Είκοσι χρόνια σιωπής
Ναρκωμένη ψυχή μες τη βουή του κόσμου
Χάθηκες νόμιζα… πέθανες…
Πόνος και χαρμολύπη!
Είσαι εδώ!
Πάντα ήσουν εδώ…
Νεκρική ερημιά και σιωπή, μα σ’ ακούω
Σπαράζεις…
Είναι η φωνή σου τόσο δυνατή!
Με διαπερνά…
Ταράζει συθέμελα το νου, τα σωθικά μου
Τα χέρια τρέμουν
Όχι από φόβο… μα από λαχτάρα!
Δε χάθηκα, μου λες
Είμαι εδώ… τα παιδικά σου όνειρα, τα ιδανικά και οι ελπίδες σου
Είμαι εδώ… δεν άλλαξα ταυτότητα
Μες στο συρφετό, τα ανούσια λόγια, τις μάταιες πράξεις
Δε χάθηκα, είμαι εδώ!
Μη με αγνοείς, με εκλιπαρείς
Κλαίω από χαρά, συγκίνηση
Ναι! Είσαι ζωντανή! Θεέ μου, είσαι ζωντανή!
Μη με προδώσεις, μου λες
Δώσ’ μου υπόσχεση… μη με προδώσεις…

Στέκομαι αμήχανη
Φοβάμαι… έχω άραγε τη δύναμη;
Κάθε βράδυ έρχεσαι και στέκεσαι εκεί, στο ίδιο σημείο
Η παρουσία σου ανεπαίσθητη, διακριτική
μα η φωνή σου… όλο και πιο δυνατή, εκκωφαντική!
Υποσχέσου μου… Μου λες, ξανά και ξανά, όλο και πιο επιτακτικά.
Μου τριβελίζεις το μυαλό
Νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι
Μπορώ να σ’ αγνοήσω; Αλήθεια πώς;
Όχι… όχι, δεν μπορώ…
Σαράντα χρόνια χαρές, πίκρες, επιτυχίες, αποτυχίες, διαψεύσεις, ματαιοδοξίες…
Συ δε με πρόδωσες ποτέ!
Τι κι αν πληγώθηκες, μάτωσες, λύγισες;
Συ δε με πρόδωσες ποτέ!
Αγνή, ψυχή μου παιδική!
Γερνάει το σώμα, με προδίδει…
μα εσύ επιμένεις εκεί!
Να φωτίζεις τα σκοτάδια μου! Να με ξυπνάς από το λήθαργο!
Σου υπόσχομαι… Ναι, σου υπόσχομαι… Μ’ όση δύναμη έχω
Τη φωνή σου να ‘χω φυλαχτό!!!
Άγρυπνη, δυνατή να σε κρατώ, σ΄ όλες τις μάχες της ζωής την αλήθεια σου να υπηρετώ.
Πάντα συνοδοιπόροι να ‘μαστε ψυχή μου!!!
για να ‘χει νόημα το ταξίδι, σκοπό και αξία κάθε μάχη…

_

γράφει η Κατερίνα Κακολύρη