Έξι μήνες μετά τη γνωριμία μας, μου πρότεινε γάμο.

– Γιατί; τόλμησα να ρωτήσω

– Δεν περνάμε υπέροχα; με ρώτησε ναζιάρικα.

– Πώς… περνάμε…

– Ε λοιπόν, βρε χαζοπούλι μου, τώρα είμαστε μαζί τρεις φόρες την εβδομάδα, δηλ. 156 ημέρες το χρόνο, ενώ, αν παντρευτούμε, θα είμαστε μαζί τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες.

Αν και δεν βρήκα πολύ πειστικό το επιχείρημά της, εντούτοις θαύμασα τη μαθηματική της σκέψη. Ενέδωσα. Γιατί; Γιατί ήμουν ερωτευμένος.

Νοικιάσαμε ένα ωραίο διαμέρισμα στο κέντρο για να μείνουμε μαζί. Διέθετε ένα ευρύχωρο λίβινγκ-ρουμ με κουζίνα, ένα μεγάλο υπνοδωμάτιο, ένα μικρότερο για γραφείο και διπλό wc, το ένα με μπάνιο.

Αμέσως μετά βάλθηκε να με πείσει να το επιπλώσουμε με καινούργια έπιπλα και οικοσκευές και να μην χρησιμοποιήσουμε αυτά που είχα ήδη στο σπίτι μου.

– Μα γιατί; τόλμησα να ρωτήσω..

– Γιατί, βρε χαζοπούλι μου, ξεκινάμε μια καινούργια ζωή. Δεν γίνεται να ζούμε ανάμεσα σε αντικείμενα που σου θυμίζουν παλιές δυσάρεστες ιστορίες.

– Δυσάρεστες;

– Ευχάριστες πάντως δεν μπορεί να είναι… Αν ήταν θα έκανες σχέση με κάποια από τις προηγούμενες γκόμενές σου.

Δεν μπορώ να πω ότι είχε απόλυτα δίκιο, άλλα θαύμασα την αποφασιστικότητά της να θέλει καλή ψυχολογία στη σχέση μας.

Ενέδωσα. Γιατί; Γιατί ήμουν ερωτευμένος.

Αρχίσαμε λοιπόν τις αγορές. Πρότεινα να ξεκινήσουμε από το ΙΚΕΑ. Μου το απέκλεισε ασυζητητί.

– Μα γιατί; τόλμησα να ρωτήσω.

– Γιατί, βρε χαζοπούλι μου, το ΙΚΕΑ έχει μόνο ανώνυμες μπαναλιτέ. Θες η φωλιά μας να μοιάζει με έκθεση φτηνού επίπλου; Υπάρχουν τόσο ωραία επώνυμα.

Δεν μπορώ να πω ότι πείστηκα από το επιχείρημά της αλλά δεν μπορούσα να παραβλέψω την αγνή πρόθεσή της να πάρουμε καλόγουστα πράγματα.

Ενέδωσα. Γιατί; Γιατί ήμουν ερωτευμένος.

Μεταξύ όλων των άλλων, αγοράσαμε και μια τηλεόραση 40 ιντσών για το λίβινγκ-ρουμ κι ένα υπερδιπλάσιο κρεβάτι με ανατομικό στρώμα για την κρεβατοκάμαρα, ανάλογο των δυνατών συναισθημάτων μας. Αυτό που δυσκολευόμασταν να βρούμε ήταν ένας τριθέσιος καναπές, που να της αρέσει, επίσης για το λίβινγκ-ρουμ. Της πρότεινα να συμβιβαστούμε μ΄ έναν διθέσιο, αλλά μου το απέκλεισε ασυζητητί. Δεν καταλάβαινα την εμμονή της για τον τριθέσιο. Φαντάστηκα ότι τον θέλει για να είμαστε πιο άνετα όταν θα βλέπαμε αγκαλιά το X-Factor και άλλα επιμορφωτικά τηλεοπτικά προγράμματα, τρώγοντας ποπ κορν σπιτικό ή πίτσες από επώνυμη αλυσίδα. Πρότεινα να το κοιτάξουμε πιο χαλαρά για μετά το γάμο. Άλλωστε θα παίρναμε και τα δώρα από συγγενείς και φίλους.

