Ιδιοτέλεια, Ανομία και Ανοργανωσιά, ντυμένα φλόγες,
επίθεση από πύρινες γλώσσες Ατομισμού και Αδιαφορίας.
Όσα μας καίνε, τα ίδια που μας πνίγουν το χειμώνα.
Ένστολοι Άγγελοι μάχονται άνισα το Κακό… Το δικό μας.
Από ξηρά, από θάλασσα κι αέρα… ΑΕΡΑ.
Ψυχές σε παράταιρα γρήγορο φευγιό για πάνω
Βρέχει δάκρυα και χιονίζει στάχτες.
Η νύχτα φωτίζει σε μια φιέστα Θανάτου
πυροτεχνήματα, λάμψη και φασαρία
Κόσμος μαζεμένος κοιτά αμήχανα, με δέος
Θ’ αγκαλιαστούμε θαρρείς και θα ευχόμαστε “Χριστός Ανέστη”
Εμείς πότε;
_
γράφει ο Δημήτρης Π. Μποσκαΐνος
0 Σχόλια