Ο Χριστόφορος Παπαχαραλάμπους γεννήθηκε το 1944 στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας. Ήρθε στην Αθήνα το 1961 για να σπουδάσει ιατρική στην οποία φοίτησε μέχρι και το τρίτο έτος των σπουδών. Όταν κατάλαβε ότι ο πόνος των άλλων γινόταν και δικός του πόνος και ακολουθώντας το ένστικτο του, διέκοψε τις σπουδές του. Στη συνέχεια φοίτησε στην Ανωτέρα Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων Ρόδου απ’ όπου αποφοίτησε το 1969.
Το 1973 διορίστηκε διευθυντής ξενοδοχειακής μονάδας στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης. Έκτοτε εργάστηκε ως διευθυντής σε διάφορα μεγάλα ξενοδοχεία. Το 1985 προσλήφθηκε ως διοικητικός διευθυντής σε ξένη κατασκευαστική εταιρεία.
Από το 1995 μέχρι και σήμερα ασχολείται με διεύθυνση της οικογενειακής του επιχείρησης παραγωγής παραδοσιακών μπισκότων και άλλων βουτημάτων που εδρεύει στο Χαλάνδρι.
Έχει τρία παιδιά, (δύο κόρες και έναν γιό) καθώς και δυο εγγόνια.
Από πολύ νέος ασχολήθηκε με το γράψιμο (ποίηση και πεζογραφία). Το πρώτο του βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων φαντασίας με τον τίτλο, «Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ» έχει εκδοθεί από την εκδοτική εταιρεία «BOOKSTARS» και κυκλοφορεί ήδη από το καλοκαίρι του 2012.
τοβιβλίο.net ευχαριστεί τη Φανή Τσολάκη για τη μετάφραση των κειμένων στα Ιταλικά.
Εύγε!
Πριν ακόμα το διαβάσω… ξέρω ότι θα μου αρέσει! 😉
Άιναφετς κορίτσι μου να είσαι καλά που πέρασες για μένα αυτό ήδη είναι δώρο!
για ακόμα μια φορά ο Χριστόφορος Παπαχαραλάμπους αποδεικνύει πως παραμένει γητευτής της γραφής … συγχαρτήρια …
Γιάννη απέσπασα δια της βίας το βιβλίο σου που είχε ξαπλώσει ανάμεσα στα μυρωδικά του ζαχαροπλαστείου και δεν ήθελε να ξεκολλήσει. Το κακό δε είναι ότι δεν ήθελαν και οι κυρίες εκεί να το αφήσουν να φύγει. Το απέσπασα πάντως με την υπόσχεση ότι θα το επιτρέψω πίσω το συντομότερο. Και θα το κάνω. Θέλω πάντως να σου πω και πάλι πως ο τρόπος που γράφεις δικαιώνει εκείνες, Έχει μια φρεσκάδα, χιούμορ ανατρεπτικό εφηβικής ορμής και πρωτοτυπία στην θεματολογία. Βέβαια το κοινό στοιχείο που δένει σχεδόν όλα σου τα διηγήματα είναι το ερωτικό. Εγώ πάντως θα σου πω ότι επειδή λατρεύω το λεγόμενο μαύρο χιούμορ απόλαυσα με την ψυχή μου το “ο βοηθός του νεκροθάφτη”. Αυτά βέβαια προς το παρόν.
Τώρα θέλω να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια για τούτη την απόπειρα δίγλωσσης έκδοσης μιας – ας την πούμε- ποιητικής συλλογής. Να σαι καλά φίλε Ρεθεμνιώτη!
Εμένα επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω τον Γιάννη τον Θερμοκώστα ή μήπως τον Κώστα τον Θερμογιάννη, χα χα χα , όπως και να χει εκείνον πάντως τον άνθρωπο που με ΘΕΡΜΗ πήρε πάνω του τούτο το εγχείρημα και το έφερε σε πέρας με τόσο όμορφο τρόπο.
Κώστα Θερμογιάννη φίλε μου χωρίς εσένα θα ήμασταν ο ξάδελφος μου ο Gaetano και εγώ στο …..ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕ!
Επίσης θέλω να στείλω τις ευχαριστίες μου στην Φανή Τσολάκη για την εξαιρετική της μετάφραση της εισαγωγής μου στα Ιταλικά. Να είναι καλά το κορίτσι. Είμαι υπόχρεος.
