15 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Artwork Ελένη Ιωάννου μεικτή τεχνική __________________________________________________________________________

 

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Ένα παιδί

που πεθαίνει από καρκίνο

 είναι ένα βήμα

της ανθρωπότητας

προς τα πίσω…

Ένα παιδί

που πεθαίνει

για οποιοδήποτε λόγο

είναι σα να

αρνείται ο άνθρωπος

…τρέξε αγόρι να προλάβεις τη Ζωή,

να βρεις τον Παράδεισό σου

πριν σε βρουν οι Δαίμονες

και σε αναγκάσουν φοβίζοντάς σε

Μην κλαις αγόρι γοερά

το δάκρυ σου πληγώνει τη Γη

που απορροφά κάθε σταγόνα ευλαβικά.

Οι άνθρωποι είναι αδιάβροχοι

σκληροί & γρανιτένιοι.

Δε νοιώθουν τα συναισθήματα

που κρύβονται στα δάκρυά σου.

~

Μη βλέποντας την αγωνία που ζωγραφίζεται

στο παιδικό φοβισμένο πρόσωπο.

Μη βλέποντας το τρέμουλο

στο παιδικό βασανισμένο κορμάκι.

Μη βλέποντας το άδειο χεράκι

που δεν ανοίγει η αθώα σου αξιοπρέπεια.

Σε προσπερνούν…

~

Θα έρθει η ώρα

που θα χύσουν καυτό δάκρυ.

Ίσως τότε θυμηθούν

το αγόρι που προσπέρασαν αδιάφορα

κάποια στιγμή στην αγχωμένη ζωή τους

και τότε θα αισθανθούν τον πόνο σου.

Ίσως τότε να ξαναγίνουν… Άνθρωποι.

Μην αφήνεις στις σκιές και στους καπνούς

να καλύπτουν τα αθώα παιδικά όνειρα.

Μην αφήνεις στις ευθύνες και στα βάσανα

να βαραίνουν τις άγουρες πλάτες των παιδιών.

Μην αφήνεις στην πείνα και στη δυστυχία

να ανταγωνίζονται την παιδική ευτυχία.

Μόνο άφησε τα παιδιά ελεύθερα

να σου χαρίζουν χαμόγελα από καρδιάς

δώσε στα παιδιά την αγάπη και τη στοργή σου

να τα αγκαλιάσουν σα μητρικό χάδι.

Και τότε όλος ο κόσμος θ’ αλλάξει

θα χαμογελά ξένοιαστος κι ευτυχισμένος.

Πως μπορούν τα παιδιά ν’ αλλάξουν τον άχρωμο κόσμο μας;

Με τα χρώματα της φαντασίας και των παιδικών ονείρων!

Με την αθωότητα, την αγνότητα, την απλότητα!

Την αγάπη και τον αυθορμητισμό!

Μ’ ένα παιδικό χαμόγελο!

…ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΠΑΣ

Κάτω από το φεγγαρόφωτο

σκεπτόμενος τη ζωή

τις όμορφες νύχτες

οι ίδιες σκέψεις

το ξύπνημα

των κοιμώμενων ανθρώπων…

Θρηνώ τα όνειρα όσων

δε πρόλαβαν να ξυπνήσουν,

και χτίζουν επάνω

σε σαθρά θεμέλια.

Θρηνώ τα παιδιά

που θα σηκώσουν

στις πλάτες τους

τις αμαρτίες των μεγάλων

που ήταν κι εκείνοι

κάποτε παιδιά

και ξέχασαν…

~

Θρηνώ τα παιδιά

που θα μεγαλώσουν

δίχως γονείς, δίχως αδέλφια

δίχως παιδεία, δίχως ευτυχία

που δε θα παίξουν στις αλάνες,

στις γειτονιές του κόσμου

στα σοκάκια, στα πάρκα.

~

Θρηνώ τα νιάτα

που δε θα γεράσουν,

δε θ’ αγαπήσουν

δε θα χαρούν

την ομορφιά του κόσμου,

γιατί είναι όμορφη η ζωή…

~

Θρηνώ τους νέους

που δε θα δουν

πράσινα τα βουνά

όμορφες τις θάλασσες

διάφανο τον ουρανό

μα αποκαίδια ενός

άδικου παρελθόντος.

