Αρχές καλοκαιριού του 1972… Με μια πεταλούδα καρφιτσωμένη στο πέτο της λινής μου ζακέτας, μια μεταξωτή κορδέλα στα μαλλιά και μια πάνινη τσάντα γεμάτη βιβλία κατηφόριζα το πλακόστρωτο της Κοντογιαννέων, στην πλατεία Γκύζη για να πάρω το λεωφορείο για το κέντρο των Αθηνών. Στο αριστερό μου χέρι φορούσα ένα χρυσό δακτυλίδι με την αναπαράσταση του Παρθενώνα. Δώρο για την εισαγωγή μου στο Γυμνάσιο! Έμοιαζε με βέρα, αλλά ήταν το γούρι μου και δεν το έβγαζα ποτέ από το χέρι μου τα τελευταία πέντε χρόνια… Ήταν, βλέπετε, δώρο της θείας μου που με υπεραγαπούσε. Η δροσιά των δεκαεφτά χρόνων μου έβαζε φτερά στα πόδια και στα όνειρά μου! Άγνωστο γιατί, είχα την αίσθηση πως κάτι σπουδαίο θα μου συνέβαινε εκείνη τη μέρα!
Στην αφετηρία το λεωφορείο θα περίμενε για πέντε ακόμα λεπτά πριν ξεκινήσει για την συνηθισμένη διαδρομή. Ο ελεγκτής με την δερμάτινη θήκη των κερμάτων έδινε τα εισιτήρια και τα ρέστα και οι επιβάτες κάθονταν στις θέσεις τους. Κάθισα κι εγώ σε μια διπλή θέση και περίμενα να δώσω το αντίτιμο. Όμως είχα ακόμα πιο έντονη την αίσθηση ότι κάτι πολύ σπουδαίο θα συνέβαινε στη ζωή μου τη μέρα εκείνη. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι! Αν θα ήταν καλό ή κακό ίσως να το μάθαινα σύντομα. ΄Η ίσως και ποτέ!
Τα παράθυρα είναι ανοιχτά για να μπαίνει δροσιά – φυσικά δεν υπήρχε κλιματισμός – στο ραδιόφωνο ο Γιάννης Διακογιάννης περιγράφει έναν Ευρωπαϊκό αγώνα, κι όμως κάπου βαθειά στην ψυχή μου έχω την εντύπωση πως κι εγώ θα παίξω τον σημαντικότερο αγώνα της ζωής μου! Δεν ξέρω αν θα έχανα ή αν θα κέρδιζα. Πώς θα μπορούσα άλλωστε;
Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ να νιώθετε πως κάποιος έχει καρφώσει τα μάτια του επάνω σας διαβάζοντας τα πιο κρυφά της ζωή σας όνειρα. Αυτή ακριβώς την αίσθηση είχα, γι’ αυτό γύρισα διακριτικά να δω αν ήταν κάποιος γνωστός στο πίσω μέρος του λεωφορείου που ήταν πλέον γεμάτο, αρκετοί μάλιστα στέκονταν όρθιοι! Παραδόξως – σημειωτέον – η θέση δίπλα μου παρέμενε άδεια.
Ο οδηγός ξεκίνησε και τότε ένας νεαρός ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Κομψά ντυμένος με αρκετά κοντά μαλλιά, μάτια μελιά κι ένα υπέροχο άρωμα – Pino Silvestre – θα πρέπει να ήταν. Κοιτούσε δήθεν αδιάφορα έξω από το παράθυρο, αλλά κάτι μου έλεγε πως τα μάτια του είχαν εστιάσει στο φακό της ψυχής μου. Μία στάση πριν κατέβω, σηκώθηκε, πάτησε το κουμπάκι για τη στάση κι αποβιβάστηκε αφήνοντας στο λεωφορείο εκείνη τη μοναδική μυρωδιά του αρώματός του και στην καρδιά μου ένα σφίξιμο. Πόσο λάθος είχα κάνει!
Την επόμενη μέρα, ίδιο ακριβώς σκηνικό. Εγώ στο λεωφορείο, κόσμος ακόμα περισσότερος – Δευτέρα βλέπετε – και η θέση δίπλα μου, ως δια μαγείας, κενή!
Λες και όλα τα κρουστά της Φιλαρμονικής του Δήμου να είχαν στριμωχτεί στην καρδιά μου, ένας απόκοσμος σαματάς με γέμισε λαχτάρα και προσμονή!
