Δόλια μου ψυχή
Μην κλαις και μην σπαράζεις
Τα άδικα φερσίματα
Μην τα αναπαράγεις.

Σίμωσε σε εμέ
Σου δίνω εγώ το χέρι
Να στήσουμε τώρα πια
Στα κρατημένα μας καρτέρι

Αυτά που δε μιλούν
Μονάχα ερωτούνε
Σα θα μας βρούνε μόνους μας
Κι απόκριση ζητούνε

Γιατί μας παρατήσατε
Μας βάλατε στην άκρη
Και τώρα βαλαντώνετε
Νυχθημερών στο δάκρυ;

Σωστά αποκρίνονται
Σταράτα μας τα λένε
Μα εμείς τι να κάνουμε
Παρηγοριά θέμε

Να δείξουνε σε εμάς
Μ’ ένα γλυκό τους λόγο
Πως παριστάνουμε απλά
Εμείς το γυρολόγο

Που τρέχει και αναζητά
Απελπισμένα να πάρει
Συντρίμια, κομμάτια και λοιπά
Στης ζήσης του το ζάρι

Που κι αν δεν πέτυχε
Εξάρες ή να σώσει
Το τέρμα επλησίασε
Θέλει μόνο να δώσει

Στον εαυτό του που λυγά
Και ξέρει να ανταμώνει
Τα κρατημένα του αυτού
Μέχρι να ανανεώνει

Συμβάσεις του μυαλού
Του τότε και του τώρα
Αποφυγής δε γένηκαν
Της οντότητας τα δώρα

Αποκτώντας οστά και σάρκα
Σαλπάροντας επιτυχώς στων θέλων τους τη βάρκα.

–

γράφει η Άννα Ζανιδάκη