Τα βήματά μου με φτάνουν πάλι ως την άκρη του ίδιου δρόμου…
Πεσμένα κίτρινα φύλλα απλώνουν χαλί κάτω απ’ τα πόδια μου. Ακούω τους χυμούς να αποσύρονται αργά απ’ τα κλαδιά. Η ζωή πριν πέσει σε λήθαργο απορρίπτει τα περισσά στολίδια και παίρνει τη στεγνή της όψη στα γυμνωμένα δέντρα.
Ένα τσούρμο πουλιά στριμώχνονται στα σύρματα. Υποψήφιοι ταξιδιώτες, που έχουν λησμονήσει τα τραγούδια τους. Κάθε τόσο στρέφουν ανήσυχα το κεφάλι τους αριστερά – δεξιά σα να προσδοκούν στις παράλληλες γραμμές κάποιον συρμό να φανεί. Μάταια… Από αόρατο νήμα πάλι θα κρατηθούν για να πετάξουν.
Με γρατζουνάει ο οξύς ήχος από τα ξερά φύλλα που θρυψαλιάζονται στο κάθε πάτημά μου. Με σπασμένες χορδές πώς ν’ αγγίξω τα τραγούδια… Ένα γνώριμο πια ρίγος με διατρέχει. Τα φύλλα μέσα μου μαραίνονται ένα – ένα. Σαν χλομή βροχή κυλούν και ποτίζουν το κίτρινο χαλί.
Αυτός ο χειμώνας αρχίζει εντός μου …
Τίμημα ίσως για την άνοιξη που αστόχαστα πέρασε ή αντίτιμο για την ακριβή υπόσχεση της άνοιξης που θα ‘ρθει…
_
γράφει η Βάσω Κώστογλου
[…]Με σπασμένες χορδές πώς ν’ αγγίξω τα τραγούδια…[…]
Κάθε φράση σας σε αυτό το κείμενο ένα τσίμπημα δικό μου εσωτερικό. Σα να το έγραφα εγώ ένιωσα… Με ένα τόσο δα κείμενο…ένας ολόκληρος ψυχισμός “εποχιακός” ..ξεδιπλωμένος… Κάθε σας δουλειά…βαθιά δουλεμένη…δεν αφήνει χώρο για ψεγάδι.
Τούτος ο χειμώνας που γράφει εντός μας ήδη… θα ναι βαρύς…και η Άνοιξή μας … θα λαχταρά να δει έστω ένα χελιδόνι που να υπόσχεται την ύπαρξή της
…
Καλή σας μέρα…και αντοχή…
Παραλλάσσοντας τα γραφόμενά σας αγαπητή Μάχη θα πω
«Δεν είναι οι λέξεις που πονάνε … είναι η ηχώ που αφήνουν στο κενό …»
Είναι χαρά μου που μπόρεσα να σας προσεγγίσω τόσο ώστε να ταυτιστείτε με το κείμενο μου και ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Όσο για τον χειμώνα, πρέπει να ομολογήσω πως είναι η αγαπημένη μου εποχή, γιατί μου δίνει τους λόγους να λαχταρώ, να εκτιμώ και να ονειρεύομαι την επόμενη άνοιξη.
Καλό σας βράδυ !!!
Πολύ όμορφο. Συγχαρητήρια!!
Σας ευχαριστώ πολύ !!!