Χρόνια την περίμενε αυτή τη μέρα. Ίσως και να είχε περάσει τη μισή της ζωή με αυτή την προσδοκία. Να καρτεράει υπομονετικά στο πίσω μέρος του μυαλού της. Οι άνθρωποι κατά τον Φρόιντ, όταν δεν είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους (και ποιος είναι;) χρησιμοποιούν τις φαντασιώσεις και την ονειροπόληση γενικότερα σαν μηχανισμό άμυνας για να πάνε παρακάτω! Κάπως έτσι λειτουργούσε κι εκείνη εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια! Ζούσε τη ζωή της δίπλα στους ανθρώπους που αγαπούσε αναλώνοντας κάθε της κύτταρο για αυτούς, τα όνειρα και τις ανάγκες τους, βάζοντας πάντα σε δεύτερη μοίρα τη δική της ζωή, τα δικά της όνειρα και θέλω!
Δεν της είχε ζητηθεί…όχι, όχι ήταν δίκαιος άνθρωπος η Ευτυχία! Δεν ήθελε τώρα στο τέλος να μεταφέρει την ευθύνη για όσα έχασε, για όσα δεν έζησε σε πλάτες άλλων. Δεν ήταν δίκαιο και δεν ήταν δίκαιο ούτε και για την ίδια! Ήταν σαν να μεμψιμοιρούσε και αυτό δεν ταίριαζε στον τόσο δοτικό χαρακτήρα της. Με το ένα όμως και με το άλλο και τη ζωή και την καθημερινότητα να τρέχουν, ορισμένες φόρες, ένιωθε σαν μαραθωνοδρόμος που δεν είχε χρόνο ούτε για τις ανάσες του…
Ήταν Μάης, μα όχι… δεν έφταιγε ούτε η Άνοιξη, για εκείνη άλλωστε είχε περάσει προ πολλού κι ανεπιστρεπτί αυτού του είδους ο καλπασμός που έφερναν στην ψυχή μιας γυναίκας οι εποχές και η νιότη. Η Ευτυχία είχε παντρευτεί στα είκοσι… (έτσι παντρεύονταν τα κορίτσια εκείνα τα χρόνια) Δεν σπούδασε, δεν υπήρχε η δυνατότητα στην οικογένειά της που έτσι κι αλλιώς με το ζόρι έστελναν χρήματα στα δυο μεγαλύτερα αδέλφια της που σπούδαζαν στην συμπρωτεύουσα! Οπότε με το που τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο άρχισαν να πηγαινοέρχονται τα προξενιά!
Τον άντρα της τον Διαμαντή όμως, δεν της τον προξένεψαν, τον γνώρισε στον αρραβώνα μιας ξαδέρφης της και της άρεσε κιόλας. Και μιας και άρεσε και η ίδια σε εκείνον, σε δύο μήνες αρραβωνιάστηκαν και σε πέντε παντρεύτηκαν. Στο χρόνο επάνω έσκασε μύτη και ο πρώτος απόγονος, τον επόμενο έφτασε και η μικρούλα αδελφή του…και δύο χρόνια αργότερα ήρθε στη ζωή τους και το δεύτερό τους κοριτσάκι! Τα χρόνια κι οι ανάγκες με το πέρασμα τους άλλαξαν(ή τα αλλάξαμε εμείς), προσθέτοντας τόσες καινούργιες προτεραιότητες που έκαναν την Ευτυχία να βγει και έξω από το σπίτι και το νοικοκυριό της. Για να βρει δουλειά και να βοηθάει στον προϋπολογισμό του σπιτιού!
