Λασπωμένος ο βρόχινος δρόμος της θλίψης’ γνωστός.
Σιωπηλή  άγνωρη σκιά ο εφιάλτης της’ επισκέπτης συχνός.
Η ξέφρενη  πνοή που αντικρίζει το απροσπέλαστο πενθεί.
Ακόρεστη μέθη το άγγιγμα του απείρου’ απουσιάζει.

Ακτινοβόλα μορφή αδημονεί αρμονικά να λάμψει,
στο βαθύ σκοτάδι της ημέρας’ η εικόνα της ασύλληπτη.
Αδιόρατο ιδανικό η μακρινή θέληση του σύμπαντος’
ατρόμητος ο ιχνηλάτης στα ζώπυρα του ποθεί να ξεδιψάσει.

Υποφέρει αβάσταχτα από το βρόντο της έμπνευσης’ κεραυνός.
Το λάθος ίσως μοιραίο’ η λαβωματιά απύθμενη, αγιάτρευτη.
Η δακρυσμένη συγκίνηση τρέμει το αναπάντεχο φύσημα του ανέμου.
Η εικόνα πρέπει κρυστάλλινη’ το φως αιώνια ακηλίδωτο.

Πυρωμένες σταγόνες η καταιγίδα της αιωνιότητας’ επικίνδυνες.
Ο γυμνός  χορευτής πάνω στις πυρακτωμένες γλώσσες βρυχήθηκε.
Εκστασιασμένο το ευφυές βλέμμα πάγωσε το άφθαρτο’ στιγμιαία.
Το αρμονικά ωραίο, το λευκό υπέρτατο… το σμίλεψε. Ω! Η ψυχή του…

_

γράφει ο Θεόδωρος Μαντάς