τώρα με τρόπο στοχάζομαι λίθου και ξύλου…
Κάνοντας τον λογαριασμό και έχοντας τίποτα πια ν' αποδώσει
η Ελλάδα στον μέλλοντα-
το ύδωρ της λάλον- και όμως ανθίσταται-
παρελθόντος ακμάζουσα σύνεση-
ποιός είμαι
όταν τώρα με τρόπο στοχάζομαι
λίθου και ξύλου…
Κομίζω μια ανερμήνευτη άνοιξη, ένα ρόδο
γενναία πορφυρό-
βουλευτής στα έδρανα των νεφών και τάζοντας στον κόσμο μια νεφελοκοκκυγία..
Πιστεύω θα ξεγράψω ανθιστάμενος την τραγωδία μου-
ένα ποίημα είναι φως που σπαθίζει- γελώ γαλάζια
θέλω να είμαι μόνος μου μες τον εγωισμό των χρωμάτων.
Έχω δικούς μου θεούς και οι άλλοι γελούν που επιμένω
να λατρεύω τα πάντα ωδικά-
Αλλά όμως είναι παγίδα - θα σε συλλάβουν οι λέξεις σου-
έχασες-
το σαρκίο σου ήδη κρεμασμένο
ανάποδα σήπεται- δεν έχεις
ελπίδα να σε ταριχεύσουν σωστά...
Κάνοντας τον λογαριασμό και έχοντας τίποτα πια ν' αποδώσω στον μέλλοντα-
είναι φως το σκοτάδι μου είναι ύμνος-
με έναν θούριο της Ομορφιάς γράφω
επάνω σε σελίδες λουλουδιών
το ευφωνικό όνομά της…
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Νομίζω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης…και πολύ καλά κάνεις..
Να κομίζεις μιαν ανερμήνευτη Άνοιξη…να τη βλέπουμε κι εμείς…να κάνουμε παρέα σε εκείνον τον εγωισμό των χρωμάτων…
Καλημέρα και καλό μήνα Στρατή!
Πολύ ιδιαίτερο και πολύ ωραίο το ποίημά σας Στρατή!Καλό μήνα εύχομαι!
Ευχαριστούμε για τις εικόνες Στρατή
Στρατή το διάβασα τρεις φορές και κάθε φορά έβλεπα διαφορετικές εικόνες, διαφορετικές μελωδίες!!!
Μοναδικό το ποίημα σου!!! Ιδιαίτερος ο τρόπος σκέψης σου!!!
Ναι, να χτίσουμε τη νεφελοκοκκυγία, να χρωματίσουμε τα σύννεφα πολύχρωμα και να ζήσουμε με τον εγωισμό μας Στρατή. Αυτό ακριβώς κάνουμε. Άλλωστε, ποια άλλη ασπίδα μπορούμε να έχουμε;;;
Σ’ ευχαριστούμε πολύ Στρατή για τον προβληματισμό!!!! Όταν ένα ποίημα καταφέρει κάτι τέτοιο, έφτασε στον προορισμό του.
σας ευχαριστώ πολύ όλους!
καμιά φορά αμελώ να απαντώ στα σχόλια αλλά είναι που το ξεχνάω.
συγχωρέστε με.
να είσαστε όλοι καλά..