Στ’ ακροδάχτυλα η θύμηση της αφής
περίεργα ακόμη γνώριμη
παράξενα ξένη.
Ηττημένος στο ανοιξιάτικο φως
τα μαλλιά γεμάτα φθινόπωρα
η αγάπη γλιστρά απ’ τα μάτια
στην άμμο,
σκορπισμένα τα λάφυρα της τρικυμίας.
Κρυφά αναζητάς μυστικούς κώδικες
αυτούς που μιλούν για το αιώνιο του Έρωτα
και το ουράνιο πεπρωμένο
με λέξεις και σκέψεις καθαρές.
Στη σιωπή του βλέμματος
η ψυχή μετουσιωμένη,
κόντρα στους αμέριμνους καιρούς
μα η καρδιά
συρτάρι κλειστό μιας εξόριστης μνήμης.
Αισθήματα απόγνωσης
βασανίζεσαι ναι,
οι αντοχές ακολουθούν τη ροή του νερού
και χάνονται, χάνεσαι
μα πρέπει να ζήσεις
παγιδευμένος με ότι σου δίνεται
στην τρέχουσα φλυαρία του κόσμου
ναυαγός σε ξένα ναυάγια
και η ανάμνηση,
κρυμμένο σε βαθύτερο βυθό μαργαριτάρι.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
………..παγιδευμένος με ότι σου δίνεται
στην τρέχουσα φλυαρία του κόσμου
ναυαγός σε ξένα ναυάγια
και η ανάμνηση,
κρυμμένο σε βαθύτερο βυθό μαργαριτάρι.
Πόσο αληθινό!!!!!!Συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!!!!
Οι αναμνήσεις των αισθήσεων χορεύουν όταν πάλεται η σιωπή και όταν σβήνει το φως του ονείρου…….
αρκετά δυνατό και βαθύ!!!
Κι ας άργησε, Αύριο… η χαρά καταγγέλλει τη μέρα, κι ας είναι τα παλιά όνειρα εκείνα που θα ανοίξουν δρόμο για τα καινούρια, αυτά που θα έχουν τη μνήμη της αφής όσων αγγίξαμε και μας άγγιξαν, αυτά που μας έκαναν και χαμογελάσαμε ή δακρύσαμε χαμηλώνοντας τα μάτια, ταπεινά και με σεμνότητα. Την ευγνωμοσύνη μου καταθέτω, στην αγάπη σας.
Συλλαβίζοντας λέξεις και όνειρα στη βροχή, γιατί του ανέμου χάρισα την τελευταία σελίδα… αγνοώντας τη σωσίβια συγνώμη με την ψυχή στο φως. Όταν όλα μπορεί να συμβούν από αγάπη σε μια γυάλινη νύχτα. https://www.youtube.com/watch?