Τα σκουπίδια της ψυχής μου ήρθε η ώρα να πετάξω

18.05.2016 | Ποίηση | 9 |

Ζωή Δικταίου

Τα σκουπίδια της ψυχής μου ήρθε η ώρα να πετάξω

red_flowers

Κουράστηκα εδώ,

να ζω για εσένα την αγάπη που σκοτώνει

ότι ωραίο γερνά,

ξημέρωμα σε ώρα ανατολής

γητειές του φεγγαριού,

όταν στα μάτια γρήγορα νυχτώνει

στα χέρια αγιάζουν τα σημάδια

μιας καρδιάς αμαρτωλής.

Τα σκουπίδια της ψυχής μου

ήρθε η ώρα να πετάξω

ονειρεύομαι ακόμη

ένα καθρέφτη μαγικό

μια φορά μονάχα φτάνει

βαθιά μέσα να κοιτάξω

και ξυστά να προσπεράσω

της ψευτιάς το τραγικό.

Μαύρη λάσπη στα φτερά μου,

η βροχή έχει αργήσει

από το βυθό της μνήμης,

σήκωσα λευκά πανιά

στου Αχέροντα το ρέμα

μαύρη πέτρα θα κυλήσει

με την πίκρα θα μεθύσω

και θα κόψω τα σκοινιά.

Στα σκαλοπάτια του σπιτιού σου,

δίκασε η μοίρα τη ζωή

διπλοκλειδώσανε τα χείλη,

αντίο να μην ειπωθεί

απ' τα υπόγεια του Έρωτα μου

με μια καινούρια αναπνοή

φιλώ ακριβό το φως του ήλιου

μη μου χαθεί, μην πληγωθεί.

Μεθούν κι ανθίζουν τα γεράνια,

ο Μάης στα κόκκινα γελά

πάντα με ζάλιζε η φουρτούνα

μα δε ζητούσα τη στεριά

δεν θέλω χάρτη, ούτε πυξίδα,

ούτε γυρεύω άλλο μπελά

την τρέλα μου ακριβά πουλάω

με μπόρα και με ξαστεριά.

γράφει η Ζωή Δικταίου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Σχετικά

Επιμέλεια κειμένου

Μάχη Τζουγανάκη

Δηλώνω τυπικά αρχισυντάκτρια της σελίδας. Άτυπα όμως και πιο γνήσια, δηλώνω μέλος μιας όμορφης ομάδας πολύ δεμένης που οι «τίτλοι» του καθενός είναι περιττοί. Δηλώνω επίσης συγγραφέας, ποιήτρια, ερασιτέχνης φωτογράφος, μουσικόφιλή, βιβλιόφιλη, θεατρόφιλη, σινεφίλ και ερωτευμένη με οτιδήποτε ξυπνά τη δημιουργικότητά μου. Τελικά όμως έμαθα… πως το να δηλώνει κανείς τι είναι και τι δεν είναι, είναι ένα μεγάλο παραμύθι, όχι από εκείνα που μου αρέσει να διαβάζω, αλλά από εκείνα που σου θέτουν όρια και σε στριμώχνουν σε καλούπια. Μα εγώ τις λέξεις «όρια» και «καλούπια» τις έχω αφαιρέσει από το λεξικό της ψυχής μου...

9 Σχόλια

Μάχη Τζουγανάκη στο 18/05/2016 σε 11:18 πμ

δεν θέλω χάρτη, ούτε πυξίδα,
ούτε γυρεύω άλλο μπελά
την τρέλα μου ακριβά πουλάω
με μπόρα και με ξαστεριά…

Καλή σου μέρα Ζωή…
Απάντηση
Ζωή Δικταίου στο 18/05/2016 σε 11:28 πμ

Ας δικαιώνεται το Φως στην καρδιά σου κι ας ανοίγει δρόμο στα όνειρα. Καλή σου μέρα Μάχη.
Απάντηση
Άννα Ρουμελιώτη στο 18/05/2016 σε 12:04 μμ

Απλά υπέροχο!!!Καλή σας μέρα Ζωή!
Απάντηση
ασημινα λεοντη στο 18/05/2016 σε 12:24 μμ

Εξαιρετικο….οπως παντα!!!
Καλημερα σας!!!!!
Απάντηση
Ζωή Δικταίου στο 18/05/2016 σε 12:58 μμ

Ανοικτή η καρδιά στ’ αλφαβητάρι του ήλιου Άννα, να γράφει το Φως. Την αγάπη μου.
Απάντηση
Mάρθα Δήμου στο 18/05/2016 σε 2:51 μμ

Μεθούν κι ανθίζουν τα γεράνια,

ο Μάης στα κόκκινα γελά….
Τί όμορφο που είναι! συγχαρητήρια!
Απάντηση
Πλοκαμάκη Χρυσούλα στο 18/05/2016 σε 11:40 μμ

Όταν ο λόγος κυλάει σαν το νεράκι της νεροτριβής, ανακατεύοντας με μαεστρία την έμπνευση της ψυχής και τα χιράμια της καρδιάς έχουμε το υπέροχο δημιούργημά σου!
ΜΠΡΑΒΟ ΖΩΗ!
Απάντηση
Ζωή Δικταίου στο 19/05/2016 σε 9:51 πμ

Πόσο τρυφερά τα σχόλια σας, στις αναγνώσεις της ψυχής μου. Από καρδιάς ευχαριστώ, Ασήμίνα. Μάρθα, Χρυσούλα. Στης Αγάπης το δρόμο να σκοντάφτει τ’ όνειρο σας στο Φως.
Απάντηση
Σοφία Ντούπη στο 19/05/2016 σε 6:14 μμ

πάντα με ζάλιζε η φουρτούνα

μα δε ζητούσα τη στεριά… Υπέροχα λόγια… δυνατό το νόημά τους!!! Μου άρεσε πολύ…για μία ακόμη φορά θα σου πω μέσα από την ψυχή μου Ζωή…Μπράβο!!!
Απάντηση