~

Θρηνώ εκείνους

που πόθησαν τη ζωή

και βίωσαν το θάνατο.

~

Θρηνώ εμένα, εσένα,

το μέλλον όλων

που είναι ζοφερό

γιατί έτσι κάποιοι

το θέλησαν.

~

Πενθώ το θάνατο

που θα ανεχτεί

τόσους πολλούς

ατυχείς του αιώνα…

Στα μάτια του

η φυλακή της ψυχής.

Στην ψυχή

η ομορφιά της ζωής.

Παιδική ψυχή

Αθώα όσο κι άμεμπτη

στις συμφορές του κόσμου

που σε σκοτώνει

τη στιγμή που κρατάς

στο χέρι το λουλούδι σου

αντιστάσου με ένα χαμόγελο.

Βάγια η νεράιδα της γης.

Η μοίρα την έστειλε

κρυμμένη στη λαμπερή της αχλή,

στον κήπο της καρδιάς σου.

Μια καλομοίρα που ήρθε

να σου αλλάξει τη ζωή

με τη ζωή της,

με το χαμόγελο της,

το νάζι, τη ζωντάνια της,

με την ομορφιά της.

Τα μακριά ξανθά μαλλιά της

σα τις ηλιαχτίδες του ήλιου

τα χτενίζει με το χρυσό της χτένι

Τα μάτια της τα γαλανά

σαν του ουρανού το γλαυκό χρώμα

σε διαπερνούν.

Μια νεράιδα έφυγε από το δάσος

και πέταξε με τα αέρινα φτερά της

από λουλούδι σε λουλούδι

για να ‘ρθει στο δικό σου κήπο.

Αν της κλέψεις το μαντήλι

για πάντα δική σου θα ‘ναι

να σου χορεύει και να σου τραγουδά.

Πλάσμα ενός άλλου κόσμου

η μικρή Βάγια μοιάζει,

βγαλμένη από παραμύθι.

Αν σε αγγίξει λύπη

ξανά δε θα γευτείς

και αιωνία θα χαίρεσαι.

Ένα μικρό παιδί θα γίνεσαι.

Σαν σε κοιτά θα σε μαγεύει.

Γαλήνια θα αισθάνεσαι με τη ματιά της.

Καθώς τα μυστικά της καρδιάς σου κατέχει

με ένα σου φιλί στο ροδαλό της μάγουλο

η Βάγια θα σου ψιθυρίζει μαμά,  μπαμπά σ’ αγαπώ.

-Άραγε πως να σβήσω  

το φως της Σελήνης; 

                                Σκέφτηκε το αγόρι 

καθισμένο στον αγαπημένο του βράχο  

σε σχήμα κεφαλιού μεγάλου δράκου, 

στο βράχο που ονόμαζε Αποδρακίτη, 

και πήγαινε κάθε που είχε Πανσέληνο. 

-Θα πετύχω τον ήλιο  

να σβήσει το φεγγάρι! 

                                Είπε χαρούμενο  

για την απόφασή που πήρε 

και σημάδεψε τον ήλιο με το αιχμηρό 

βέλος του όμορφου τόξου του. 

Έπειτα έσβησαν όλα. 

Κι έμεινε να περιφέρεται στα σκοτάδια.  

Δεν είχε ήλιο 

δεν είχε φεγγάρι 

δεν είχε αστέρια 

δεν είχε φως. 

Επικράτησε το πυκνό κι απόλυτο σκοτάδι. 

Τώρα το αγόρι φοβισμένο, 

καθισμένο στον Αποδρακίτη του 

έμεινε μόνο με τις σκέψεις του. 

-Πόσο χρήσιμος ήταν ο ήλιος 

που φώτιζε το φεγγάρι 

και τ’ αστέρια  

και το δικό μου ουρανό. 

Τώρα μονάχο τριγυρίζω 

δίχως σκοπό…

Νεανικά μυστικά

στο ψηφιδωτό του καλοκαιριού

ψηφίδα ψηφίδα φτιάχνεται το όνειρο.

Με αθωότητα, με παιδική αφέλεια

και δε με μέλλει…

Ήρθα να πιάσω τη ζωή με την απόχη μου.