Λες να ερχόταν και σήμερα ο άγνωστος με το Pino Silvestre; Ο οδηγός έβαλε μπροστά τη μηχανή και ξεκίνησε. Ξαφνικά, και πριν καν διανύσει δέκα μέτρα, φρενάρει απότομα. Όλοι κρατήθηκαν από τις χειρολαβές κι εγώ απ’ το χερούλι της ελπίδας! Ο άγνωστος νεαρός ανέβηκε στο όχημα και ήρθε και κάθισε ακριβώς δίπλα μου στην “κενή θέση” του λεωφορείου και της καρδιάς μου…!
Πώς να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα που σαν λάβα κατηφόριζαν στο γυμνό βουνό της ζωής μου; Ήθελα να μου μιλήσει, ήθελα να του μιλήσω. Αλλά πού το θάρρος; Με την άκρη του ματιού μου βλέπω να κοιτάει επίμονα το χρυσό δακτυλίδι στο αριστερό μου χέρι! Το δακτυλίδι! Μάλιστα! Είχα την ασυγκράτητη επιθυμία να το βγάλω και να το πετάξω έξω από το παράθυρο, όσο πιο μακριά μπορούσα!
Γι αυτό δεν μιλούσε λοιπόν; Νόμιζε πως ήμουν αρραβωνιασμένη; Νόμιζε πως θα με έφερνε σε δύσκολη θέση, λόγω του – υποτιθέμενου – αρραβώνα μου; Πνιγμένη στα ερωτηματικά μου, σαν σε όνειρο ακούω τη φωνή του, αμήχανη, σιγανή, αλλά τόσο μα τόσο όμορφη!
«Είστε αρραβωνιασμένη, δεσποινίς;»
«Όχι, και δεν νομίζω ότι σας ενδιαφέρει!», του απαντώ…
Δεν ξέρω αν έπαιζα με τις λέξεις, αν ήθελα να του πω ότι μόλις χθες αρραβωνιάστηκα τη ματιά του με την πρώτη ματιά! Δεν το είπα, αλλά το εννοούσα!
«Ωραία!», μου είπε… «…το αν με ενδιαφέρει ή όχι θα το δούμε! Αλέξανδρος, το δικό σας;»
Δεν θυμάμαι τι απάντησα. Βλέπετε είχα τον δικό μου βασιλιά, τον βασιλιά της καρδιάς μου δίπλα μου. Τον βασιλιά ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ! Κι ήμουν μια δεκαεπτάχρονη γοργόνα…
Η σχέση μας, μια πλατωνική, πανέμορφη αγάπη πέρασε από σαράντα κύματα…
Δεκατέσσερις μήνες μετά το περιστατικό του λεωφορείου ανέβαινα τα σκαλιά της εκκλησίας στην Ευαγγελίστρια Περιστερίου έχοντας στα κρατημένα και στα φυλαγμένα της ψυχής μου το χρυσό δακτυλίδι με τον Παρθενώνα. Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1973 φόρεσα στο δεξί τη βέρα με το όνομά του χαραγμένο στο πολύτιμο μέταλλο και στην καρδιά μου!
Σαράντα τρία χρόνια μετά, αυτή η αγάπη είναι η ίδια σαν ένας Παρθενώνας… Παλιά… διαχρονική, με ανυπολόγιστη αξία… Ίσως γι΄αυτό να μένει ακόμα στα κρυμμένα και στα κρατημένα της ψυχής μας!
Κι αν η ιστορία που μόλις διαβάσατε σας μοιάζει αρκούντως ρομαντική για να είναι αληθινή, σας διαβεβαιώνω πως είναι πέρα για πέρα αληθινή όπως ο Παρθενώνας!
_
γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη
Η ιστορία της ζωής σου Χρυσούλα
ΚΑΙ Η ΣΚΗΝΉ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΈΓΡΑΨΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΌΣΟ ΖΩΝΤΑΝΗ γιατί την έχεις ζήσει και ξαναζήσει εκατομμύρια φορές που βάζω στοίχημα θα θυμάσαι και πόσους πάνω κάτω σφυγμούς είχε ο καρπός του χεριού σου όσο καθόταν δίπλα σου εκείνος.Και το ιδιαίτερο αυτής της ωραίας ιστορίας δεν είναι η ίδια η ιστορία αλλά η διάρκειά της.
Στο ξαναείπα: Στο ίδιο μαξιλάρι να γεράσετε.
Λένα μου,
πόσο δίκιο έχεις!
Κάθε σφυγμός , και μια λαχτάρα…!Κι όπως λες η *διάρκεια είναι που μετράει γιατί απλά την κάνουμε εμείς να μετράει….: δευτερόλεπτα, λεπτά , ώρες, μέρες, βδομάδες ,μήνες, δεκαετίες….!
