Με τις μελωδίες του Μάνου να απλώνουν στο δωμάτιο και να ξεχειλίζουν οι νότες στο παλιό μπαλκόνι από τις ολάνοιχτες μπαλκονόπορτες, ο Σοφοκλής κοιτούσε με το κεφάλι ξαπλωμένο, την όμορφη Πανσέληνο της νύχτας. Αμίλητος. Γοητευμένος. Τα δάχτυλά του τρεμοπαίζαν στα κάγκελα του μπαλκονιού, σα να έπαιζε εκείνο το αόρατο πιάνο που συνόδευε τους γλυκούς ήχους του δίσκου του και ο απαλός ανοιξιάτικος αέρας σφύριζε ανάμεσα στα λιγοστά μαλλιά του, σαν ψίθυρος από τον ουρανό. Τα παιδιά του Πειραιά χορεύανε μπροστά του, ανάμεσα στα λιγοστά αστέρια που δεν είχε καταφέρει να κρύψει το φως του φεγγαριού και εκείνος χαμογελούσε γλυκά.

Απέναντι, σε ένα μπαλκόνι γεμάτο από γλάστρες, η Μελίνα, που βγήκε να κοιτάξει και εκείνη το όμορφο φεγγάρι, σαν είδε το Σοφοκλή στο μπαλκόνι κρύφτηκε πίσω από έναν μεγάλο φίκο. Το φεγγάρι φώτιζε τα γένια του και τα μάτια του γυάλιζαν μέσα στη νύχτα. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της και κάθισε χωρίς να κάνει θόρυβο σε μία από τις καρέκλες του μπαλκονιού της, πίνοντας μια γενναία γουλιά από το ποτήρι με το λευκό κρασί που κρατούσε τόση ώρα στα χέρια της, ακουμπώντας το κάτω στο πάτωμα μαλακά, για να μην προδοθεί η κρυφή παρουσία της.

Ο Σοφοκλής ανέμιζε ολόκληρος. Οι νότες του νυχτερινού περιπάτου αλλάζανε το σκηνικό και λίγο να ανοιγόκλεινες τα μάτια θα τον έβλεπες να περπατά σε ένα δάσος με πυγολαμπίδες που μπλέκουν ζωηρά στα απαλά του βήματα πάνω στο δροσερό χορτάρι. Μυρωδιά χώματος και ονειροπόλοι γκιόνηδες συνόδευαν το νυχτοπερπάτημά του. Η Μελίνα είχε αφεθεί σε τούτη τη μελωδία. Περπατούσε ξοπίσω του με την άσπρη της νυχτικιά και κρυβόταν πίσω από τα γέρικα δέντρα του δάσους, για να μην την καταλάβει. Τον κοιτούσε να περπατά περήφανα και η καρδιά της άνοιγε με δύναμη τα παραθυρόφυλλα και ένιωθε τον ήλιο της αγάπης να ζεσταίνει την ψυχή.

Εκεί, στην οδό ονείρων, τα δύο μπαλκόνια μοιράζονταν το μυστικό της μουσικής τους. «Δωσ’ μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή» τραγουδούσε απαλά ο Σοφοκλής , «Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή» σιγόνταρε ψιθυριστά η Μελίνα. Το φεγγάρι χαμογέλαγε και το φως του μεγάλωνε σε τούτο το δρομάκι. Τα αστέρια του ζητούσαν το θαύμα της αγάπης και εκείνο τους έκανε νόημα να σωπάσουν, λέγοντάς τους σιγανά πως και η νύχτα θέλει το χρόνο της.