Να αδράξω τη μέρα, όμως αργεί να ξημερώσει.

Κίτρινο ημίφως με περιβάλλει και φοβάμαι.

Ταλαντεύομαι στη γέφυρα μεταξύ θανάτου και ζωής.

Στο δρόμο που χαράξατε μόνο ρωγμές υπάρχουν.

Πορεία αδιέξοδη, άκυρη.

Φως στον ορίζοντα δε φαίνεται να υπάρχει.

Ηράκλεια τείχη ορθώνονται.

Που είναι η ζωή που μου υποσχεθήκατε;

Αυτή είναι η ζωή; Σκιώδης; Σκληρή;

Κιτρινισμένα σκόρπια φύλλα;

Φορέστε μου ένα αγκάθινο στεφάνι,

δώστε μου τον σταυρό του μαρτυρίου,

να πορευθώ…

μαύρη φιγούρα στο φόντο της ζωής να υπάρχω.

Συνοδοιπόρος της καταστροφής των επόμενων.

ΟΧΙ.  ΔΕ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ  ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ.

ΘΑ ΦΤΙΑΞΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΤΗ ΘΕΛΩ.

Με χρώματα ανεξίτηλα κι ανατολής αρώματα

με μουσικές, μελωδίες, ήχους,

με λέξεις ελληνικές όμορφες,

με μαγεία και έρωτα,

με αγάπη.

Έτσι τη θέλω τη ζωή μου και θα το φωνάζω

 μέρα και νύχτα.

Ν’ ακουστεί στα πέρατα της γης

κι όλης της οικουμένης,

σε όλο το σύμπαν να ακουστεί.

Με μια γλυκιά συνομωσία των πάντων

θα γίνουν όλα ρόδινα.

Για να πραγματοποιηθεί το όνειρο,

η επιθυμία μιας όμορφης ζωής,

ας προσπαθήσουμε όλοι

να φτιάξουμε τον κόσμο μας καλύτερο.

Για μας, τα παιδιά του παρελθόντος,

τα παιδιά του παρόντος,

για τα παιδιά του μέλλοντος.

Μέσα στα μάτια ενός  παιδιού,

που κρύβεται η αγάπη και η αλήθεια,

βλέπεις την ομορφιά του κόσμου…

που βουλιάζει στην ασχήμια της καθημερινότητας

και στης μιζέριας την αστείρευτη κατάντια.

Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού

ξεπηδά η αθωότητα και χάνεται

αν την περιπλανήσεις.

Κι αν ανελέητα φερθείς σ’ ένα παιδί

σα να μη το γέννησε μάνα

αλλά οργή Θεού σα να το πέταξε

μες στ’ άσπλαχνά σου χέρια,

τα μάτια αυτά  που κρύβουν τόση αγάπη,

ευθύς θα χύσουν θάλασσες δακρύων

και θα βουλιάξεις στων τύψεων σου τα σκοτάδια.

Ονειρέψου

σε ένα κόσμο κενό από όνειρα

κάνε εσύ το διαφορετικό,

το απρόσμενο

από τις διαρκείς συνέπειες

της καθημερινότητας.

~

Αγωνίσου

σε ένα κόσμο μαλθακό

από της αδράνειας τη βαρεμάρα

σακατεμένο και άπραγο

εσύ ν’ αδραχτείς απ΄ της ζωής

τα ερωτευμένα χέρια.

~

Φυλάξου

απ’ τα αδηφάγα βλέμματα

κοιτώντας σε

να σε φοβίσουν προσπαθούν.

~

Πρόσεξε

μη αναμιχτείς στων αντιθέσεων

τις χρονοβόρες πλάνες.

~

Ζήσε

τη ζωή που ονειρεύτηκες

μη παρασυρθείς

απ’ τις ζωές των άλλων.

~

Γίνε εσύ

αυτό που επιθυμείς

ζωής τραγούδι,

ψυχής λουλούδι,

πάντα να είσαι ο εαυτός σου. ___Για τη Νικολέττα

Δώσε όλα τα χρώματα

στα χέρια των παιδιών

να ζωγραφίσουν τον κόσμο

αγνό και πολύχρωμο

όπως εκείνα θέλουν

και όπως στ’ αλήθεια αξίζει.