Φεύγεις…
Το νιώθω φεύγεις. Κι ας είσαι εδώ.
Τα μάτια σου θέλω να δω,
να τα φιλήσω. Μα εκείνα κρύβουν χωρισμό.
Και πώς θα ζήσω; Πώς να διώξω τον καημό;
Μείνε για λίγο. Όσο μας αντέξει το σκοινί.
Μέχρι την τελευταία μας σκηνή,
πριν ξεψυχήσω. Μη φύγεις…
Να αισθανθώ το άγγιγμά σου
τα μάτια μου σαν κλείνεις.
Αντίο…
–
γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/KZ8rRUWIXsIΚαθημερινή https://youtu.be/S4f0lj6NPBU?si=r1zWkyh_H2VL88_xΠρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε...
Τα χέρια κρύα γεμάτα άγχοςγια το τι θ' αγγίξουν!Τα σώματα ενωμένα λικνίζονταν στους ρυθμούς της αστείρευτης ηδονής!Κραυγές πόθου έβγαιναν από τα λαίμαργα χείλη,που έτρωγαν κάθε σημείο του ανυπεράσπιστου στο χορό κορμιού! Το στήθος πλούσιο αδημονούσεένα άγγιγμα για να...
Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....
Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη. Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει. Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες Να έχεις αντί να είσαι. Μα πώς...
Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...
“Το νιώθω φεύγεις. Κι ας είσαι εδώ.” Δε υπάρχει χειρότερο. Πολύ ωραίο, Χρυσούλα.
Καλημέρα Βάσω μου,
Όντως δεν υπάρχει τίποτε πιο επώδυνο….
Η μισή ζωή χάνεται όταν συνειδητοποιούμε το *φεύγα* που γίνεται ΑΘΕΛΑ μας!!!
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ….
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ!!!
Συγκλονιστικό Χρυσούλα μου…Δεν ξέρω γιατί αλλά πόνεσα όταν το διάβασα, όταν σε διάβασα!!! Καλό βράδυ και μια όμορφη εβδομάδα για όλους μας!!!
Πολυαγαπημένη μου Σοφία…
Πολύ σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου!
Πολύ σε ευχαριστώ που πάντα με ενημερώνεις!
Πολύ σε ευχαριστώ που με νιώθεις!!!!
Ο Θεός να σας βλέπει!
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ…
Να έχετε την ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ….ΚΙ ΑΓΑΠΗ ΠΕΡΙΣΣΗ…
Τόσο δυνατό, τόσο αληθινό όσο η ζωή κι θάνατος. Συγχαρητήρια και να έχετε υγεία, αντοχές και δύναμη. Καλή εβδομάδα.
Σε ευχαριστώ πολύ ΜΑΡΘΑ μου!
Όταν έχει κανείς περάσει από τις Συμπληγάδες πέτρες της (κατά)θλιψης και καταφέρνει να βγει * σώος – όσο το δυνατόν- ζυγιάζει τη ζωή και το θάνατο στην ίδια παντα ζυγαριά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!
Και πάλι ευχαριστώ σε!
Τόσο αληθινό με αγάπη και πόνο κυρια Χρυσούλα…
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΧΗ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!