Δεν μ’ αρέσουν οι επέτειοι· δεν μ’ αρέσει να θυμάμαι για όσο διαρκεί η σχολική εορτή, ο πανηγυρικός της ημέρας ή τα συνήθη τηλεοπτικά αφιερώματα κατ’ επιταγήν της εθιμοτυπίας. Δεν μ’ αρέσουν οι επέτειοι και ο τυποποιημένος αναμηρυκασμός έργων σπουδαίων από ανθρώπους ξεχωριστούς, αντισυμβατικούς και εξαίσιους με πλήρη συνείδηση του δέοντος και του δικαίου ενάντια στο αυθαίρετα καθορισμένο νόμιμον και τη σύνεση των νοικοκυραίων· και δεν μ’ αρέσουν οι επέτειοι γιατί ανακυκλώνουν μηχανικά και ανέξοδα, στατικά, κοινότοπα και ανώφελα – μέχρι του βαθμού της ακύρωσης- γεγονότα και καταστάσεις αποδυναμώνοντας τελικά και αποχυμώνοντάς τα από την πεμπτουσία και το αληθινό νόημά τους.
Η 17η Νοέμβρη δεν μπορεί να είναι μία ημερομηνία κυκλωμένη στο επαναστατικό-αντικομφορμιστικό μας ημερολόγιο ανάμεσα σε Σάββατα σε μπουζουξίδικα, Κυριακές σε γήπεδα και ταβερνεία, Δευτέρες σε καφετέριες και επί καναπέδων. Κάθε μέρα οφείλει να είναι η 17η Νοέμβρη, έτσι ώστε στην αρχή να λέμε η 3η Οκτώβρη, η 9η Αυγούστου, η 28η Ιανουαρίου και στο τέλος να αδυνατούμε να ανακαλούμε ημερομηνίες, γιατί κάθε ημέρα από τις 365 του έτους θα σηματοδοτεί μία νέα επανάσταση, έναν νέο ξεσηκωμό, έναν ακόμα κρίκο στο αέναο αγώνα για πρόοδο, ευημερία, ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα και αλληλεγγύη. Κάθε μέρα και νύχτα μας να είναι μία νέα επέτειος- περικαλλές μνημείο στις ηθικές και νοητικές δυνάμεις του ανθρώπου και μία ζωντανή υπενθύμιση ότι η σωματική και η ηθικοπνευματική απελευθέρωση και ο μετασχηματισμός της κοινωνίας μας σε οντότητα ελπίδας και αυτοδιάθεσης είναι όχι μόνο υποχρέωσή μας αλλά και στόχος απόλυτα εφικτός.
_
γράφει ο Σπύρος Ανδρουλάκης
Χωρίς να ΄μαι ειδικός στις επετείους, μόνο τα γενέθλια του γιου μου θυμάμαι κι αυτά, μου φαίνεται, διότι έχω την ημερομηνία ως password, αλλά η επέτειος δεν θα έπρεπε να χει την βαρύτητα του «τύπου»; Κάτι που γίνεται ώστε να μας υπενθυμίζει εκείνη την στάση κι εκείνη σκέψη που συχνά ξεχνάμε μες το κάθε μέρα; Ώστε να μας επαναφέρει εκεί που πρέπει να είμαστε; Έστω και κατά καιρούς. Όταν η επέτειος γίνει άπλα συνήθεια, κοινωνικός, αναντίρρητος θεσμός, μια «γιορτή γενεθλίων» οπού μόνο ο αριθμός των ετών ενδιαφέρουν αντί για την ζωή μέσα σε αυτά τα χρονιά, μήπως το ‘χουμε χάσει λίγο το παιχνίδι; Εως και πολύ;
Το ζητούμενο, αγαπητή, είναι να οικειοποιηθούμε όχι την εκάστοτε ημερομηνία αλλά το αληθινό, γυμνωμένο από τους τύπους και τις μυθοπλασίες, περιεχόμενό της και να το καταστήσουμε πρότυπο συμπεριφοράς και τρόπο ζωής. Όταν αυτό επιτευχθεί – παρότι πρόκειται μάλλον για ουτοπία- τότε οι επέτειοι δεν θα μας είναι χρήσιμες ούτε και θα προσδίδεται ιδιαίτερο χρώμα ή ξεχωριστή έμφαση, γιατί η καθημερινότητά μας, η στάση και οι πρακτικές μας θα έχουν ενσωματώσει το πνεύμα και την ουσία τους, θα είναι απότοκα και ενσαρκωτές τους.