Στη δίνη ενός πολέμου
Κληθήκαν άθελά τους
Να παίξουνε τους ήρωες
Εντός εκτός ανέμου

Που έπνεε αντίθετα
Με των βαρκών τη ρότα
Εμάνιαζε φουρτούνιαζε
Τη θάλασσα όπως πρώτα

Που γύρευαν να κρυφτούν
Τα κορμάκια τους να ζεστάνουν
Όμως δε λογαριάζανε
Άλλους που τα ‘χαν για να πεθάνουν

Τίποτα δε λογίζονταν
Χωρίς καμιά ευθύνη
Τα βάζαν τα στοιβάζανε
Τα παραμύθιαζαν για γαλήνη

Εκεί όπου θα έμπαιναν
Η ψυχούλα τους θα ηρεμούσε
Τη ζεστασιά τη θαλπωρή
Στων μανάδων τους το βλέμμα τους
Εκεί μόνο θα ζούσε

Μια καρδούλα μικρή
Πονεμένη πια τώρα
Που να αναλογίζονταν
Του χωρισμού την ώρα!

Αυτή που δημιούργησαν
Με θράσος και με φθόνο
Χωρίς να αναμετρηθούν
Του μισεμού τον πόνο.

Αυτόν που νοιώθει ο καθείς
Σα χάνει απ τη ζωή του
Μοναχή λύτρωση παρηγοριά
Ζει σαν ανταμώσει στα ουράνια το παιδί του.

_

γράφει η Άννα Ζανιδάκη