«Τι συμβαίνει αγάπη μου; Τι κατσουφιές και κακοκεφιές είναι οι δικές σου σήμερα;»

«Συμβαίνει ότι πλήττω του θανατά. Όλα πανομοιότυπα και χωρίς φαντασία. Τα ίδια και τα ίδια, βρέξει χιονίσει και η μια μέρα καρμπόν της προηγούμενης…»

«Κι εγώ; Εγώ, δεν υπολογίζομαι και ούτε αχνοφαίνομαι, έστω σ’ αυτό το κάντρο, ναι; Ανύπαρκτος. Ως εί παρών!»

«Μμμ…»

«Άστο αγάπη μου, μην το κουράζεις. Θα σου την αδειάζω τη γωνιά, που λένε, έτσι για μία αλλαγή να έχεις να πορεύεσαι. Θα σου την κάνω αυτή τη μέγιστη εξυπηρέτηση, σαν ένδειξη της αγάπης που σου έχω. Γεια σου λοιπόν κι αντίο, θα σε δω στο πλοίο στις 32 του μηνός…», είπε ο Φίλιππος κι αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που η Έλσα άκουσε από τα χείλη του.

Έφυγε, εξαφανίστηκε θαρρείς από τη ζωή της, ακριβώς όπως είχε κάνει με την εμφάνισή του, δύο χρόνια πριν. Αδιάλειπτη παρουσία στο πλευρό της. Για δες ο Φίλιππος. Εκείνη, ποτέ δεν περίμενε ότι αυτός θα υποχωρούσε τόσο εύκολα. Σε κάθε περίπτωση όμως, καλά έκανε που δεν επέμενε. Αυτό σημαίνει ότι την γνώριζε καλά. Η Έλσα δεν ήταν του τύπου τραβάτε με κι ας κλαίω, με κυκλοθυμικές εξάρσεις και υποχωρήσεις. Δεν το παίδεψε, λοιπόν, το πράγμα και την άφησε φεύγοντας να βρει την ηρεμία της και ίσως να έδιωχνε έτσι την ανία που την βασάνιζε. Αν η απουσία του της στοίχιζε, ήξερε πού θα έψαχνε να τον βρει. Αν όχι, τότε θα ήταν και αυτή μια ιστορία αγάπης, που τελείωσε όπως οι πλείστες όσες συναδέλφισσές της.

Ένιωσε ένα βάρος να ξεπλακώνει την καρδιά της και να δίνει διέξοδο στην αφόρητη πλήξη της. Να την η αλλαγή. Ξαφνικά, ήρθαν όλα τα πάνω κάτω. Μέχρι πριν μία ώρα έπληττε του θανατά και μία ώρα μετά έγιναν όλα φωτεινά και η ίδια απρόσμενα ελεύθερη. Ω ναι, θα το σκεπτόταν πάρα πολύ την επόμενη φορά να κάνει μακροχρόνια σχέση. Αυτοί οι δεσμοί, όταν τελειώνουν, αφήνουν θες δες θες ένα περίεργο κενό δυσαναπλήρωτο, όταν το έτερον ήμισυ είναι και άτομο της φινέτσας του Φίλιππου. Και η Έλσα το κενό, το πραγματικό ή το μεταφορικό, το φοβόταν. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που απεχθανόταν το τσίρκο με τα ακροβατικά του. Αισθανόταν δέος να βλέπει τους ακροβάτες να εκτελούν τα επικίνδυνα ακροβατικά τους και από κάτω να χάσκει το κενό, έτοιμο να τους πάρει τη ζωή στο πρώτο στραβοπάτημα, μη νιώθοντας καν την ασφάλεια ενός διχτυού ασφαλείας. Να γιατί είπαμε ότι το κενό, είτε πραγματικό είτε με την μεταφορική του έννοια, την εξουθένωνε. Τώρα, με την απομάκρυνση του Φίλιππου βρέθηκε η κοπέλα ενώπιος ενωπίω μ’ ένα τέτοιο κενό, που ώρα την ώρα, μέρα την μέρα, μεγάλωνε και η ίδια δεν προσπαθούσε καν. Δεν άντεχε να κάνει την παραμικρή κίνηση να το γιομίσει με συναισθήματα. Παρέμενε, παρά το δέος που την διακατείχε, μετέωρη στην άκρη του σχοινιού της, ελπίζοντας σαν από θαύμα, να φτάσει στην άλλη του άκρη αναίμακτα, γιατί έτσι και έπεφτε ο χαμός της ήταν πιο πολύ από σίγουρος.

Ήταν, λοιπόν, επόμενο να αρχίσει να συνειδητοποιεί την αξία της παρουσίας, ακόμη και της ρουτίνας μ’ έναν άντρα δίπλα της, με τον οποίον σωστό θα ήταν να την μοιράζονταν την ρουτίνα αυτή. Αλλά που το φορτίο της το εναπόθετε όλο στις πλάτες του πρώην καλού της. Κι εκείνος, ο έρμος, δεχόταν ακόμη και τούτη τη μομφή, αδιαμαρτύρητα για να μην την στενοχωρήσει.

Σαν μέσα από παραμορφωτικό καθρέφτη, άρχισε να διακρίνει αλήθειες που δεν είχε φανταστεί, ή ακόμη που τις θεωρούσε και αυτονόητες. Μα, όχι μαντάμ. Το να σε αγαπάει κάποιος δεν είναι αυτονόητο. Πρέπει εσύ να του ποτίζεις την καρδιά με δροσερό νεράκι για ν’ ανθίζει και να καρπίζει. Τι την αφήνεις απότιστη; Δεν είναι η καρδιά σαν εκείνο το πανέμορφο ντελικάτο λουλούδι της ερήμου, που απορείς πώς και ανθίζει μέσα στην άνυδρη γη της παχιάς άμμου. Αυτό έχει τέτοιο πείσμα και επιμονή, που στέλνει με κόπο και μόχθο τις ρίζες του βαθιά, πολύ βαθιά, να συναντήσουν τη ζωογόνο φλέβα νερού που υπάρχει στα βάθη. Η καρδιά του ανθρώπου όμως, δεν έχει ούτε την απαντοχή, ούτε την υπομονή για βαθιές ανασκαφές. Έτσι τη θέλησε ο Πλάστης και πρέπει να της συμπεριφερόμαστε αναλόγως. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις και μέσα σ΄ αυτές είναι κι η καρδιά του Φίλιππου. Μοιάζει με το πανέμορφο λουλούδι της ερήμου και αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν κάποιος να πλήττει με τέτοια λουλούδια πλάι του! Μόνο θαυμασμό έπρεπε να προκαλούν και να υποκλίνεσαι μπροστά στην υπομονή, την επιμονή και την άδολη αγάπη τους.

Καλά έκανες και έφυγες Φίλιππε.

Μόνο, μην είσαι μπροστά όταν εκείνη αντιληφθεί τι έχασε. Γιατί δε θα αντέξεις και θα στέρξεις να την πάρεις αγκαλιά. Το ότι ώρα την ώρα συνειδητοποιεί την αξία τής απουσίας σου έχει μεγαλύτερη σημασία από το να κατανοεί την παρουσία σου, που τη θεωρεί αυτονόητη.

Έσο έτοιμος λοιπόν. Το κάλεσμά της δε θ’ αργήσει. Εμείς ήδη το ακούμε. Εσύ όχι;

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου