημένος το 1980. Ζει και εργάζεται στην Πάτρα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου. Τα τελευταία χρόνια, που καταπιάνεται συστηματικά με την τέχνη της γραφής, δημοσίευσε ορισμένα διηγήματα στον δικτυακό τόπο tovivlio.net, έλαβε μέρος σ’ έναν συλλογικό τόμο διηγημάτων και βραβεύτηκε δυο φορές σε διαγωνισμούς της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.

«Ο μύθος του εαυτού» είναι το πρώτο μυθιστόρημα που δραπέτευσε από τα συρτάρια του και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελκυστής.

Ερωτηματολόγιο για Συγγραφείς

Το είδος γραφής που υπηρετείς σε εκφράζει απόλυτα; Θα μπορούσες να πειραματιστείς γράφοντας κάτι διαφορετικό, κι αν ναι τι θα ήθελες να δοκιμάσεις;

Μέχρι τώρα το μόνο είδος που έχω σκεφτεί να ασχοληθώ είναι το πεζό. Χωρίς να περιφρονώ το διήγημα, το μακροσκελές και συνάμα ποιοτικό μυθιστόρημα, αποτελεί για μένα ιδεώδες. Παρόλα αυτά, δεν αποκλείω τίποτα.

Ποια θεωρείς την πιο ξεχωριστή στιγμή στη λογοτεχνική σου διαδρομή ως τώρα;

Αναντίρρητα, τη στιγμή της σύλληψης της πρώτης μου ιστορίας. Ήταν κάτι σαν επιφοίτηση. Όταν αυτό το βίωμα επαναλήφθηκε, μολονότι δεν υστερούσε σε ένταση, ήταν απογυμνωμένο από το ξάφνιασμα, από την εντύπωση του καινοφανούς.

Για ποια λογοτεχνική εμπειρία αγωνίζεσαι την οποία και προσδοκάς να ζήσεις στο μέλλον;

Η ίδια η λογοτεχνία είναι η εμπειρία της δημιουργίας. Σε κάθε κείμενο που πάει να γεννηθεί, ο αγώνας είναι ο ίδιος, μόνο που κάθε φορά διαφέρει στην όψη. Αυτό προσδίδει στη διαδικασία της γραφής κάτι το απρόβλεπτο και συναρπαστικό, που σε κάνει να θέλεις να την ξαναζήσεις.

Ποια είναι η γνώμη σου για τους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς;

Οι λογοτεχνικοί διαγωνισμοί σήμερα είναι απαξιωμένοι, από την άποψη ότι δεν εξασφαλίζουν τίποτα σε όσους βραβεύονται, εκτός βέβαια από μια ηθική ικανοποίηση, μια αναγνώριση του κόπου και του ταπεραμέντου τους, κάτι που δεν είναι καθόλου αμελητέο. Αυτή η απαξίωση οφείλεται στην πληθώρα των διοργανώσεων, αλλά και των συμμετοχών. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια καλύτερη λύση για να ξεχωρίζουν ορισμένα γραπτά από τα τόσα που γράφονται. Συνεπώς, καλώς γίνονται και πρέπει να συνεχιστούν.

Σε ποια ηλικία εκφράστηκες για πρώτη φορά, γράφοντας το πρώτο σου πεζό ή ποιητικό κείμενο;

Άργησα να γράψω για πρώτη φορά, είχα περάσει τα τριάντα, όταν όμως συνέβη αυτό, ένιωσα πως άρχισα να διευθετώ μια παλιά, νεφελώδη εκκρεμότητα.

Υπήρξε ποτέ στιγμή που θέλησες να παρατήσεις την ενασχόλησή σου με την συγγραφή; Αν ναι, γιατί;

Όποτε θέλω να γράψω κάτι αλλά δεν έχω βρει ακόμα τι θα είναι αυτό, έρχομαι αντιμέτωπος με την αντίθετη θέληση, τη θέληση δηλαδή να τα παρατήσω. Νομίζω πως η συγγραφή πρέπει να τίθεται διαρκώς σε αμφισβήτηση και οτιδήποτε καινούργιο προκύπτει, να είναι μια ριζική κατάφαση.

Τι ερώτηση θα έκανες στον αναγνώστη που έκανε αρνητική κριτική στο έργο σου; Τι θα ρωτούσες αυτόν που θα εκφραζόταν θετικά;

Θα τους ρωτούσα και τους δυο αν αισθάνθηκαν κάποια ισχύ πάνω τους απ’ αυτό που διάβασαν. Τα αρνητικά ή θετικά σχόλια έχουν να κάνουν με το γούστο και τις πεποιθήσεις του καθενός, η σημασία τους δεν είναι και τόσο μεγάλη.

Για ποιους λόγους θα συμβούλευες κάποιον να γίνει συγγραφέας ή ποιητής και γιατί να τ’ αποφύγει;

Αν κάποιος έχει την τάση να στρέφει συχνά το βλέμμα του στον εσωτερικό του κόσμο, αν δυσφορεί με την πρακτική καθημερινότητα ή θεωρεί πως έχει να πει κάτι που δεν ακούγεται συχνά ή και καθόλου, η συγγραφή θα τον βοηθούσε να δώσει πρόσωπο και σκοπό στην αοριστία του. Οι υπόλοιποι ας το αποφύγουν.

Τι είναι για εσένα οι αναγνώστες; Πελάτες, κριτές ή συμβουλάτορες;

Οι αναγνώστες είναι το τελικό και καθοριστικό κομμάτι ενός βιβλίου, χωρίς αυτούς η δουλειά του συγγραφέα πάει χαμένη. Αυτοί ερμηνεύουν, αυτοί δίνουν στο έργο τη ρευστή μορφή του. Άρα υπάρχει μια ενότητα που αποκαλύπτεται σταδιακά.

Πιστεύεις πως οι περισσότεροι ομότεχνοί σου γράφουν από εσωτερική ανάγκη ή επιδιώκουν αποκλειστικά το χρήμα και την δόξα;

Δεν ξέρω γιατί γράφει ο καθένας, επειδή όμως τέχνη χωρίς ματαιοδοξία δεν νοείται, καλό θα ήταν όποιος καταπιάνεται με τη συγγραφή να κατευθύνει τη ματαιοδοξία του σε πιο ευγενείς στόχους. Έτσι κι αλλιώς, το χρήμα και η δόξα για τους Έλληνες συγγραφείς, είναι πράγματα σχεδόν άτοπα.

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία!

Θεόφιλος Γιαννόπουλος: Ήταν χαρά μου η Λογοτεχνική μας συζήτηση αγαπητέ μου συγγραφέα Βαγγέλη Κατσούπη!

Υγεία σου εύχομαι και πάντα δοτικός και εξομολογητικός στις γραφές σου.