Σε κάποια γωνιά του πλανήτη κάποιος πατάει ένα κουμπάκι και εκατοντάδες ανθρώπων χάνονται, ενώ κάποια εκατομμύρια εξ' αυτών κυριεύονται από ένα συναίσθημα το οποίο τους μετατρέπει πιόνια στη σκακιέρα της εξουσίας. Όλα μοιάζουν ειδυλλιακά σε κάποιο άλλο μέρος του ίδιου πλανήτη και κάποιες εκατοντάδες ανθρώπων ξοδεύουν περιουσίες για να κατακτήσουν μια βαθμίδα παραπάνω στην παγκόσμια κλίμακα της κατανάλωσης. Μιας κατανάλωσης από νεκροζώντανα πλάσματα που χάνουν εαυτούς και θυσιάζουν στην ψυχή τους όλα αυτά τα όνειρα που κάποτε είχαν, γιατί έτσι εκπαιδεύτηκαν να κάνουν. Και όσες ψυχές τολμούν να κοιτάξουν παραπέρα από το σύστημα της αδυσώπητης κατανάλωσης, όσες δυνάμεις κινούν μέσα στην καρδιά τους τις πράξεις τους, είτε θα μπουν στο προβλεπόμενο πρόγραμμα καταστολής συνειδήσεων, είτε θα χαθούν και θα ξεχαστούν, ως είθισται. Γιατί το θολό τοπίο το οποίο φαίνεται καθημερινά στην οπτική του ανθρώπου μοιάζει να είναι πλαστό, να υπάρχει μόνο στα βιβλία και στα παραμύθια που έχουν ένα ευτυχισμένο τέλος που ποτέ δεν έρχεται στην πραγματικότητα. Γιατί τα νεκροζώντανα πλάσματα έχουν μάθει να πίνουν ο ένας από το αίμα του άλλου, γιατί φορούν πάντα τα πλαστικά χαμόγελα και μέσα τους η ψυχή τους μαυρίζει ολοένα και πιο πολύ όταν ρουφούν και την τελευταία σταγόνα. Αν η φύση αυτό διδάσκει, ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, ότι ο νόμος του ισχυρού είναι και θα είναι πάντα η αδιαμφισβήτητη προϋπόθεση επιβίωσης, τότε, υπάρχουν και κάποιοι που πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Αλλά μάλλον είναι λίγοι και... σιωπηλοί.

Χρειάζεται καρδιά, πίστη, υπομονή, επιμονή, θάρρος και θράσος. Χρειάζεται αγάπη. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που στέκονται με το κεφάλι να κοιτάει ψηλά και πέρα από τα σύννεφα, αυτούς που δεν μπορείς να εξηγήσεις το πως και το γιατί, γιατί ποτέ δεν τράφηκαν από την αλυσίδα της ανθρώπινης κατάπτωσης, αυτής που καταδεικνύουν σε κάθε πράξη τους καθημερινά τα νεκροζώντανα πλάσματα. Γιατί κανένας δεν σκέφτηκε ποτέ ότι τα θύματα της εικόνας βρίσκονται υπό την τέρψη που κάποιοι σερβίρουν, επιτηδευμένα, επειδή πουλάει, επειδή κοστίζει ακόμα και η κάθε ανάσα, γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν ότι η κάθε ανάσα είναι μια διελκυστίνδα που φτάνει στο τέλος ολοένα και πιο γρήγορα. Γιατί ο καθένας μπορεί και δεν το ξέρει, δεν θέλουν να το ξέρει, να σπάσει τα δεσμά που τον κρατούν καθηλωμένο και να πληρώνει επειδή και μόνο υπάρχει.

Και αν όλα αυτά σου μοιάζουν ουτοπία, μια ουτοπία που υπάρχει μόνο σε μια ασήμαντη αλληλουχία λέξεων σαν και αυτή, τότε δεν έχει νόημα να συνεχίσεις. Όμως οφείλω να σου πω, σαν μόλις να έχω ανακαλύψει έστω τον πρόλογο του βιβλίου που ο καθένας γράφει, ότι το να ζεις σημαίνει πάνω απ' όλα να σέβεσαι το καθετί γύρω σου, τη ζωή την ίδια. Και επειδή αυτό όχι μόνο φαντάζει, αλλά και είναι δύσκολο με το πλαίσιο με το οποίο έχουμε γαλουχηθεί, τότε ίσως το παιχνίδισμα του μυαλού που υπαγορεύει ότι ίσως είναι φυλακισμένο, ότι η φυλακισμένη σκέψη είναι χειρότερη από τη σκλαβιά, ότι μια ιδέα γίνεται επικίνδυνη όταν αντιτίθεται στην ιδία ύπαρξη του ανθρώπου, μπορεί να γίνει η πυροδότηση των σκέψεων που μόνο η τελευταία ανάσα μπορεί να αποκαλύψει. Γιατί ο φόβος του αγνώστου γίνεται ένα πολυεργαλείο τζογαδόρων που εκ του ασφαλούς επενδύουν και σχεδόν πάντα κερδίζουν.

Στη φύση υπάρχουν τα άνθη, μόνα και αδύναμα στο έλεος των πιο δυνατών στοιχείων της, όμως υπάρχουν ανιδιοτελώς και χαρίζουν απλόχερα τη ζωή τριγύρω, ακόμη και για το υποτιθέμενο κυρίαρχο ον της, τον άνθρωπο. Χαρίζουν, εκτός από την ομορφιά, και τη ζωή, τον αναγκαίο κρίκο για την επιβίωσή του. Εφόσον λοιπόν αυτός ο κρίκος κινδυνεύει από τον άνθρωπο, μόνο και μόνο για να κερδίσει ένα εκπτωτικό κουπόνι κάπου στο χάος μιας μεγαλούπολης, τότε τα νέα δεν είναι ενθαρρυντικά. Παρόλα αυτά θα κλείσω με το ελπιδοφόρο συμπέρασμα ότι υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο έχουν αντιληφθεί όλα τα παραπάνω, αλλά προσαρμόζουν τη ζωή τους στο πλάνο που υπαγορεύει το αδιανόητο για τον μέσο όρο της σκέψης. Και αυτοί, ίσως, έχουν εντέλει επιτύχει να κερδίζουν τη μέρα τους. Το δώρο που σε κάθε ανατολή του ήλιου τούς χαρίζεται.

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!