Το αστέρι που δεν έζησε

Ένα βράδυ τα πόδια μου έτρεχαν ψάχνοντας για μια κρυψώνα. Στάθηκα πίσω από έναν φράχτη, κοίταξα πίσω φοβισμένη ώστε να βεβαιωθώ ότι δε με ακολούθησε κανείς και, ανακουφισμένη πια, πήρα μια βαθιά αναπνοή. Ψηλά στον σκοτεινό σαν μελάνι ουρανό, τα αστέρια με κοιτούσαν κρυφά όπως τα παιδιά που διψούν να μαθαίνουν μυστικά. Τους ψιθύρισα με τρεμάμενη φωνή «Κανείς δεν πρέπει να μάθει πως είμαι εδώ. Βοηθήστε με». Ένα αστέρι έπεσε στο κενό και  ευχήθηκα «Χτίστε μου ένα καταφύγιο να μπορώ να ζήσω. Πρέπει να προστατέψω τη ψυχή μου. Φοβάμαι τους ανθρώπους». Τα αστέρια τρεμόσβησαν, λες και με προειδοποιούσαν για κάτι, μα εγώ συνέχισα κοιτάζοντας κάτω. Ασημένιες κορδέλες χόρευαν γύρω μου, δημιουργώντας ένα δωμάτιο με ένα παράθυρο. Ένιωθα ανακουφισμένη που μπορούσα επιτέλους να κοιτάζω τη ζωή από απόσταση ασφάλειας. Έβλεπα τους ανθρώπους να περπατούν, να τρέχουν, να παίζουν, να χορεύουν, να αγκαλιάζονται, να ερωτεύονται, να φιλιούνται. Με τον χρόνο άνθισε μια σπίθα μέσα μου, ανάγκη να ζήσω κι εγώ έτσι. Ήθελα να ανοίξω το παράθυρο και να βγω έξω, αλλά δεν υπήρχε κανένα χερούλι. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε τίποτα μέσα στο δωμάτιο και ήταν κενό, όπως μία θάλασσα χωρίς νερό. Φώναξα αγανακτισμένη στα αστέρια «Ανοίξτε μου. Ανοίξτε το παράθυρο. Πρέπει να βγω, δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να ζήσω!». Δεν έδειχναν να με ακούνε, καθώς χάζευαν τους περαστικούς στους δρόμους και τις περιπέτειές τους. Τότε κατάλαβα πως, είχα καταδικάσει τον εαυτό μου να ζει σε μία φυλακή. Τα ρυτιδιασμένα μου χέρια ακούμπησαν απαλά το τζάμι και τότε άρχισαν να το χτυπούν. Ούρλιαξα και τα πονεμένα μου άκρα μάτωσαν. Έπεσα στο πάτωμα ξέσπασα σε λυγμούς. Όταν τα μάτια μου στέγνωσαν από τα δάκρυα, έγινα ένα αστέρι ψηλά στον ουρανό καταδικασμένη να κοιτάζω για μια αιωνιότητα τη ζωή των άλλων. Το άστρο δίπλα είπε σε εμένα «Ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Αν όμως αγαπάς και αγαπιέσαι, επουλώνεις τις πληγές που προκαλεί. Αν όμως δε ζεις πραγματικά, αυτός ο πόνος σε εκμηδενίζει». Κι όντως, πονούσα γιατί δεν είχα καταφέρει να προστατέψω τη ψυχή μου. Την είχα φθείρει εγώ η ίδια.

_

γράφει η Ιωάννα Μαγοπούλου

Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!