”Τα δώρα θα είναι καφετιέρες, φρουτιέρες, ατμομάγειρες, ποτήρια, πιάτα, σουπιέρες, μπλέντερ, αποχυμωτές, μαχαιροπίρουνα, κορνίζες και άλλα διακοσμητικά. Για καναπέ το βλέπω πολύ χλωμό” μου είπε κοφτά. ”Τριθέσιο καναπέ πρέπει να βρούμε μόνοι μας και μάλιστα πριν το γάμο”.

– Μα γιατί τριθέσιο; τόλμησα να ρωτήσω.

– Γιατί, βρε χαζοπούλι μου, όταν μαλώνουμε πού θα κοιμάσαι;

Δεν μου άρεσε η οπτική της και δεν ήθελα να πιστέψω κατά βάθος ότι θα γίνει πότε τέτοια χρήση του καναπέ. Θαύμασα όμως την προνοητικότητά της και ενέδωσα. Γιατί; Γιατί ήμουν ερωτευμένος.

Τον πρώτο χρόνο, μετά τον γάμο, κοιμήθηκα μόνο δυο φορές στον καναπέ. Μια γιατί δεν θυμήθηκα την επέτειο της γνωριμίας μας και μια γιατί δεν της άρεσε το δώρο των γενεθλίων της. Αναφέρομαι στον καναπέ του σπιτιού, γιατί στις διακοπές του καλοκαιριού κοιμήθηκα ακόμα τρεις φορές στον καναπέ της σουίτας που νοικιάσαμε γιατί δεν της άρεσε το ξενοδοχείο.

Από τότε, κάθε χρόνο, οι κατακλίσεις μου στον καναπέ αυξάνονταν με τον ίδιο ρυθμό που αυξάνονταν κι οι διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και τον έκτο κιόλας χρόνο ο αριθμός των επισκέψεών μου στο υπερδιπλάσιο ανατομικό κρεβάτι μας ήταν μικρότερος του αντίστοιχου των εθνικών αργιών. Οι λόγοι ήταν πολλοί και πλήθαιναν, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα. Άλλοτε γιατί δεν αγόραζα επώνυμα προϊόντα από το σούπερ μάρκετ, άλλοτε γιατί δεν κατέβαζα το καπάκι της τουαλέτας. Την ενοχλούσε που έτρωγα αυγά μάτια δις μηνιαίως, που ξεχνούσα να βάζω τα αρώματα που μου έπαιρνε, που δεν έβαζα το πουκάμισο μέσα στο παντελόνι, που δεν φορούσα δετά παπούτσια, που κάπνιζα στο λίβιγκ-ρουμ κλπ, όλα. Περισσότερο όμως την ενοχλούσε το ροχαλητό μου. Δοκίμασα όλα τα γιατροσόφια. Έκανα κι ένα πανάκριβο τεστ ύπνου. Αυτή αρνιόταν πεισματικά να βάλει ωτοασπίδες. Για τα άλλα δεν με πείραζε, άλλα αυτό για το ροχαλητό το έβρισκα υπερβολικό. Στο κάτω κάτω οι γείτονες μόνο δυο φόρες κάλεσαν το εκατό γι΄ αυτόν το λόγο. Όλες τις υπόλοιπες το καλούσαν γιατί, όταν είχε τα νευράκια της, πετούσε κι έσπαζε ό,τι έβρισκε μπροστά της, χωρίς την αναγκαία, σε τέτοιες περιστάσεις, μουσική υπόκρουση. Έκανα υπομονή. Γιατί; Γιατί ήμουν ερωτευμένος.

Μια μέρα, στα καλά του καθουμένου και χωρίς πρόλογο, μου ζήτησε να χωρίσουμε.

– Γιατί; τόλμησα να ρωτήσω.

