Εδώ ειπώθηκαν και έγιναν τόσα πολλά. Από ένα αγνό σ’ αγαπώ ως ένα αμετάκλητο χωρίζουμε, από ένα αθώο φιλί ως τον απόλυτο έρωτα, από ένα ταξίδι της λησμονιάς ως αυτό της ανάμνησης.
Χαράζουμε κάθε φορά τη δική μας ιστορία. Μας περιβάλλει το κλίμα των εποχών και των ανθρώπων που τις συνόδεψαν. Άλλοτε ήταν ψυχρό και με κλάματα, άλλοτε ήταν καλοκαίρι και χέρι-χέρι με τα κοντομάνικα δίνονταν όρκοι που δε θα έσπαγαν ποτέ, άλλοτε η μοναξιά κυριαρχούσε και άλλοτε καθώς τα φύλλα έπεφταν υποτάσσονταν οι ψυχές και τα σώματα και αφήνονταν στη συγκίνηση της στιγμής.
Όλοι έχουμε ζήσει εκεί, σ’ ένα τέτοιο μέρος… ή υπήρξαμε περαστικοί κι ακόμα σταματάμε για να θυμηθούμε ή να ξεχάσουμε, να γελάσουμε ή να κλάψουμε δυνατά.
Βρίσκουμε καταφύγιο, ονειρευόμαστε, χαλαρώνουμε, αγχωνόμαστε… τα πάντα. Είναι το κατάλληλο μέρος για να έρθουμε πιο κοντά στις δυνάμεις και στις αδυναμίες μας, πιο κοντά στον αληθινό εαυτό μας.
_
γράφει η Πόπη Κλειδαρά
Πολύ όμορφο! Όλοι βρίσκουμε το καταφύγιο μας. Μου άρεσε πολύ το ανάγνωσμα