Δυνατό το “Κόκκινο χαλί”, σκέφτηκα διαβάζοντας το πρώτο ποίημα. Ας πάμε παρακάτω… να δούμε – θα είναι και τα άλλα ισάξιά του; Το “Θέλεις κάτι;” με συγκίνησε… το “Κλειστό παράθυρο” με έβαλε σε σκέψεις… το “Γιατί κλαις;” μου γέννησε μια θλίψη… Και κάπου εκεί σταμάτησα να κρίνω και να συγκρίνω κι αφέθηκα στην απόλαυση της Ποίησης του Χριστόφορου Παπαχαραλάμπους! Έφτασα στο “Γιατί τρέχω;” κι είπα “γιατί να είσαι το τελευταίο;” Και ξεκίνησα πάλι από την αρχή, ζηλεύοντας τους Ιταλομαθείς που έχουν την ευκαιρία να τα χαρούν εις διπλούν! Φίλε Χριστόφορε, συγχαρητήρια και σ’ ευχαριστώ!
Βάσω μου δεν ξέρεις πόσο με τιμάει η λέξη “σ’ ευχαριστώ” με την οποία κλείνεις το σχόλιο σου. Και αυτό γιατί αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό που εγώ θα ήθελα με όλη μου την καρδιά να σου πω . Αλήθεια όμως έχεις δίκιο, κι εγώ αναρωτιέμαι τώρα γιατί έβαλα το “Γιατί τρέχω;” στο τέλος! Η ματιά σου είναι τόσο χρήσιμη! Να είσαι καλά κορίτσι μου και εγώ είμαι εκείνος που ευχαριστεί.
Όταν η ποίηση δημιουργεί τόσο πλούσια συναισθήματα, είναι θείο δώρο! Καλημέρα φίλε μου Χριστόφορε και να είσαι πάντα καλά!
Τίποτα δεν έκανα φίλε Χριστόφορε, αλλά ακόμα κι αυτά τα λίγα με τα οποία καταπιάστηκα με γέμισαν χαρά!
Να είσαι πάντα δημιουργικός και να μας χαρίζεις όμορφες δημιουργίες…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ κι από μένα στην καλή μου φίλη τη Φανή!
Εξαιρετική ποιητική συλλογή μπορώ να πω πως με συγκλόνισε “το κλειστό παράθυρο”, “τα μπερδεμένα νήματα” και το “θα αναπαυθείς εκεί”.. Με συγκλόνισαν σαν πρώτη ανάγνωση. Ήδη γνωρίζω πως διαβάζοντάς τα ξανά η λίστα ολοένα και θα αυξάνεται και στο τέλος δεν θα μπορέσω να ξεχωρίσω κανένα.. Όλα σκληρά, γεμάτα νοήματα ακόμα και στα πιο μικρά ποιήματα.(παιδική απορία.) Εξαιρετική δουλειά, μπράβο στον κύριο Χριστόφορο Παπαχαραλάμπους. Αμέσως βέβαια μου δημιουργήθηκε η περιέργεια για την μουσική επιμέλεια των ποιημάτων..!!
@koufetarios
Πριν απ’ όλα το “κύριος” καταργείται δια νόμου! Έχουμε πήξει πλέον σε κυρίους και κυρίες. Αρκούν ή μάλλον περισσεύουν! Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου και επειδή διάβασα εκεί στα λημέρια σου το «O Περιπλανώμενος» νιώθω κάτι σαν μια συγγενική γραμμή να μας συνδέει στην έκφραση. Ομολογώ ότι ένιωσα έντονη την συγκίνηση κατά τελείωμα του ποιήματος σου.
Στο κλείσιμο του σχολίου σου εδώ αναφέρεσαι σε “μουσική επιμέλεια των ποιημάτων” Αυτό είναι κάτι που ούτε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό! Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Έχεις εσύ κάτι κατά νου;
Με τίμησες ιδιαίτερα με τα λόγια σου! Σε ευχαριστώ πολύ.
Να είσαι καλά Χριστόφορε για τα καλά σου λόγια. Πράγματι το εννοώ, έχει μεγάλη σημασία η αναφορά σου στην ανάρτησή μου. Δεν γνωρίζω Ιταλικά δυστυχώς αλλά, διαβάζοντας τα ποιήματά σου, έκανα να διαβάσω ένα μέρος, μια προσπάθεια να ακούσω στα αυτιά μου την αντίστοιχη μετάφραση των ιταλικών (με όσα λατινικά μπορεί να θυμάμαι ως προς τον τρόπο ανάγνωσής τους!) Εκεί ήταν που σκέφτηκα πόσο όμορφα ακούγονται επίσης στα αυτιά μου τα Ιταλικά, πόσο όμορφο θα ήταν τέτοια ποιήματα να μπορέσουν να μελοποιηθούν. Ιδιαίτερα με μια τέτοια έκφραση, με μια τέτοια γραφή..
