Έχοντας μελετήσει το εξαιρετικό μυθιστόρημα «Ο δήμιος» καθώς και το αστυνομικό «Έγκλημα στην Αντίπαρο», οι προσδοκίες για κάθε νέο βιβλίο του Νίκου Φαρούπου είναι πολύ μεγάλες. Με τον ‘Αρχιβιβλιοθηκάριο’ ο συγγραφέας κάνει μια εντελώς διαφορετική συγγραφική κίνηση, διότι αφενός δεν πρόκειται για ένα μυθιστόρημα αλλά για μια συλλογή αφηγημάτων κι αφετέρου ξεφεύγει από το ρεαλισμό και καταπιάνεται με το μεταφυσικό στοιχείο.

Η γραφή είναι πολύ καλή, στα γνωστά επίπεδα που κινείται η πένα του Νίκου Φαρούπου, ενώ και οι τέσσερις ιστορίες είναι καλογραμμένες. Η ομώνυμη με τον τίτλο πρώτη ιστορία έχει να κάνει με έναν βιβλιοθηκάριο που αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο ορισμένα παράξενα πράγματα που συμβαίνουν στη βιβλιοθήκη που προΐσταται. Μεταφυσικά ή όχι, ο συγγραφέας παρουσιάζει τα γεγονότα με τρόπο που προβληματίζουν τον αναγνώστη, ο οποίος αναζητά τη διαλεύκανση των πραγμάτων. Με παραπλήσιο σκεπτικό είναι γραμμένες και οι υπόλοιπες ιστορίες του βιβλίου, οι οποίες είναι πλούσιες σε εικόνες και λεξιλόγιο αλλά και με πολύ καλή αφήγηση.

Μοιραία, αν κάποιος έχει διαβάσει το μυθιστόρημα «Ο δήμιος» θα κάνει τη σύγκριση, αν και πρόκειται για δυο διαφορετικά βιβλία, για δυο διαφορετικά πράγματα. Παρόλα αυτά, χωρίς να νιώσω πως ‘Ο αρχιβιβλιοθηκάριος’ υστερεί, δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριστώ πως τούτο το βιβλίο ίσως αδικεί την πένα του Νίκου Φαρούπου, από τον οποίο περιμένουμε μόνο κι απολύτως εξαιρετικά βιβλία!