Κοιμήθηκα και είδα ένα όνειρο. Δεν σας ενδιαφέρει το περιεχόμενό του, αν και ήταν ένα ασυνήθιστο όνειρο, ομολογουμένως όχι πιο ασυνήθιστο απ’ ό,τι είναι κατά κανόνα τα όνειρα που βλέπουμε όλοι. Αυτό που έχει όμως τη μεγαλύτερη σημασία σ΄αυτή την περίπτωση, είναι που για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι τα όνειρά μας, μας τα στέλνουν άλλοι και γι’ αυτό δεν πρέπει να τα παίρνουμε στα σοβαρά. Εμείς δεν φέρουμε γι’ αυτά καμία απολύτως ευθύνη.
Αυτή η σημαντική διαπίστωση δεν προέκυψε ακριβώς έτσι. Η χρήση εδώ του όρου “συνειδητοποίησα” είναι μάλλον ατυχής. Αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς, οφείλουμε να πούμε “αντελήφθην” ή “κατανόησα” ή “κατάλαβα” ή έστω “πληροφορήθηκα”. Γιατί η “συνειδητοποίηση” είναι μια διαδικασία μάλλον επώδυνη. Προκύπτει μετά από πνευματικό τοκετό, και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν συνέβη ακριβώς αυτό. Ούτε κατά διάνοια.
Δεν προέκυψε επίσης ούτε από το γεγονός ότι το περιεχόμενο του ονείρου δεν είχε φαινομενικά καμία απολύτως σχέση με την καθημερινότητά μου, τη ζωή μου και τα αισθήματά μου. Θα μπορούσα κάλλιστα, βέβαια, να το εκλάβω ως μια συμβολική πιθανή ερμηνεία όλων των παραπάνω – αναφέρομαι πάντα στην πραγματικότητά μου. Συνηθισμένος καθώς ήμουν από προηγούμενες παρόμοιες καταστάσεις, είχα ήδη αρχίσει να ψάχνω για ερμηνείες κατά τη διάρκεια που το έβλεπα. Αλλά αυτό που με τάραξε, αυτό που με αιφνιδίασε, αυτό που δεν περίμενα, ήταν ότι στο τέλος του ονείρου, αν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ένα όνειρο μπορεί να έχει τέλος, εμφανίστηκαν τίτλοι, όπως σε μια κινηματογραφική ταινία, και μάλιστα με γράμματα κεφαλαία κι όχι μικρά: “Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, δεν οφείλεται σε πρόθεση, είναι ατυχώς τυχαία και μοιραία συμπωματική”.
Σαφώς αντιλαμβάνεστε, τώρα που φτάσαμε μέχρι εδώ, ότι ο σωστός όρος που έπρεπε εξ’ αρχής να χρησιμοποιήσω στο κείμενό μου, είναι “αναγιγνώσκω” ή έστω “διαβάζω”.
Αλλά, όπως λέει και ο Ναμπόκωβ, η ιστορία μας θα ήταν διατυπωμένη σε λιγότερες γραμμές, που θα μας αρκούσαν, αν δεν υπήρχε η απόλαυση της αφήγησης.
_
γράφει ο
0 Σχόλια