Μπράβο και στον Κώστα που δίνει τέτοιες ευκαιρίες για σχολιασμό και συζήτηση. Ενώνει ανθρώπους και διευκολύνει την αναζήτηση των σκέψεών μας.
Δεν είναι το πόσο μακριά μπορεί να πάει κάποιος με την ποίηση, είναι το πόσο αυθεντικός είναι, το πόσες αλήθειες κουβαλά..
Μια κομπορρημοσύνη που είναι ανεδαφική και δεν προσφέρει τίποτα άλλο από το να φαίνεται ότι προσπαθεί να δώσει λούστρο στην γλώσσα, γίνεται αντιληπτή και δεν πείθει.
Αυτός ποτέ δεν ήταν ο τρόπος του Χριστόφορου.
Τον θαυμάζω γιατί μιλά σαν να τον ξέρω καμιά εξηνταριά χρόνια και να σκεφτείτε ότι δεν έφτασα ακόμα στην ηλικία αυτή.
Βρε πώς τα καταφέρνει και τα ελληνικά του χωρίς να φιλολογούν με συγκλονίζουν και μου αρέσουν!
Κάποτε μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις και την ίδια λαχτάρα για καθετί ελληνικό.
Κι ο ξάδερφός του το ίδιο ( απ’ ότι καταλαβαίνω) επίσης.
Νομίζω τον καταλαβαίνω και με καταλαβαίνει.
Είναι ποιητής στην ψυχή πάνω απ’ όλα και γι αυτό θα του έχω πάντοτε φιλία και σεβασμό.
Να είσαι καλά Χριστόφορε κι εσύ Κώστα Θερμογιάννη που ανακαλύπτεις τους λέοντες και τους φιλοξενείς!
Στρατή νομίζω πως θα συμφωνήσουμε στην περιγραφή σου για το Χριστόφορο! Είναι πράγματι ποιητής στην ψυχή του…
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, να είσαι καλά και πάντα να είσαι δημιουργικός!
Ο φίλος, ο αξιόλογος αυτός άνθρωπος, ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ, είναι πολύ γενναιόδωρος και μεγαλόψυχος. Τον ευχαριστώ όμως πολύ για τα αισθήματα φιλίας που εκφράζει για τα οποία να είναι βέβαιος ότι είναι απολύτως αμοιβαία. Να ναι καλά και εύχομαι η πένα του που απ όσο ξέρω γράφει πάντα και παντού ας μας χαρίζει αυτό το δώρο που βγαίνει από την ψυχή του τυλιγμένο στην ομορφιά αυτής της απαράμιλλης γλώσσας.
Για τον Κώστα τον Θερμογιάννη νομίζω ότι όλοι πρέπει να εξάρουμε την ιδέα που συνέλαβε με τους φίλους και συνεργάτες του να δημιουργήσουν τούτο τον φιλόξενο χώρο. και να τους ευχαριστήσουμε που βρίσκουμε εδώ θερμή φιλοξενία.
Ξαναδιάβασα τα ποιήματά του Άκη και ένιωθα σαν να τα είχα γράψει εγώ η ίδια, τόσο οικεία μου φάνηκαν. Ίσως επειδή η ποίησή του ασχολείται με τα αέναα ερωτήματα του ανθρώπου, με τις παναθρώπινες αγωνίες, φόβους και ελπίδες του, θέματα όπως ο θάνατος,ο έρωτας, ο πόλεμος, η ματαιότητα των πραγμάτων, ο αδυσώπητος χρόνος που φέυγει και δεν ξαναγυρνά. Όλα με ταξίδεψαν με τη μοναδική νοσταλγική και μέλαγχολική μελωδία τους. Αυτό, όμως, που ξεχώρισα ήταν το τελευταίο, το ΓΙΑΤΙ ΤΡΕΧΩ! Απλά υπέροχο! … μια κραυγή αγωνίας που όμως δίνεται με τόση λυρικότητα που αντί να σε κάνει να θέλεις να φωνάξεις παραδίνεσαι στο γλυκό νανούρισμα της και στο μοιραίο του καθενός. Συγχαρητήρια Άκη μου!
Κύριε Παπαχαραλάμπους, υπέροχα τα ποιήματά σας!
Μου άρεσαν πολύ όλα. Οι σκέψεις σας στο “Γιατί τρέχω” ίδιες κι απαράλλαχτες με τις δικές μου σκέψεις…!
Είστε μες στην καρδιά μου <3
Με εκτίμηση ___Ελένη Ιωάννου