Εμείς αγαπημένη
δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά
που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες
όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα
αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους
και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας
Μήτε για εκείνα
που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο νοσοκομείου
μετρούν τα μέλη τους όπως μετράμε εμείς τις μέρες
μία ήρθε, μία λείπει
μετρούν τα μέλη τους με τις ώρες
εκείνες που έφυγαν, εκείνες που θα ’ρθουν
λειψές
Εμείς γνωρίσαμε τεράστιες εκτάσεις με ήλιους
φρέσκα σεντόνια με αρώματα ζωής στα κρεβάτια μας
ίσως και μιαν ανεξήγητη ευδαιμονία
Εμείς αγαπημένη
δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνο το παιδί
που ψαχούλευε μέσα στα σκουπίδια
τη ζωή του, ή το μέλλον του
γιατί σαν σκύψαμε πάνω από τη γη
δε βρήκαμε
παρά ένα δάκρυ σε κάποιο χαρτομάντιλο
που το πιστέψαμε σαν της χαράς δάκρυ
_
γράφει ο Θεόδωρος Πάλλας
0 Σχόλια