Όλο αυτό φυσικά σήμαινε περισσότερη κούραση, περισσότερες ευθύνες και μοίρασμα και λιγότερος χρόνος για εκείνη (και τις ανάσες της!). Κάπως έτσι τα χρόνια με τους κύκλους που κάνει η ζωή, πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, σπούδασαν, άνοιξαν τα φτερά τους κι έκαναν δικά τους παιδιά και σπιτικά. Μα εκείνη με τον άντρα της πάντα εκεί! Πάντα δίπλα τους, να τους δίνει κάθε της μέρα, κάθε της στιγμή! Κι έφτασαν ως το σήμερα! Ένα σήμερα που το ένιωθε σαν βραχνά, σαν να φόραγε αλυσίδες γύρω από τα πόδια της, σαν να της ψαλίδιζε κάποιος τα φτερά και εκείνη είχε τόση ανάγκη να πετάξει! Όχι… όχι, δεν είχε ανάγκη από ανθρώπινες σχέσεις κι αγάπες. Αγάπη είχε πάρει όλα αυτά τα χρόνια από όλους όσους είχε δίπλα της. Αν… αν γινόταν για μία στιγμή και πάλι παιδί και της έδινε κάποιος χρώματα να ζωγραφίσει τη ζωή της, θα την έκανε όλη ροζ ή απαλό γαλάζιο ή ακόμη κάποιες στιγμές της θα τις έβαφε με γκρι. Κι εκείνη είχε ανάγκη να πάρει έναν ολόκληρο κουβά με χρώμα και να βάψει τον κόσμο γύρω της με κόκκινο! Ναι κόκκινο αυτό το τριανταφυλλί ή κίτρινο κείνο του ήλιου! Είχε ανάγκη ακόμη να πετάξει, να γνωρίσει να ονειρευτεί κι αυτά τα όνειρα (τα τριανταφυλλιά) να είναι μόνο δικά της. Κατάδικα της! Δίχως να έχουν μέσα τους όλους όσους είχε γύρω της, κοντά της! Είχε ανάγκη να ξυπνήσει μια φορά και κείνη στη ζωή της και να μην νοιαστεί για την καθημερινότητα, να μην μαγειρέψει, να μην καθαρίσει, να μην ακούσει τα προβλήματα των παιδιών της, να μην χρειαστεί να τα συμβουλέψει, να μην ζεστάνει τη θερμοφόρα για τα πόδια του άντρα της να μην… να μην… να μην…. Αντίθετα να βγει στο δρόμο και να περπατήσει μπρος τις βιτρίνες χωρίς να βιάζεται. Να καθίσει για καφέ με τη φίλη της τη Σοφία δίχως να κοιτάει το ρολόι της και τέλος να φτάσει ως το βραχάκι και να αγναντέψει την αγαπημένη της εικόνα, τη θάλασσα. Να τη δει να αφρίζει και να χαθεί μαγεμένη, υπνωτισμένη από την εικόνα της. Να την ακούσει να σιγομουρμουρίζει τον αιώνιο σκοπό της και να τον σιγοτραγουδήσει μαζί της και τέλος παρέα με ένα ολόλευκο γλαροπούλι να πετάξει! Και να πετάξει ψηλά και μακριά, μέχρι τη γραμμή του ορίζοντα! Ως εκεί που ανταμώνουν και γίνονται ένα το γαλάζιο του ουρανού, με της θάλασσας!
Ο Διαμαντής θα έλειπε σήμερα, είχε βγει με τα φιλαράκια του για ψαροντούφεκο και θα γύριζε αργά το βράδυ. Η κόρη της η Μαρίνα μόνο, της είχε ζητήσει να είναι stand by[i] γιατί ίσως και να της έφερνε προς το απογευματάκι το Γιαννάκη, το μικρότερό της εγγόνι. Όποτε η μέρα ήταν ό,τι έπρεπε! Δεν θα της τύχαινε άλλη τόσο ήσυχη μέρα σύντομα, για αυτό ήταν ό,τι έπρεπε. Γιατί είχε έρθει επιτέλους η ώρα, να ανταμώσει εκείνο το γλάρο τον ονείρων της!
Έβγαλε τη σκάλα από την αποθήκη και κατέβασε τη μικρή κόκκινη βαλιτσούλα της κόρης της Χριστίνας, (δεν την χρειαζόταν εκείνη πια και της την είχε φέρει για να τη φυλάξει) πέταξε μέσα της κάνα δυο ρουχαλάκια, ντύθηκε όμορφα, πήρε την τσάντα της και βγήκε!
Δεν στάθηκε! Δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω της! Αν ξαναγύριζε ποτέ πίσω θα ήταν με τη θέληση της! Κι ίσως τότε…ίσως τότε είχαν και τα βήματα της κάτι από τα φτερά του ολόλευκου γλάρου, που θα αντάμωνε σε τούτο το πέταγμά της!