Ξαφνικά, ο Σοφοκλής σκοτείνιασε. Κάθισε στην καρέκλα του μπαλκονιού με τα χέρια του να κρέμονται στα κάγκελα. Ένα μαύρο σύννεφο έκρυψε απότομο το όμορφο φεγγάρι. Ύστερα, έβαλε το χέρι του στην τσέπη του πουκαμίσου του και έβγαλε μία φωτογραφία. Το φεγγάρι φύσηξε με δύναμη, να διώξει το σύννεφο για να δει. Σαν έφυγε το σύννεφο, το φως του σκόρπισε στο γυαλιστερό πλέον πρόσωπο του Σοφοκλή. Και τα λόγια του αντηχούσαν μέχρι τα λυπημένα αστέρια. «Τα χέρια μου παγώσανε, τα γόνατά μου λιώσανε…» τραγουδούσε κομπιάζοντας. Η Μελίνα έβαλε τα κλάματα μαζί του. Τη γνώριζε καλά ετούτη τη στιγμή. Τον είχε δει ντυμένο μες στα μαύρα να κλειδώνει το σπίτι και το χαμόγελό του. Να εξαφανίζεται από τη ζωή.

Η νύχτα σίγησε. Μόνο η τιμωρία του Μάνου ακουγόταν και οι λυπηρές ανάσες τους. Τα νυχτολούλουδα έκλεισαν τα πέταλα, έσταξαν άνθη οι γιασεμιές στο στενό και ο αέρας κόπασε. Είναι η ώρα που και η φύση κλαίει σιωπηλά για το άδικο. Η Μελίνα τον κοίταζε συνεχώς με βλέμμα λυπημένο, μελαγχολικό. Σήκωνε δειλά το χέρι της και χάιδευε την αέρινη μορφή του, να μαλακώσει την πληγή που χρόνια ήξερε ότι κουβαλά. Κι εκείνος, βυθισμένος στην καρέκλα του, έσφιγγε τη φωτογραφία στην αγκαλιά, με μια παραπονεμένη σιωπή που μάγκωνε τον ουρανό και λύγιζε τη νύχτα.

Πορεία στην Πανσέληνο κάνανε μέσα στη νύχτα λίγα θαρρετά αστέρια με τα χρωματιστά τους πανό με μόνο το αίτημα της Αγάπης. Το φεγγάρι τους έκλεισε το μάτι τρυφερά κι ύστερα έκανε νόημα στον άνεμο να αρχίσει το τραγούδι. Μια αταίριαστη ανοιξιάτικη συμφωνία έσπασε τη σιωπή ετούτης της νύχτας, με τον άνεμο να σφυρίζει με βία. Τα μαλλιά της Μελίνας πλήγωσαν τα μάτια της και εκείνη τινάχτηκε απότομα απ΄ τον πόνο, σπρώχνοντας άθελά της, το ποτήρι με το κρασί. Το φεγγάρι άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και το νέο του φως έπεσε καταπάνω της, σαν τους προβολείς που ανάβει ένα αυτοκίνητο για να πιάσει τον άτυχο λαγό, ξεφανερώνοντας τη σκοτεινή φιγούρα της.

Ο Σοφοκλής σηκώθηκε απότομα όρθιος και κοίταξε στο απέναντι μπαλκόνι. Εκείνη, αμήχανη από την απότομη αποκάλυψη της, έμενε ακίνητη. Μόνο η άσπρη της νυχτικιά ανέμιζε στο βράδυ, κάνοντάς την να μοιάζει με νεράιδα της νύχτας, με ολόλευκο πουλί… Και τότε το φεγγάρι κοκκίνησε απότομα, ο άνεμος άρχισε να κοπάζει και οι νότες από το δωμάτιο του Σοφοκλή παντρεύτηκαν με τις όμορφες λέξεις του Μάνου στον αέρα που τους χώριζε.

«Το φεγγάρι είναι κόκκινο, το ποτάμι είναι γαλάζιο κι η αγάπη μου στα χέρια σου είναι κάτασπρο πουλί…»

Η Μελίνα κατέβασε ντροπαλά το κεφάλι της. Ο Σοφοκλής χαμογέλασε…

_

γράφει η Μάχη Τζουγανάκη

____

Οι στίχοι που συνόδευσαν το κείμενο ήταν από τα τραγούδια: «Τα παιδιά του Πειραιά», «Νυχτερινός Περίπατος», «Κάθε κήπος», «Η Τιμωρία», «Το Φεγγάρι είναι κόκκινο» από το δίσκο «15 εσπερινοί» του Μάνου Χατζιδάκι