Μακάρι το παρελθόν να ήταν ρούχο.
Να το άφηνα το καλοκαίρι στο εξοχικό.
Να το δάνειζα κάπου άλλου και να μην παραπονιόμουν που δεν το πήρα πίσω.
Να το έσκιζα στα δύο με μιας.
Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα.
Αλλά δεν είναι.
Δεν είναι γιατί το φοράω ακόμη.
Το φοράω ακόμη και εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου ρούχο.
Το αγαπημένο μου ρούχο.
Αυτό που ήθελα να αλλάξω, αυτό που θα ήθελα να πετάξω.
Πότε θα ξεχάσω;
_
γράφει ο Νίκος Λαφάρας
Ακολουθήστε μας
Αναλυτικά, όλες οι προσφορές των εφημερίδων του Σαββάτου και της Κυριακής συγκεντρωμένες σε ένα και μόνο σημείο!
Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...
Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν. Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού, μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο. Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Επιμέλεια άρθρου
Διαβάστε κι αυτά
Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν. Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού, μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο. Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...
Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...
Αλυσοδέθηκες Το παρελθόν σε εγκλωβίζει μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς— τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή. Φοβάσαι...
0 Σχόλια