ΥΠΕΡΟΧΗ Η ΕΥΧΗ ΣΟΥ!
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ….
Να είσαι καλά!
Αχ… Χρυσούλα που σήμερα μας έδειξες ότι δεν μαγεύεις μόνο έμμετρα!!!!! Πραγματική μαγεία η ιστορία σου!!!!! Με γύρισες πίσω… σε άλλες εποχές, τότε που ο έρωτας δεν βιαζόταν, τότε που οι ερωτευμένοι μίλαγαν τα ”μάτια” κι όχι με τα ”κινητά”!!!! Με συγκίνησες… Μου άρεσε που ο νεαρός δεν κόλλησε και ρώτησε για το δαχτυλίδι, μέχρι να το κάνει είχα αγωνία…φαντάζομαι πως θα ήσουν εσύ!!!!! Σου αξίζουν πολλά πολλά μπράβο φιλενάδα!!!!
Έχεις πάντα την αγάπη μου… οι μέρες περνούν καλή αντάμωση!!!!!!!!!
Σοφούλα μου αγαπημένη,
Τα όμορφα τα χρόνια της νιότης….Αξέχαστα…
Μια ιστορία μια ζωή………..
Στην Κρήτη λένε μια πανέμορφη μαντινάδα…
ΑΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΖΑΝΕ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΔΥΟ ΖΑΛΑ
ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΥΖΑΙΝΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΓΑΛΑ!!!
Κι είν ακόμα πιο όμορφα όταν ζούμε μέσα από αυτές τις αναμνήσεις!!!
Καλή μας αντάμωση!!!
Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Ν.Φάκο για την άψογη επιμέλεια της ιστορίας μου, ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΑ ΚΡΑΤΗΜΕΝΑ…
Να είστε καλά!
Καλή σας συνέχεια….
Καποιες αξιες..ανεκτιμητες Χρυσουλιω μου..ειναι στα καταβαθα της ψυχης μας…
Ειστε τοσο ταιριαστοι κι αξιολογοι…
ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙΙΙ Σ ΑΓΑΠΩ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΑΡΧΟΝΤΙΣΑ….
Αννούλα μου αγαπημένη,
Σε ευχαριστώ πολύ…
Πάντα με συγκινείς….
Να είσαι καλά και να περνάς όμορφα!
Τόσο όμορφη και αγνή η γνωριμία σας. Μια όμορφη αγάπη που μετράει τόσα χρόνια. Να είστε πάντα μαζί και ευτυχισμένοι και να συντροφεύει ο ένας τον άλλον. Συγχαρητήρια για ακόμη μια φορά για την ωραία περιγραφή. Τυχαίνει να μένω στο Περιστέρι και συγκινήθηκα πραγματικά και έχω την αίσθηση ότι σε έχω ήδη γνωρίσει.
Σας ευχαριστώ!
Αγαπημένη μου Βάσω,
Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου!
Να είσαι καλά!
Με ταξιδεψατε…..με το δρομολόγιο της αγάπης… με εικόνες από μία εποχή που την πρόλαβα και κρατησα αναμνήσεις. Με συγκινησατε πολύ.Σας εύχομαι ολόψυχα να χαιρεστε με την αγνή και αληθινή σας αγάπη την κάθε μέρα μαζί με τον σύντροφό σας και να είστε ευτυχισμένοι!!!! Την αγάπη μου!!!
Σε ευχαριστώ πολύ Αννούλα μου!
Ευχαριστώ για την πανέμορφη ευχή σου!
Τι όμορφη η ιστορία αγάπης σας, κα Χρυσούλα!!! Όμορφα δοσμένη με την ταλαντούχα πένα σας. Να ζείτε και να είστε αγαπημένοι και ευτυχισμένοι μέχρι τα βαθιά- βαθιά γεράματα!!!
Μάρθα μου ,
Σε ευχαριστώ πολύ….
Υπέροχη η ευχή σου!
Αυτό θα πει πραγματικός έρωτας…και δέσιμο..Οι περιγραφές σας τόσο ρομαντικές..τόσο όμορφες..που μου σχημάτισαν ένα γεμάτο χαμόγελο!!! Να είστε ΠΑΝΤΑ ευτυχισμένοι και ενωμένοι…και γεροί!
Αγαπημένη μου , ξεχωριστή Μάχη μου…
Να είσαι καλά!
Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου!
Aγαπητή Κα Πλοκαμάκη,
τί όμορφη τεχνική και δομή … κι αλήθεια με πόση
ποιητικότητα αναδείξατε την αγνή έκφραση τού έρωτα :
( … Λες και όλα τα κρουστά της Φιλαρμονικής του Δήμου
να είχαν στριμωχτεί στην καρδιά μου …
… όλοι κρατήθηκαν από τις χειρολαβές
κι εγώ απ’ το χερούλι της ελπίδας!
