Ήμουν ένα μικρό κορίτσι κάποτε. Στα μάτια μου έκαιγαν φωτιές. Κατάλαβα από νωρίς ότι σε λάθος εποχή με έφεραν οι γεννήτορές μου στον κόσμο. Κατάλαβα από νωρίς πως δε μου αρέσει αυτός ο κόσμος και θέλω κολασμένα να τον αλλάξω. Σε πείσμα του κιόλας δε θα αλλάξω ποτέ, βροντοφώναζα όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν. Τα χρόνια περνούσαν και οι γρατζουνιές φεύγαν από τα γόνατα και στην ψυχή μου μετοίκισαν. Από αμυχές και γδαρσίματα απλά, έγιναν και πληγές αρκετές. Κάποιες επουλώνονταν στην πορεία, επιφανειακά έστω… Κάποιες κακοφορμίσαν και δεν έκλεισαν ποτέ. Ποτέ ωστόσο δεν αποτέλεσαν τροχοπέδη στο να ονειρεύομαι. Κανένα μου όνειρο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, μα εγώ απλώς άλλαζα όνειρα. Κι αν κάποια από αυτά τα έβρεχα με τα δάκρυά μου, στον ήλιο τα άπλωνα για να στεγνώνουν. Πια δεν είμαι εκείνο το μικρό κορίτσι, μα μόνο εμφανισιακά. Τίποτα άλλο δεν άλλαξε από τότε, όσες πληγές κι αν κουβαλώ. Πάλι ονειρεύομαι… Πάλι ελπίζω πως τον κόσμο θα αλλάξω κι ας ξέρω πια ότι δε θα γίνει ποτέ. Πάλι αρνούμαι να αλλάξω εγώ και πάλι και πάλι γεμίζω πληγές καινούριες. Εκεί χάμω που πέφτω, εκεί δίνω μια και στέκομαι αγέρωχα στα δυο μου πόδια. Εκεί που ξεχειλίζουν αλμύρα τα μάτια και αυλακώνουν τις παρειές μου, εκεί φτιάχνω την καμπύλη του χαμόγελου κατά πώς θέλω εγώ. Μα κάτι άλλαξε… Πια γράφω ποιήματα!

_

γράφει η Θώμη Μπαλτσαβιά