23 λεπτά

Δημοσίευση: 27.06.2023

Ετικέτες

Κατηγορία

Καλοκαίρι.

Μία παρέα τόσο νέα που δεν τους νοιάζει να έχουν σκιά στην παραλία. Το τέλος των διακοπών κοντά.

Ένα αγόρι και ένα κορίτσι.

 

Χτες το βράδυ κάθισαν στο μπαλκόνι μόνοι μέχρι την ανατολή. Τα είπαν όλα εκτός από το πιο σημαντικό.

Το τέλος των διακοπών κοντά. 

Και εκείνη θα φύγει σε άλλα μέρη. Όπου σίγουρα θα υπάρχουν άλλες αγκαλιές.

 

“Μαλακία που φεύγεις.”

Δήλωση. Και η ερώτηση; 

Του χαμογελάει χωρίς άλλο σχόλιο. Περιμένει ίσως κάτι παραπάνω. 

 

Το φως αρχίζει να μαλακώνει και η παρέα αποφασίζει να γυρίσει στο χωριό. Πρέπει να χωρέσουν όλοι στο μικρό νοικιασμένο φιατάκι. Το κορίτσι κάθεται στο πίσω κάθισμα, στη μέση. Είναι η πιο μικροκαμωμένη. Το αγόρι δίπλα της, όπως έχει γίνει κι άλλες φορές. Όμως, σήμερα, στριμωγμένοι στο πίσω κάθισμα, νιώθουν πιο έντονη την παρουσία των κορμιών τους, παρόλο που δεν ακουμπούν ο ένας τον άλλον.

 

Η πρώτη στροφή έχει τα δικά της σχέδια. Κάποια γυμνά, αλατισμένα μέρη του σώματος ακουμπούν και ανατριχιάζουν. Τα γόνατα. Οι ώμοι. Στη δεύτερη στροφή απομακρύνονται, για να ξαναβρεθούν στην τρίτη. Και ξανά, και ξανά. Κάτι τους τραβάει κοντά και δεν είναι μόνο η φυγόκεντρος. Η όπως αλλιώς λέγεται στη φυσική η δύναμη αυτή της στροφής. 

Από τη θέση της το κορίτσι βλέπει ένα μόνο τα χέρια του, τα γόνατα, τα πόδια γεμάτα άμμο ( πόσες φορές στο μέλλον θα του θυμίσει να καθαρίσει καλά την άμμο δεν το ξέρει ακόμα). Για να τον κοιτάξει πρέπει να σηκώσει το κεφάλι. Εκείνος κοιτάζει έξω από το ανοιχτό παράθυρο, αλλά δεν βλέπει. Όλες οι αισθήσεις του είναι αφιερωμένες αλλού. 

Μέσα στο αυτοκίνητο όλα έχουν σωπάσει και αντηχούν εκκωφαντικά οι καρδιές τους.

Οι στροφές συνεχίζονται. 

Άγγιγμα και προσμονή. Άγγιγμα και προσμονή. Κάθε άγγιγμα κρύβει τα μυστικά από τις νύχτες που θα έρθουν.

 

Κάθε προσμονή, ο φόβος του αποχωρισμού. Μήπως με ακούμπησε κατα λάθος; Μήπως στην επόμενη στροφή θα με αποφύγει; 

Μετά από λίγο, η δύναμη των κορμιών τους αγνοεί την φυσική. Μένουν να ακουμπούν ο ένας τον άλλον, χωρίς να κοιτάζονται.

Φτάνουν στο ξενοδοχείο, το φιατάκι σταματάει. Τόση ώρα δεν έχουν πάρει ανάσα. Δεν θέλουν να βγουν από το αυτοκίνητο, να ξεκολλήσουν από αυτό το αλμυρό άγγιγμα. Τολμούν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον. 

 

Και μετά;

Και μετά παντρεύτηκαν. 

 

_

γράφει η Χριστίνα Κατσιαδάκη

Ακολουθήστε μας

Χρόνια ευλογημένα

Χρόνια ευλογημένα

Δυο κύριοι του καλού κόσμου κατοικούν στο ισόγειο σπίτι της διώροφης οικοδομής του σήμερα. Ένα νιόπαντρο ζευγάρι έχει νοικιάσει τον κάτω όροφο, και η Μαργαρίτα κατοικεί πάνω, στο δικό της σπίτι, που της έχει απομείνει από τη γιαγιά της. Μια κρυφή, κοινή πόρτα, κάτω...

Routine

Routine

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν ίσως η μόνη γυναίκα στον κόσμο που ξέβαφε τα χείλια της! Έμοιαζε με εξώφυλλο ακριβού περιοδικού πολυτελείας που κανείς δεν μπορούσε να (εξ)αγοράσει. Είχε φίλους. Πολλούς και λίγους. Οι πολλοί της φίλοι, σαν τα πουκάμισα τα αδειανά...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Routine

Routine

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν ίσως η μόνη γυναίκα στον κόσμο που ξέβαφε τα χείλια της! Έμοιαζε με εξώφυλλο ακριβού περιοδικού πολυτελείας που κανείς δεν μπορούσε να (εξ)αγοράσει. Είχε φίλους. Πολλούς και λίγους. Οι πολλοί της φίλοι, σαν τα πουκάμισα τα αδειανά...

Pure

Pure

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν βασίλισσα, αυτό της είχαν πει από μικρή. Κι εκείνη το είχε πιστέψει. Μέχρι τη μέρα που γνώρισε ένα αγόρι κι εκείνος της είπε ότι την αγαπάει. Βρέθηκε σε δύσκολη θέση, δεν ήταν βλέπεις του κύκλου της. Πάλεψε με τον εαυτό της όπως...

Η οχιά

Η οχιά

Το ‘χε συνήθειο από μικρή να παίζει ψηλά στην πλαγιά με τις πέτρες, σ’ εκείνον τον χώρο που τον έτρωγε αδηφάγα ο ήλιος, στην πλαγιά του βουνού που δεσπόζει πάνω από τον τόπο της. Στα πόδια της η θάλασσα, οι φωνές των παιδιών αδιάφορες, φιλικές και ξένες. Ο τόπος...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου