Ήταν ένα ωραίο μαύρο σύννεφο.

Περνούσε βουβό από δίπλα μου

αγκομαχώντας μέσα στη σιωπή του.

Τα δάκρυά του πολλά και βαριά

καλά φυλαγμένα μέσα του

μια θλιμμένη φορεσιά.

Ήταν ένα ωραίο μαύρο σύννεφο.

Σχεδόν μπορούσα να το αγγίξω.

Ίσως αυτό αποζητούσε.

Αν του μιλούσα ίσως να έσπαγε τη σιωπή του

και πια να μην πονούσε.

Ήταν ένα ωραίο μαύρο σύννεφο

με άπειρες σταλαγματιές

μια λατρεμένης βροχής,

που χόρευε αέρινα μέσα του

ανέμελη και ανύποπτη

για τον βαθύ προβληματισμό του.

Δεν είναι πως δεν την ήθελε.

Δεν είναι πως δεν θαύμαζε το χορό της.

Μα για πολύ καιρό του φαινόταν

πως την κρατούσε φυλακισμένη

κι όλο και φούντωνε η αγωνία του

πότε να την αφήσει ελεύθερη

να γίνει κάποιου άλλου η αγαπημένη.

Ήταν ένα ωραίο μαύρο σύννεφο

και περνούσε δίπλα μου φουρκισμένο.

Κι εγώ που ήθελα τόσο να το αγγίξω,

που έψαχνα απεγνωσμένα μέσα του

για να γνωρίσω καινούριες μορφές

δίστασα... δεν τόλμησα…

και το άφησα να με προσπεράσει.

Tώρα ακολουθεί το δειλινό

όμως αν το πρόφταινα;

Aν επιτάχυνα λίγο το βήμα;

Nαι θα επιταχύνω λίγο το βήμα

γιατί θα ήταν κρίμα να αφήσω

να κλαίει μονάχο του ένα τόσο ωραίο μαύρο σύννεφο.

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!