Το ρολόι σήμανε δώδεκα. Έβαλε το ψεύτικο χαμόγελό του και δέχτηκε για ακόμη μια φορά ευχές ουτοπικές για επιθυμίες που σκοντάφτουν στην ίδια την πραγματικότητα. Όσο περνούσαν τα χρόνια, άλλωστε, είχε αποδεχτεί την προσποιητή ευγένεια του κόσμου. Μοτίβο...

Από μικρό παιδί, στη γωνιά του απέναντι δρόμου, έβλεπε πως τον περίμενε ένα όνειρο, πάντα όμως τον κυρίευε ο φόβος να το κυνηγήσει. Αυτό εκεί, τον περίμενε υπομονετικά, και δεν ξεθώριαζε, λες και ήταν γραμμένο με ανεξίτηλο μελάνι. Εκείνος, πεισματικά το...

Σαν την αράχνη που υφαίνει υπομονετικά τον ιστό της τυλίχτηκε γύρω του και σαν τη γάτα που άθελά της γρατζουνά τον ιδιοκτήτη της άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στην καρδιά του. Στην αρχή τον τύλιξε με την απαράμιλλη γοητεία και την πνευματικότητά της. Σιγά-σιγά όμως...

Μικρός έμαθε την αγάπη και τη στοργή από την αγκαλιά των γονιών του. Γρήγορα όμως γνώρισε την απώλεια γιατί πέθανε ο πατέρας του όταν ήταν μόλις οκτώ…. Έμαθε να ζει μ’ αυτή, όμως γεύτηκε την αδικία καθώς ποτέ κανείς δεν αναγνώρισε την προσπάθεια και τους κόπους...

«Στο ίδιο έργο θεατές…» σκέφτηκα μόλις άνοιξα την τηλεόραση στο δελτίο των οκτώ. Την έκλεισα αμέσως. Το χαμόγελο πλανεύει και ο νους πλάθει ψέματα που μοιάζουνε με μύθους και στο τέλος πιστεύει πως είναι αλήθεια ακόμα κι αυτός που τα δημιούργησε. Τελικά μήπως είμαι...