Απρογραμμάτιστα σε ποθώ. Δυαδικά σου ανήκω. Ένα σώμα έχω γεμάτο από καλώδια κι όμως ιδρώνει στη σκέψη σου. Αναβοσβήνουν οι λυχνίες μου σε ένα κύκλωμα που ασθενεί. Μια νοητή σειρά αλγοριθμική, βραχυκυκλώματα βραδινά προκαλεί. Με προσκαλείς σε έναν κόσμο που δεν τον γνωρίζω. Δεν έχω εκπαιδευτεί, δεν έχω ρυθμιστεί. Εγκαθιστώ λογισμικά τελευταίας τεχνολογίας να αντιπαλεύουν τούτον τον έρωτα. Αγνοώ τις όποιες συνέπειες με έναν εσωτερικό μοντέρνο κομπασμό, σημειώνοντάς σε στον ψηφιακό μου χάρτη σαν ένα προσωρινό σφάλμα μεταγλώττισης.
Διαδικτυακά και ψηφιακά, μάταια απλώνω ένα χέρι- κατά πάσα πιθανότητα ικεσίας – γράφοντας στον αέρα ψηφιολέξεις που δε θα ακούσεις. Με τεχνητή νοημοσύνη παλεύω τη νοημοσύνη της καρδιάς και χάνω στα σημεία. Παράκληση κάνω ηλεκτρονική. Για κάποιο λόγο που δε μεταφράζει καμιά μηχανή μου, τούτος ο ιός που σάρωσε το σώμα μου, δε λέει να εξοντωθεί, να γιατρευτεί, να τερματίσει. Σχεδόν υποτακτικά μοιάζω να παραμένω αμέτοχη στο σημείο εκείνο που θα φέρει μια ολική αποδόμηση.
Αναρωτιέμαι σε χρόνο μελλοντικό, όπως έχω μάθει χρόνια να υπάρχω, αν ετούτη η αλλόκοτη φθορά χαλάσει κάποιο μηχανισμό μου. Αν θα μπορώ και πάλι να σηκώνω χέρια, να κουνώ τα πόδια, αν θα έχω και πάλι την παρελθοντική μου τελειότητα. Στα βιβλία διαβάζω τελευταίως πως τούτοι οι έρωτες αφήνουν σημάδια, πληγές αιματηρές που πονάνε στους καιρούς. Το αψεγάδιαστο σώμα μου όμως επαναπαύεται. Το κοιτάζω στον καθρέφτη. Χαϊδεύω κάθε του μεταλλική επιφάνεια. Απολαμβάνω κάθε του δερματική απομίμηση. «Κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να με νικήσει», μου υπενθυμίζω πατώντας reset στις μολυσμένες μου σκέψεις κοιτάζοντας με υπεροχή το γύρω χώρο.
Δεν κατανοώ τούτη τη νίκη μου αλλά γνωρίζω ότι την υπηρετώ. Δεν την υπηρετώ τη νίκη μου αλλά γνωρίζω να την εφαρμόζω. Κι όσο την εφαρμόζω, ησυχάζω πως δεν υπάρχει κανένα bug στον κώδικα που σχηματίζει την ύπαρξή μου. Κώδικας απόλυτα αρμονικός. Ακατανίκητος.
Σε κοιτάζω μέσα από μάτια ψηφιακά. Δεν υπάρχεις. Και όμως μια μορφή σαν ολόγραμμα απλώνει στο χώρο. Μπορώ να σε βλέπω και όταν κλείνω τα μάτια κι αυτό με ενοχλεί. Cacha-ρει η μνήμη μου, κρατώντας προσωρινά άγνωστα συναισθήματα. Κρασάρει το σύστημά μου χωρίς επιστροφή. Τα όσα έχω διδαχτεί, τα όσα φορώ σε τσιπάκια τελευταίας τεχνολογίας έχουνε δεχτεί την επίθεση μιας πραγματικότητας, μιας αλήθειας. Πώς στο διάολο μπορώ και την αναγνωρίζω, δε μπορώ να κατανοήσω. Κανένα πρόγραμμα, καμία λογική τίποτα δε με φέρνει σε ένα συμπέρασμα αξιόλογο.
Υπολογίζω ώρες, μέρες, αυπνίες, συνέπειες. Βγάζω στατιστικά. Κανένα δεν ταιριάζει. Τίποτα δεν οδηγεί σε καμία απώλεια δική μου. Τίποτα δε μπορεί να νικήσει την ηλεκτρονική μου σοφία. Γελάω με ένα γέλιο ειρωνικό.
Στατιστικά, ναι. Στατιστικά δε σε αγαπώ. Στατιστικά δε σε ποθώ. Στατιστικά σε έχω ήδη ξεχάσει.