Πώς να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα
που σαν λάβα κατηφόριζαν
στο γυμνό βουνό της ζωής μου; … )
Ένα κείμενο, που θαρρώ θα μπορούσε να
ενσωματωθεί στα σχολικά εγχειρίδια, αυτά που
τώρα κοιτούν να προωθούν τα σεξουαλικά μόνο
ένστικτα τα οποία σφετερίζονται την πνευματική
ανθρώπινη διάσταση, αδιαφορώντας τραγικά για το αγνό
συναίσθημα τού έρωτα που σαν λειτουργία
οικοδομεί τη μεταμόρφωση του ανθρώπου σε μία θεία εικόνα …
Ακαταμάχητη ιστορία που μέχρι το τέλος
ευχόμουν με όλη μου την καρδιά, να είναι αληθινή !
Κι ευτυχώς για μένα … ήταν !
Αναμένω με ανυπομονησία κι άλλα τέτοια
υπέροχα διηγήματα Κα Πλοκαμάκη …
Καλή Κυριακή!
Κύριε Σκοπετέα,
πάντα τα σχόλιά σας με τιμούν….
Αποτελούν πηγή θάρρους για να συνεχίσω να γράφω!
Να είστε καλά!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ….
Ένα διήγημα; Μάλλον, όχι. Μια κατάθεση από κείνες που το επιτόκιό τους είναι πάνω από το 100%!!!!!!!
Πόσο χάρηκα τις τελευταίες αράδες: “…Κι αν η ιστορία που μόλις διαβάσατε σας μοιάζει αρκούντως ρομαντική για να είναι αληθινή, σας διαβεβαιώνω πως είναι πέρα για πέρα αληθινή όπως ο Παρθενώνας!”
Πόσο με χαροποίησε!!!!!! Μια ιστορία αληθινή πέρα για πέρα, με τόση ομορφιά, τόσο χτυποκάρδι -σαν να άρχισαν και οι δικοί μου παλμοί να αυξάνονται!- κι ένα “φινάλε” που κρατά ακόμα κι εύχομαι από καρδιάς να κρατήσει όσο κι η απεικόνιση του δαχτυλιδιού! Να μείνετε έτσι και τόσο χτυποκαρδισμένοι (δική μου λέξη) όπως εκείνες τις 2 πρώτες συναντήσεις, μέχρι τα πολύ βαθιά σας γεράματα, και οι δύο μαζί, να ζείτε και να ξαναζείτε κείνες τις ώρες, τις μέρες, τις βδομάδες, τους μήνες και τα χρόνια!!!!!!!!!!!!!!
Η ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο!!!!!!!!!
Καλό υπόλοιπο Κυριακής κι ευχαριστώ για το όμορφο συναίσθημα που εισέπραξα!!!!!!!!!
Αγαπημένη μου Αθηνά…Τι όμορφες ευχές πήρα κι από σας!
Να σας έχει ο Θεός καλά!
Σας ευχαριστώ πολύ!!!
Είναι από τις ιστορίες που όταν τις διαβάζω τις ξαναζώ….
Σας ευχαριστώ πολύ…..
Παράλειψή μου…
Εύχομαι να ζήσετε όλοι και όλες μια ιστορία αληθινή σαν τη δική μου που θα σας στηρίζει για χρόνια και θα σας δίνει δύναμη…
Να είστε καλά!
1000 ευχαριστώ!
Μια ομορφη ιστορια της καρδιας..εγινε ιστορια της ζωης…τι πιο δυνατο συμβολο αγαπης…
Παντα μαζι και ευτιχισμενοι!!
Μπραβο σας!!!!!!!
Καλη συνεχεια κ Σοφια!!!!!!!!
Ζητω συγνωμη κ Χρυσουλα…για το ονομα
Δεν ηξερσ πως σβηνει!!
Ευχαριστω!!!
Ευχαριστώ πολύ Ασημίνα….Να σαι καλά!!!?????
Τελικά, τα καλύτερα σενάρια είναι αυτά που πλάθει η ίδια η ζωή.. Και τα πιο “δυνατά”..
Όσο για τη γραφή σας, νομίζω τα λόγια είναι περιττά..
Εύχομαι η ζωή να σάς χαρίσει πολλές ακόμα όμορφες στιγμές!!
Σε ευχαριστώ πολύ Νίκη….
Έτσι είναι… Κανείς σεναριογράφος δεν συγκρίνεται με τη ζωή την ίδια..
Να είσαι καλά….