SILVER ALERT
ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥ
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ;
_
γράφει η Σοφία Ντούπη
[i] Σε ετοιμότητα
Μια γυναίκα που έβαλε στην άκρη τα θέλω της για να είναι πάντα stand by για την οικογένειά της, ήρθε η ώρα να νιώσει ελεύθερη. Μια ιστορία τόσο αληθινή, γραμμένη όμως με λυρισμό και πολλά χρώματα της φύσης. Μου άρεσε πολύ Σοφία! Μπράβο!
Ευχαριστώ πολύ Χριστίνα μου…να είσαι πάντα καλά καλό βράδυ!!!!!
Πώς το είπες να δεις; :”ένιωθε σαν Μαραθωνοδρόμος που δεν είχε χρόνο ούτε για τις ανάσες του” Σοφία σού την κλέβω την ατάκα και μη θυμώσεις αν κάποια στιγμή την δεις σε κείμενό μου . Είναι όλα τα λεφτά .
Να ‘σαι καλά Λένα μου… ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα!!! Την αγάπη μου και καλό βράδυ!!!!
Σοφία μου,
Δεν υπάρχουν λόγια για να σου εκφράσω το πόσο με άγγιξε το διήγημά σου!
Μπράβο κορίτσι μου…Κι εκείνος ο γλάρος μου δωσε κι εμένα φτερά…Για ένα ταξίδι με οδηγό τους χτύπους της καρδιάς μος!
ΥΠΕΡΟΧΟ!
ΕΥΓΕ!
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΒΡΑΔΥ….
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!!!
Χρυσούλα μου αγαπημένη εγώ σ’ ευχαριστώ!!! Ναι όλοι έχουμε ανάγκη να πετάξουμε παρέα με έναν γλάρο…όλοι έχουμε ανάγκη κάποιες στιγμές να ανοίξουμε φτερά και να πετάξουμε μακριά από την καθημερινότητα!!!! Έστω, για ένα ψαροντούφεκο, για μια σκαρτοψαριά από το Αυλάκι!!!! Την αγάπη μου και την καλημέρα μου!!!!
Να μην …. να μην …. να μην …. ηχώ βασανιστική μέσα μας …. Σε ευχαριστώ απλά Σοφία μου.Καλημερα!!
Αυτά τα να μην…να μην… γεμίζουν τελικά τη ζωή μας και δυσκολεύουν τόσο πολύ τα προσωπικά τα μικρά μας πετάγματα!!!! Ευχαριστώ για το πέρασμα σου Άννα μου την αγάπη μου και την καλημέρα μου!!!!
Ωραία αποχώρηση…μου άρεσε Σοφία. Γιατι πρέπει να τη ζούμε τη ρημάδα τη ζωή!!! Τα φιλιά μου
Μια στιγμή είναι όλα Μάχη μου αγαπημένη!!!! Εκείνη η στιγμή που σταματάει ο νους να βολεύετε και που αγριεύει η καρδιά!!!! Γιατί πρέπει να τη ζούμε τη ρημάδα ζωή… γιατί αυτό είναι το πέρασμά μας…και δεύτερη ζωή δεν έχει!!! Φιλιά πολλά σε όλους σας!!!!
Πόσο ανάγκη έχουμε να απολαμβανουμε κάποιες στιγμές ηρεμίας και μεγαλύτερη να δραπετευσιυμε για λίγο για να ξαναβρουμε τον εαυτό μας και να τον αγαπησουμε από την αρχή, γυριζοντας πίσω όποτε εμείς το θελησουμε. Βγαλμένο μέσα από την ίδια τη ζωή με πολύ ωραίο τρόπο δοσμενο. Πάρα πολύ όμορφο Σοφία.
Ευχαριστώ πολύ Βάσω μου… ναι έτσι όσο ψηλά κι αν πετάξουμε με παρέα και την αγάπη που περνούμε από όλους όσους μας αγαπούν, έχουμε ανάγκη κι από τα δικά μας μοναδικά και προσωπικά πετάγματα!!!! Γιατί είναι αλλιώτικα τούτα τα πετάγματα, γιατί έχεις όλο τον αέρα δικό σου!!!!! Να είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη μέρα!!!!
Πολύ ωραία η γραφή σας και ταλαντούχα !
Δε με κούρασε καθόλου …
Μόνο που στερήσατε στην πρωταγωνίστριά σας
το δικαίωμα στην κατάκτηση τού ηρωισμού της …
Η ζωή έχει ανάγκη περισσὀτερο από ήρωες … απ᾽
αυτούς που περπατούν στα τυφλά … όπως θα έλεγε
κι ο Σεφέρης ή απ᾽ αυτούς που όταν ανοίγει ο τάφος
τους, μυρίζουν μύρο … όπως έγραψε για μία τέτοια παρόμοια
ταλαιπωρημένη γυναίκα κι ο Παπαδιαμάντης σ᾽ ένα
διήγημά του …
Η ζωή όπως και τα διηγήματα, μπορούν ν᾽ αγγίζουν
την υπέρβαση χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα τολμούσα
να εννοήσω πως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από ατσάλι …
Με συγχωρείτε για το σχόλιο, δε θα ήθελα να κάνω
τον έξυπνο ούτε βεβαίως τον ήρωα … απλώς τοποθετώ
μία διαπίστωση στο πολύ όμορφο διήγημά σας !
Καλημέρα !
Σήμερα ήταν η μέρα φαίνεται που μου έφερε δυο πολύ όμορφες στιγμές… η δεύτερη είναι το πέρασμα σας κύριε Παναγιώτη θα μου επιτρέψετε να σας λέω!!! Όσο για το σχόλιο σας το βρίσκω υπέροχο… και πόσο όμορφα τοποθετηθήκατε με λόγια του Σεφέρη και του Παπαδιαμάντη!!!!! Ευχαριστώ πολύ κι όχι μόνο εσάς άλλα και όλους όσους μου δίνουν και μου μαθαίνουν!!!! Θα μου επιτρέψετε επίσης να σας στείλω την αγάπη μου… και να περνάτε από τα γραπτά μας, έτσι… για να σπάτε την μονοτονία από τη γυναικοπαρέα…! Ευχαριστώ!!!!
Καλά έκανε η ηρωδία σας! Και άργησε μάλιστα!
Τα όρια Άλμα τα βάζουμε πάντοτε εμείς κι είναι αντίστοιχα κι ανάλογα με τις αντοχές μας!!!! Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Καλή σου μέρα!!!!
Πολύ ωραίο το διήγημα σου Σοφία. Σίγουρα οι περισσότερες εργαζόμενες μάνες αναγνωρίζουν την Ευτυχία . Όμως κάνεις δεν απαιτεί αυτην την ατελείωτη προσφορά όπως παραδέχεται και η Ευτυχία. Είναι μάλλον μία ανάγκη της γυναίκας – μάνας. Νομιζω δε θα αντέξει για πολύ μακριά…
Έτσι είναι αγαπημένη μου Ευαγγελία… όπως έγραψα και σε προηγούμενη απάντηση μου, τα όρια σε κάθε τι στη ζωή… τη ζωή μας, τα βάζουμε μόνοι μας!!!!! Τώρα το πόσο θα αντέξει ή πόσο μακριά θα πάει η Ευτυχία; Αφήνω την απάντηση να τη δώσει ο κάθε ένας από εμάς, μόνος του!!!! Για εμένα οι απαντήσεις βρίσκονται στις προτεραιότητες, το ρόλο και τη δύναμη που έχουμε μέσα μας!!!!!!
Πολύ αληθινή και πόσο σημερινή η ιστορία σου Σοφία μου! Είναι φορές που η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις μάς πνίγουν.
Την καλησπέρα μου!
Καλησπέρα Έλενα μου. Έτσι είναι παιδί μου, μεγάλος βραχνάς η καθημερινότητα!!!! Για αυτό ανάσες και μικρά πετάγματα για να μην χρειαστεί ποτέ εκείνο το μεγάλο!!! Είπαμε τα όρια στη δίκη μας τη ζωή τα βάζουμε εμείς!!! Καλό βράδυ!!!!!!!
Τι όμορφα!!!!!!!!!!!! Θαρρώ πως θα πάω κι εγώ να βρω τον δικό μου γλαρο!!!!
Έτσι, βρε αδερφέ, να ξαναγίνω παιδί, να πάρω κι εγώ τους κουβάδες με τα χρώματα, να…, να…,να…!
Πόσο σ’ ευχαριστώ!!!!!!!!!!!!!!!
Αθηνά μου… εσύ πέταξες την προηγούμενη Κυριακή δίπλα διπλά με τον γλάρο σου!!!!!!!! Όσο για τους κουβάδες με τα χρώματα… όταν αποφασίσεις να το κάνεις βάλε μια φωνή!!!!! Εγώ σ’ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!!!!!!!!!!!!!!