Τις λέξεις,
μου ζητάς, να τις λερώσω,
δεν είδες φαίνεται
πως λιώνει ο ήλιος
με τη σκέψη σου, στη δύση,
ν’ αντέξεις,
κι ένα όρκο θα σου δώσω
στο φως να κρέμεται
το σ’ αγαπώ
κι εκεί, ο καιρός να το αφήσει.
Τη λύπη,
δε σου γύρεψα να σβήσεις
από το πάθος
κάτι ακόμη μου χρωστάς
κι αυτό μισοσβησμένο έχει μείνει,
στο καρδιοχτύπι
το παλιό μας αν γυρίσεις
με άλλο λάθος
θα σε βρω, άλλη φορά,
όταν χαθείς μες στου μυαλού τη δίνη.
Πως λιγοστεύω,
όταν στα μάτια σε κοιτάζω,
στην πιο αδύναμη μικρή στιγμή,
όλα τα ασήμαντα που ζήσαμε, μαζί,
με τα μεγάλα απόψε θυσιάζω,
κι ό,τι πιστεύω,
στην καρδιά σου το διαβάζω,
στου χρόνου την καινούρια τη ρωγμή,
φθινόπωρο, η αγάπη ξαναζεί…
σωπαίνεις στον καθρέφτη και σου μοιάζω.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
σωπαίνεις στον καθρέφτη και σου μοιάζω….
στο έχω πει Ζωή …μιλάς στην καρδιά μου…
Καλή σου μέρα!
Καταδεχτική η καρδιά σου Μάχη και μ’ αρέσει. Σε καρδιές σαν τη δική σου, η ήττα μου γίνεται φως. Σ’ ευχαριστώ. Την αγάπη μου.
Πολύ ωραίο το ποίημά σου Ζωή, γεμάτο συναισθήματα και εικόνες.
Για χάρη μιας δίψας που με φέρνει εδώ, κοντά σας, γιατί μαζεύω σπίθες καλοσύνης και τις κεντώ στις λέξεις, αυτές που διαλέγω να μιλήσουν στην καρδιά σας Μάρθα…
Τη λύπη,
δε σου γύρεψα να σβήσεις
από το πάθος
Υπέροχο Ζωή μου υπέροχο!!!!!!!!
Καμμιά φορά σκεφτόμαστε πολύ τι θα πούμε, αλλά τελικά αυτό μπορεί και να μην έχει καμιά σημασία αφού σημαντικότερο είναι το πως αισθανόμαστε όταν εκφράζουμε κάτι. Ευγνωμοσύνη αισθάνομαι Σοφία για όλες εκείνες τις ψυχές που κάνουν τόσο τρυφερές αναγνώσεις στις δικές μου καταθέσεις γραφής.
Ένα πολύ μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ, Ζωή!
Η ομορφιά της ποίησης βρίσκεται στα συναισθήματα που γεννά
και στις μαγικές εικόνες που ζωντανεύει μπτοστά στα μάτια του τυχερού αναγνώστη!
ΥΠΕΡΟΧΟ!