phone_old

Με θυμάσαι όταν τίποτα δεν έχεις να κάνεις.
Όταν πλήττεις, όταν ο Χρόνος σου είναι περίσσιος.
Τότε με θυμάσαι και νοερά μου μιλάς,
γεμίζοντας το κενό σου.
Νιώθεις έτσι μιαν εικονική πληρότητα.
Και μόλις ο Χρόνος και ο Χώρος σου
γεμίσουν με καθήκοντα
με ξεχνάς και δεν υπάρχω ούτε σαν σκέψη.
Γίνομαι ίσως μια εικόνα θαμπή, μια σκιά…
Πόσο εξοργιστικό είναι όλο αυτό το παιχνίδι σου,
πόσο πολύ με κούρασε, πόσο με εξουθένωσε
και πόσο το έχω πια βαρεθεί!
Θέλεις εσύ να το συνεχίσεις; Κάνε το.
Αλλά κι εγώ επίτρεψέ μου να σου πω
ότι άλλο δεν αντέχω. Σ’ αφήνω.
Σ’ αφήνω στον κόσμο που έπλασες
κατά πώς σε βόλευε.
Σε έναν κόσμο που εγώ δεν χωρώ.
Και το κυριότερο, που δεν μου αρέσει.
Αργά το κατάλαβα, μα το κατάφερα.
Αντίο.

-

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Διαβάστε όλους τους Μονολόγους εδώ!

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!