Στον μούστο του δειλινού
η ώρα να ευχαριστoύμε τα κυνηγόσκυλα
έφτασε.
Απελπισία.
Και ο ήλιος
ξαπλώνει ευλογιά και
μακριά ριτίδα του νερού
Όπως το νόημα απλώνει εκτός
συμφραζομένου τις ελλείψεις
Του κρύου διπρόσωπου
μη-δονώντας καν
Σ’ έναν πυθμένα προφανούς,
όπου τα κυνηγόσκυλα
Ω ναι τα κυνηγόσκυλα
ακόμα συχνάζουν
Με τα αθώα νυχτοπούλια.
_
γράφει ο Χρήστος Αζούρης
Ιδιαιτερη η γραφή σας και μου αρέσει πολύ!Συγχαρητήρια!
Ευχαριστώ.