Μια από τις ιώσεις των εποχών με άφησε στο κρεβάτι για μια ολόκληρη μέρα. Αποφάσισα να αναβάλω όλες μου τις δουλειές και να χαθώ κάτω από τα παπλώματα και τις κουβέρτες διαλέγοντας ένα βιβλίο από τη γεμάτη μου βιβλιοθήκη που όλο της δίνω υποσχέσεις και όλο της κάνω απιστίες.

Στα χέρια μου αυτή τη φορά, κράτησα ένα μυθιστόρημα με μια υπόθεση σκέτο μυστήριο όπως δηλώνει και η περιγραφή του. Με τα μυστήρια δεν τα πάω και τόσο καλά αλλά είπα να του δώσω μια ευκαιρία. Μα με το που άνοιξα όμως το βιβλίο και διάβασα την πρώτη σελίδα έπαθα τη γνωστή αρρώστια που παθαίνει κανείς όταν διαβάζει ένα καλό βιβλίο. Η γνωστή κόλλα που σου βάζει ο συγγραφέας με τέχνη στα μάτια και στα χέρια σου που κολλάνε στις σελίδες αλλά και το γνωστό ξόρκι ακινησίας που σου ψιθυρίζει που πιάνει με τη μία. Κάπως έτσι στα ζεστά με έναν καφέ που άχνιζε στην αρχή και πάγωσε στη συνέχεια –γιατί ποιος δίνει σημασία στον καφέ όταν διαβάζει κάτι τόσο λαχταριστό-  γνώρισα το κορίτσι με το ράσο. Τη Μαρία. Τη μητέρα της. Έναν βοσκό. Τον πατέρα του. Τις καλόγριες. Το φόβο. Τη δύναμή του φόβου. Τις κατάρες. Τις απαγορεύσεις. Τις συνήθειες. Τις παρωπίδες και πολλά πολλά άλλα.

Ο συγγραφέας, Νεκτάριος Καλογήρου, ζωντανεύει έξυπνα και με ευαισθησία ένα ολόκληρο χωριό και η βουτιά μέσα στις εικόνες που με άνεση σχηματίζει, προκαλεί αμέσως όμορφα συναισθήματα, όπως ανοίγει κανείς σε ένα παιδί ένα παραμύθι με τρισδιάστατες εικόνες και γεμίζει επιφωνήματα ενθουσιασμού το σπίτι. Με δεξιοτεχνία, σε κάνει να περπατήσεις μέσα στο χωριό, στο μοναστήρι του αλλά και στο μυστικό που σιγά σιγά ξετυλίγεται.

Περιγραφές ζηλευτές, εικόνες γεμάτες από παραμυθένια στοιχεία, αποδεικνύοντας και το ταλέντο που διαθέτει στο παραμύθι ή και γενικότερα σε αυτό που αποκαλούμε «μύθο». Καταφέρνει να παρουσιάσει μια κοινωνία μέσα από το πρίσμα ενός υπερφυσικού φακού και πατώντας στην υπερβολή που διαθέτει το φανταστικό να δώσει έντονα κοινωνικά μηνύματα και να αποκαλύψει αρκετά σημάδια μιας κοινωνικής πραγματικότητας που όλοι μας βιώνουμε με διάφορους τρόπους. Τι σαπίζει μια κοινωνία; Τι την τρώει; Τι μπορεί να κάνει ένας φόβος σε ένα σύνολο; Πόσο σύνηθες είναι το προσωπικό κρυφτό στις καταστάσεις;

Το βιβλίο διαβάζεται πολύ εύκολα. Η ιστορία ρέει χωρίς να κάνει καμία κοιλιά. Η γραφή είναι οικεία. Το φινάλε χορταστικό. Η κορύφωση των τελευταίων κεφαλαίων ικανοποιεί τον αναγνώστη και το τέλος που δε θα αποκαλύψω, αφήνει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Γλυκό γιατί ολοκληρώθηκε μια δυνατή και όμορφη ιστορία και πικρό γιατί πολύ θα ήθελες να είχες άλλες λίγες σελίδες… να κρατήσεις λίγο ακόμα τους ήρωές του ζωντανούς… 

Καλή σας ανάγνωση και απόλαυση!