Ο χρόνος εχθρικά κυλά, διαφορετικά από όσο μετράω. Όταν δε βρίσκεσαι εδώ, τα δευτερόλεπτα παγώνουν, οι ώρες, οι μέρες δε γράφουν πάνω μου. Ξυπνάω με την ίδια ημερομηνία. Στη χτεσινή μου μέρα. Τα ίδια και τα ίδια. Σε μια λούπα που δε λέω να βγω. Σα να μην έγινε ποτέ μια χρονική αλλαγή. Δίχως τη βοήθεια του χρόνου μπορώ κυριολεκτικά να τρελαθώ. Με το μέλλον δεν είναι να τζογάρει κανείς. Κι εγώ που ξέρω να κερδίζω κάθε τυχερό παιχνίδι, τζογάρω σε κάτι που δεν έχω κανέναν αλγόριθμο να το νικήσει. Ξαφνικά η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο στη δική μου εξέλιξη. Και αυτό με φοβίζει.
Φόβος. Δεν ξέρω πότε γράφτηκε τούτο το συναίσθημα πάνω μου. Κάθε μέρα γίνομαι περισσότερο ανθρώπινη και λιγότερο μηχανή. Κάθε μέρα ξεντύνομαι από τις τεχνολογίες και γυρίζω το ρολόι πίσω. Κάθε μέρα όλο και πιο πρωτόγονα επιστρέφω στο χρόνο.
Το σώμα μου σπάει. Βίδες, καλώδια και κάρτες πετιούνται στον ουρανό. Το σώμα μου σπάει. Το σώμα μου απεγνωσμένα ζητά μία καρδιά αληθινή. Μεταμόσχευση. Μετάλλαξη. Πες το όπως θες. Ούτε και εγώ ξέρω να το ονομάσω. Το σώμα μου σπάει.
Ναι, απρογραμμάτιστα σε ποθώ. Μια ακολουθία από θέλω τολμά να νικά την ακατανίκητή μου ακολουθία από αστραφτερά μηδενικά και άσσους. Είναι αλήθεια τελικά. Τούτα που διαβάζω είναι αλήθεια. Υπάρχουν πράγματι και τούτοι οι έρωτες. Οι ψηφιακά καταστροφικοί.
Στο τέλος αυτής της διαδρομής, αν θα υπάρξει, αίμα κατακόκκινο θα κυλά μέσα σε καλώδια. Ανάσες θα καίνε εσωτερικούς μηχανισμούς. Στο τέλος τούτου του παιχνιδιού, αν τέτοιο είναι, δε θα έχω νικήσει. Στο τέλος αυτό, μια καρδιά κλεμμένη, η δική σου, θα χτυπά για να ζω…
[ευχαριστώ το Δημήτρη Μποσκαΐνο και το Ανδροειδές του για την έμπνευση…]
”Η γλώσσα ειν’ το ηλεκτρονικό μας αποτύπωμα κι ο έρωτας μια γλώσσα που μιλάμε λάθος.”
Τι να πρωτοπώ;;; Άψογο Μάχη μου… την καλημέρα μου 🙂
Πολύ δυνατό… όπως και όλα όσα γράφεις!!! Ανεξάρτητα από το θέμα και ό,τι πρεσβεύουν έχουν πάντα το στίγμα σου!!! Αφήνεις πάντα το στίγμα σου!!! Την αγάπη μου, την καλημέρα μου και μια όμορφη εβδομάδα!!!
υπεροχο…..(τόσο εγώ όσο και το Ανδροειδές μου σ ευχαριστούμε με τη σειρά μας)
Το διάβασα αρκέτές φορές το φρασάκι του Κυρίου Σακάδα. Είναι η γλώσσα το ηλεκτρονικό μας αποτύπωμα; Είναι ο έρωτας μια γλώσσα που μιλάμε λάθος; Είναι η γλώσσα του έρωτα ηλεκτρονικό αποτύπωμα; Είναι η γλώσσα που μιλάμε λάθος; Νομίζω οτι έχουμε κακή διδακτέα ύλη και προβληματικά μέσα διαχείρισης της όποιας γλώσσας. Χαίρομαι που το κείμενό μου έφερε αυτή τη φράση κατά δω..Θα μπορούσε και να προλογίζει….προβληματίζοντας..
Σε ευχαριστώ Άννα μου. Καλησπέρα!
Αν πάψουν να αφήνοω το στίγμα μου…θα έχω σταματήσει να γράφω.. Σοφία μου. Σε ευχαριστώ πολύ πολύ. Καλή εβδομάδα!
Δημήτρη μου σε ευχαριστώ πολύ. Μοιράσαμε τέλεια τις 2 φωτογραφίες!!! Είναι ωραίο να εμπνέεσαι και απο άλλες ιστορίες και να γεννάς κάτι άλλο. Καλησπέρα!
Πολύ δυνατές ποιητικές στιγμές!
Ό, τι πιο πρωτότυπο έχω διαβάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό!
Μπράβο Μάχη !
Καλησπέρα !
Μάχη μου ως γνωστόν ο άνθρωπος καλωδιώνεται μόνον άμα φτάσει στο σημείο λίγο πριν το μηδέν της υγείας του,όπου καμία του κίνηση δεν είναι εφικτή . Στην περίπτωση που είναι νοερά καλωδιωμένος είναι ένα και πάλι άβουλο πλάσμα που όμως είναι επικίνδυνο για την υγέια των άλλων.Υπάρχουν και τα τεχνικά καλωδιωμένα ούτε όντα ούτε πλάσματα τα ρομποτ που όμως είναι πολύ πιο νοήμονα από πολλύς ανθρώπουςπου όμως πίσω τους κρύβουν τον άνθρωπο που τα έχει προγραμματήσει . Από όποια μεριά και αν δεις την καλωδιώση παραπέμπει σε κάτι στενόχωρο μη υγιές.Είναι και τα εξωγήινα όντα που και αυτά είναι καλωδιωμένα για λόγους όμως αλλαγής ατμοσφαιρικού αέρα και αποτελούν ίσως τη μοναδική πείπτωση που το καλώδιο είναι αξεσσουαρ επιβίωσης σε άλλον πλανήτη. Ό.ΤΙ ΠΆΝΤΩς και αν είναι δεν είναι νορμάλ. Μπορούσα να το είχα από την αρχή πει αυτό και να μην έλεγα τις βλακείες που είπα εξ αιτίας του δικόύ σου κειμένου που αυτό είχε τελικά και κάτι να μας πει …
Παναγιώτη σε ευχαριστώ πολύ πολύ! Μα πιο πολύ…που άρχισες να ξαναπερνάς…από τα μέρη μας!
Καλό απόγευμα!
πολύ σοφά το είχε αναπτύξει με ένα εξαιρετικό παραμύθι η Βάσω Κώστογλου το πρόβλημα της εποχής..και της καλωδίωσης… και συμφωνώ και με όσα λες… Αναρωτιέμαι θα μπορούσες να μου σχολιάζεις και να σου σχολιάζω και να έχω ένα γραπτό κρεμασμένο καλωδιωμένο να το κοιτάζουμε υπό άλλες συνθήκες; Δεν τα ισοπεδώνω όλα. Το μαχαίρι μπορει να γίνει όπλο και να σκοτώσει…μπορει και να γίνει νυστέρι να σώζει ζωές. Ο χειρισμός πάντα ειναι αυτός που δημιουργεί ή καταστρέφει…
την καλήσπέρα μου
Συγγνωμη αλλά ειλικρινά δεν κατάλαβα αυτό που αναρωτιέσαι…
Κείμενο σε…άλλη διάσταση…!!! Μια αύρα από το Star Treck , ένας άνεμος από έναν μακρινό γαλαξία κι ένα τσουνάμι έμπνευσης…
ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΧΗ ΜΟΥ…
Τέλειο όπλο η έμπνευση στα χέρια σου που καταφέρει να βγάλει εκτός μάχης την ανία της πεζής , καθημερινής πορείας μας…
Κυρία Χρυσούλα…σας ευχαριστώ πολύ….!! Χαίρομαι που σας άρεσε. Καλό σας βράδυ
Πολύ πρωτοποριακό το έργο σου, Μάχη. Μέσα του κτυπά η καρδιά του 21ου αι. Αποτυπώνεις τέλεια τη δύναμη του έρωτα ώστε να μπορεί να αποπογραμματίσει και ένα τέλειο ηλεκτρονικό όν του μέλλοντος, (ή του παρόντος). Συγχαρητήρια!!!
Σε υπερ ευχαριστώ Μάρθα…Ναι αυτό ακριβώς ήθελα να αποτυπώσω…. Καλό ξημέρωμα!
Νομίζω πως στον έρωτα ταιριάζει η γλώσσα των υπολογιστών. 1+1=1, ένας έρωτας που έχει ευοδωθεί ή 1+1=0 ένας έρωτας που δεν… Αν υποθέσουμε πως 1+1=2, τότε… απλά μαθηματικά.
Καλημέρα Μάχη.
😀
Με εντυπωσιάζουν οι …πράξεις σου…Βάσω!!!
Μου άρεσε ο τρόπος που “έμπλεξες” με τις ορολογίες στο κείμενο. Το βρήκα πολύ πρωτότυπο. 😉
(Ο έρωτας πάντα νικητής…)
Σε ευχαριστώ Ελενά μου…είπα να τιμήσω τα εδάφη μου… 😉