– Γιατί, βρε χαζοπούλι μου, τίποτα δεν πάει καλά μεταξύ μας. Κανονικά έπρεπε να σε χωρίσω πριν το γάμο.

– Μα εσύ δεν μου ζήτησες να παντρευτούμε;

– Ναι εγώ… κι εσύ δέχτηκες. Άρα αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα.

Γύρισαν τα πάνω κάτω. Γιατί; Γιατί ήμουν ακόμα ερωτευμένος.

Μετακόμισα σ’ άλλο σπίτι. Ευτυχώς που δεν ξεφορτώθηκα τα παλιά μου έπιπλα. Δεν πήρα τίποτα από το κοινό μας σπίτι για να μην έχω δυσάρεστες αναμνήσεις. Αλλά η ερωτική απογοήτευση ήταν εκεί, παρούσα, και μου τρυπούσε τα σωθικά.

Η ερωτική απογοήτευση, για όσους δεν ξέρουν, δεν είναι ευχάριστο συναίσθημα. Μπορεί να οδηγήσει τον παθόντα σ’ απρόβλεπτες κι ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως το να σκίσει την καρδαρόμπα του άλλου, να χέσει πάνω στο υπερδιπλάσιο κρεβάτι του γάμου, ακόμα και να τον μπλοκάρει στο facebook. Ξέρω ιστορίες που μπροστά τους οι ταινίες του Χίτσκοκ μοιάζουν παιδικές. Επίσης, η ερωτική απογοήτευση είναι φορέας δυσάρεστων ψυχολογικών παρενεργειών, όπως ανορεξία, δύσπνοια, εφίδρωση, δυσκοιλιότητα, κλπ., η κυριότερη των οποίων είναι η κατάθλιψη. Εγώ όμως, επιστράτευσα όλες τις εναπομείνασες δυνάμεις μου και το φιλοσόφησα: 1-1 μπορεί να είναι 0, άλλα μπορεί να είναι και: ”συμβαίνουν αυτά”, ”δεν φταις πάντα εσύ” , ”άντε και γαμήσου”, ”δεν τελειώνει εδώ η ζωή”, ”υπάρχουν κι άλλες πορτοκαλιές”. Αυτός είναι κι ο λόγος που δεν έγινα αυτόχειρας. Έγινα όμως αριστερόχειρας. Έγινα ευσυγκίνητος, άρχισα να οδηγώ ανάποδα, να ανοίγω τα βαζάκια με τη μερέντα και να σπάω τα σπυράκια μου και γενικά να κάνω διάφορα με το αριστερό που δεν μπορώ ν’ αναφέρω δημοσίως, όπως αυτό όταν βλέπω, με δάκρυα στα μάτια, λυπητερές τσόντες στο διαδίκτυο. Μέχρι που, στο τέλος, ψήφισα και Σύριζα. Έτσι τη γλίτωσα φτηνά, μόνο με γρατζουνιές. Μικρό το κακό.

Από τότε είμαι πολύ προσεκτικός με τον έρωτα. Δεν του ανοίγω την πόρτα αν δεν κοιτάξω πριν απ’ το ματάκι. Συμπληρώνω τις εντυπώσεις μου σ’ ένα σύστημα που έχω για το Τζόκερ, που αναλύει στατιστικές πιθανότητες, και μελετάω τ’ αποτελέσματα, που συνήθως είναι απογοητευτικά. Χρήσιμο πρόγραμμα. Σας το συνιστώ, αν και δεν κέρδισα ποτέ γιατί δεν υπάρχει ντροπή στο ν’ αγαπάς κάποιον που ξαφνικά σου λέει: ‘’Δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί σου’’. Δεν μπορείς ν’ αγαπάς κάποιον, αν δεν είσαι διατεθειμένος να καταστρέψεις τον εαυτό σου, να εξευτελιστείς. Αυτό είναι ο έρωτας. Εξευτελισμός. Κι εγώ το έκανα. Οπότε τώρα ξέρω πως μπορώ ν’ αγαπήσω…

_

γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος