Έξι και τριάντα. Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα πάντα την ίδια ώρα, όταν η σιγαλιά της νύχτας δίνει τη σκυτάλη διστακτικά στους πρώτους ήχους του πρωινού. Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι τη θάλασσα. Ο απαλός παφλασμός των κυμάτων με νανουρίζει γλυκά....

    Πράξη τελευταία Ώρα έξι και τριάντα Πουλιά κρέμονται σήμερα απ’ τις τσέπες μου Από το τρύπιο μου σώμα Ψίχουλο ψίχουλο Το μεδούλι μου θα θηρεύσουν Από την άνευρη σάρκα μου[...] _ γράφει η Άννα...

Η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται, λέει η παροιμία κι αν κρίνω από την έναρξη της δικής μου, το τέλος της μόνο καλό δεν προοιωνιζόταν. Είναι κάτι μέρες, βρε παιδί μου, που λες ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να σου τις χαλάσει κι ας μας παραμύθιαζε τόσα χρόνια ο Κοέλιο με...

Άνοιξε τα μάτια όσο το σκοτάδι ήταν ακόμη πυκνό. Ρολόι δε χρειάστηκε να κοιτάξει. Ήξερε. Ήταν 6.30 ακριβώς. Η ώρα που πάντοτε ξυπνούσε. Σηκώθηκε και πήγε κατευθείαν στο παράθυρο. Άνοιξε τα ξύλινα παντζούρια και ένα αεράκι φθινοπωρινό, δροσερό, καθάριο, φερμένο από τα...

Μια μέλισσα στέκεται ακίνητη εδώ και ώρα πάνω στο τζάμι μου. Δείχνει κουρασμένη σχεδόν εξουθενωμένη. Πλησιάζω το χέρι μου και ακουμπώ το τζάμι. Για δες την. Πάει κοντά του χωρίς να φοβάται. Ακούω το μουρμούρισμά της. Τραγουδάει. Ναι. Τραγουδάει. Τι όμορφα. Ξέρω τι θα...

Οι μαυροφόρες γυναίκες ήταν στη θέση τους, έτοιμες για την τελευταία πράξη. Ανάμεσά τους και η κυρά Αντιγόνη, η κορυφαία του χορού. Μοιρολογίστρα από τις λίγες, ξακουστή στα μανιάτικα περίχωρα για την τέχνη της να λυγίζει και τις πιο σκληρές καρδιές. Εκείνο το βράδυ...

Εκείνος μόλις έχει αποχωριστεί τη συμβία του, μετά από ένα δυστύχημα. Γεροδεμένος, ηλιοκαμένος και αγωνιστής μια ζωή. Εκείνη ζει με τον καλό της, που τον αγαπά και τον φροντίζει, όπως κι εκείνος άλλωστε. Γκριζομάλλα, καλοστεκούμενη, που δεν έχει, όμως, καλές σχέσεις...

Άλλη μια νύχτα ξάγρυπνη. Άλλη μια νύχτα αδιάφορη. Να μη μου καίγεται καρφί για τίποτα. Για τίποτα; Ο σφυγμός μου γρήγορος. Οι ανάσες μου δύσθυμες. Το σώμα σε αστάθεια από την υπερένταση. Τα βήματά μου παίζουν με το μυαλό μου. Με σπρώχνουν, σχεδόν καταναγκαστικά, να...

Ξημέρωμα Σαββάτου, έξι και τριάντα, έξω βλέπω ένα σμήνος νυχτοπούλια να πυρπολούν τη νύχτα με αμείλικτη οργή και μέσα από το ατελείωτο άγνωστο να χάνονται στον κόσμο. [...] _ γράφει η Βασιλική...

Εκείνο το πρωί δεν είχα καταλάβει πως τα πάντα γύρω μου θα ανατρέπονταν. Ήταν Κυριακή. Το φως που έμπαινε από τις γρίλιες του παραθύρου μου με ξύπνησε γλυκά. Επιτέλους, μετά από τόσες μέρες συννεφιάς και ψύχρας, είχε φτάσει ένα ηλιόλουστο πρωινό να ζεστάνει την καρδιά...

Τις ζωές μας κύλησαν σε βούρκο και σε λάσπη τις καταδιώξανε τις τρέψανε σ’ απάτη Ζυγιάσαμε τα θέλω μας τα βάλαμε στην άκρη τα πρέπει καταλογίστηκαν κύλισε το δάκρυ. αυτό που δε θα ’πρεπε να δούμε στη θωριά μας αφού ελάτρεψε πολύ η άμοιρη γενιά μας στροφές εγείρανε...

Πρωινή ώρα ξάστερη Έξι και τριάντα λίγο πριν χαράξει Το χαμόγελο παίρνει τη μορφή των κλειδιών μου Τα προσωπεία μου φοράνε τα καλά τους Να δρασκελίσω τη μέρα ανέπαφη από συναισθηματισμούς Να απαντήσω «πολύ καλά» στην αιώνια ερώτηση Να ντυθώ την τυπική φορεσιά μου Να...