1.10.2015

τώρα με τρόπο στοχάζομαι λίθου και ξύλου…

Κάνοντας τον λογαριασμό και έχοντας τίποτα πια ν’ αποδώσει
η Ελλάδα στον μέλλοντα-
το ύδωρ της λάλον- και όμως ανθίσταται-
παρελθόντος ακμάζουσα σύνεση-
ποιός είμαι
όταν τώρα με τρόπο στοχάζομαι
λίθου και ξύλου…
Κομίζω μια ανερμήνευτη άνοιξη, ένα ρόδο
γενναία πορφυρό-
βουλευτής στα έδρανα των νεφών και τάζοντας στον κόσμο μια νεφελοκοκκυγία..
Πιστεύω θα ξεγράψω ανθιστάμενος την τραγωδία μου-
ένα ποίημα είναι φως που σπαθίζει- γελώ γαλάζια
θέλω να είμαι μόνος μου μες τον εγωισμό των χρωμάτων.
Έχω δικούς μου θεούς και οι άλλοι γελούν που επιμένω
να λατρεύω τα πάντα ωδικά-
Αλλά όμως είναι παγίδα – θα σε συλλάβουν οι λέξεις σου-
έχασες-
το σαρκίο σου ήδη κρεμασμένο
ανάποδα σήπεται- δεν έχεις
ελπίδα να σε ταριχεύσουν σωστά…
Κάνοντας τον λογαριασμό και έχοντας τίποτα πια ν’ αποδώσω στον μέλλοντα-
είναι φως το σκοτάδι μου είναι ύμνος-
με έναν θούριο της Ομορφιάς γράφω
επάνω σε σελίδες λουλουδιών
το ευφωνικό όνομά της…

 

_

γράφει ο Στρατής Παρέλης

Ακολουθήστε μας

Υπνοβάτες

Υπνοβάτες

Κάθομαι, κοιμάμαι. στέκομαι κοιμάμαι  και ξαπλώνοντας πάλι κοιμάμαι. Υπνοβατώντας ψάχνω την ελπίδα  μες στο βαθύ το χάος. Με ύπνο το ξεπερνάω.  Στον ύπνο βρίσκω ηρεμία,  στο ξύπνιο με πιάνει μελαγχολία κι εκεί που λέω να το παλέψω  με κυριεύει υπνηλία. Σμίγω με...

ο θόρυβος

ο θόρυβος

Τους άκουγε όλη νύχτα Άλλοτε να ερωτεύονται και άλλοτε εκείνη να σπάει σε ό,τι πολυτιμότερο είχε Τότε ήταν που τα δάκρυά της χτυπούσαν με κρότο το ταβάνι όπως πέφτουν δεκάδες τα παιδιά από τα πολυβόλα ή όπως εκείνα τα πουλιά κλείσανε τις φτερούγες τους και παραδόθηκαν...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

ο θόρυβος

ο θόρυβος

Τους άκουγε όλη νύχτα Άλλοτε να ερωτεύονται και άλλοτε εκείνη να σπάει σε ό,τι πολυτιμότερο είχε Τότε ήταν που τα δάκρυά της χτυπούσαν με κρότο το ταβάνι όπως πέφτουν δεκάδες τα παιδιά από τα πολυβόλα ή όπως εκείνα τα πουλιά κλείσανε τις φτερούγες τους και παραδόθηκαν...

Ιουνίου αναμνήσεις

Ιουνίου αναμνήσεις

  Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει… Τι μένει απ’ τον Ιούνη;   Η βόλτα στα σοκάκια της Άνω Πόλης. Η ιεροτελεστία του φιλιού – κρυμμένη στις βουκαμβίλιες, μακριά απ’ τις αδιάκριτες ματιές –   Γύρω γιασεμιά, λουλούδια κι ασπρισμένοι τοίχοι. Σοβάδες που ξεκολλούν και...

Σε προσμένω

Σε προσμένω

Σε προσμένω κάτιΔιάπυρους Ιούνηδες καιΤ’ απεχθή φθινόπωρα. Τους ενδιάμεσους μήνες Είτε τρώω χιόνι καιΦλέγομαιΕίτε κρεμάμενος σε μια σεκόγιαΣφίγγω τη θηλή Και σου γράφω ποιήματα.   _ γράφει η Παρασκευή...

5 σχόλια

5 Σχόλια

  1. Μάχη Τζουγανάκη

    Νομίζω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης…και πολύ καλά κάνεις..

    Να κομίζεις μιαν ανερμήνευτη Άνοιξη…να τη βλέπουμε κι εμείς…να κάνουμε παρέα σε εκείνον τον εγωισμό των χρωμάτων…

    Καλημέρα και καλό μήνα Στρατή!

    Απάντηση
  2. Άννα Ρουμελιώτη

    Πολύ ιδιαίτερο και πολύ ωραίο το ποίημά σας Στρατή!Καλό μήνα εύχομαι!

    Απάντηση
  3. Ελένη Ιωαννάτου

    Στρατή το διάβασα τρεις φορές και κάθε φορά έβλεπα διαφορετικές εικόνες, διαφορετικές μελωδίες!!!
    Μοναδικό το ποίημα σου!!! Ιδιαίτερος ο τρόπος σκέψης σου!!!

    Ναι, να χτίσουμε τη νεφελοκοκκυγία, να χρωματίσουμε τα σύννεφα πολύχρωμα και να ζήσουμε με τον εγωισμό μας Στρατή. Αυτό ακριβώς κάνουμε. Άλλωστε, ποια άλλη ασπίδα μπορούμε να έχουμε;;;

    Σ’ ευχαριστούμε πολύ Στρατή για τον προβληματισμό!!!! Όταν ένα ποίημα καταφέρει κάτι τέτοιο, έφτασε στον προορισμό του.

    Απάντηση
  4. ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

    σας ευχαριστώ πολύ όλους!
    καμιά φορά αμελώ να απαντώ στα σχόλια αλλά είναι που το ξεχνάω.
    συγχωρέστε με.
    να είσαστε όλοι καλά..

    Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *