Αμυγδαλιά ανθισμένη, κόντρα στο Φλεβάρη
Παλιέ μου φίλε
Με φωνές, τα χρόνια δε γυρίζουν πίσω
Ποτέ δε ρώτησες, γιατί με φέρνει η βροχή
Σ’ άλλο ουρανό δεν θα γυρέψω πεπρωμένα
Στην αγκαλιά σου
Θα γυρίσω απόψε, δίχως ενοχή
Κι έχω τα φρένα της καρδιάς σπασμένα.
Παλιέ μου φίλε
Πως πέρασε, άθελα μας ο καιρός
Άλλα, στο βλέμμα που νικήθηκε
Κι’ άλλα ορκίζεται η νύχτα στη Σελήνη.
Στο έρημο κάστρο
Η αγάπη, απ’ την αγάπη πλύθηκε
Για να χορέψει η μοναξιά και ότι γίνει.
Θα στάξω μέλι
Στο ποτήρι, τώρα γελά η αμυγδαλιά
Γύρη σκορπίζει στου χειμώνα το σεντόνι
Είναι η καρδιά, μικρή πατρίδα του χιονιά
Πόσα τραγούδια
Το φεγγάρι, στο ανθισμένο σου μπαλκόνι
Θα πει για μας, μέχρι να φύγει η παγωνιά.
Παλιέ μου φίλε
Στο υπόγειο της καρδιάς, σκοτάδι
Μα και η δική σου, σβήνει μοναχή
Μια σπίθα, κοίτα, απ’ τη στάχτη μου ξεθάβω
Μες στην ομίχλη
Έχω στα χείλη πεταλούδα την ψυχή
Καινούριο φως, απ΄ το παλιό να μεταλάβω.
Λιώνει το ψέμα
Είμαι δικό σου, χάρτινο καράβι
Μ’ ένα ανεκπλήρωτο φιλί, θα ονειρευτώ
Αμυγδαλιά ανθισμένη, κόντρα στο Φλεβάρη
Παλιέ μου φίλε
Χάρισε μου, τελευταίο ένα χορό
Μετά, ποτέ δεν θα ζητήσω άλλη χάρη…
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πανέμορφο ποίημα!!!!!!!!!!!!!
Την αγάπη μου. Ας έχει φως ο Φλεβάρης κι ας είναι κάθε ανθός, πρόκληση και πρόσκληση ζωής.
“Η αγάπη, απ’ την αγάπη πλύθηκε ” !!!
τι όμορφη μελωδία για να καλωσορίσει κανείς το Φλεβάρη…
Καλό σας μήνα!
Έτσι όμορφα κι αθόρυβα, όπως τα άνθη της αμυγδαλιάς ξυπνούν τις μέλισσες, ας είναι οι ηλιαχτίδες του Φλεβάρη που θα φτάσουν στην καρδιά σου Μάχη.
Τα ανθη της αμυγδαλιας, πηγη εμπνευσης και για την αγαπημενη συμπατριωτισσα με το ιδιεταιρο γνωρισμα της !!! Το ευχαριστηθηκα…σε δυσκολη στιγμη κι αν ημουνα !!! Με βοηθησε…θερμα τα Ευχαριστω !!!
Πάντα οι δασκάλες είχαν κάτι να μου πουν. Αυτό το ευχαριστώ κυρία Ελευθερία με τιμά ακόμη περισσότερο. Την αγάπη μου, όπως κάθε φορά. Στην κόντρα του Φλεβάρη λοιπόν, ας αφήσουμε να πετάξουν τα όνειρα ανθούς, όπως η αμυγδαλιά δίχως φόβο, αλλά με πάθος, πάθος για την ίδια τη ζωή.
Υπέροχο το ποίημα σας Ζωή, όμοιο με τα πανέμορφα λουλούδια της αμυγδαλιάς!!!!!
Ευχαριστώ Σοφία. Ας είναι το ρίσκο της αμυγδαλιάς παράδειγμα, μέχρι το βουητό των μελισσών να ξυπνήσει την άνοιξη της Αγάπης στις καρδιές μας.
Στην ρίζα του βράχου υπήρχε μια αμυγδαλιά. Κανένας δεν γνώριζε την ηλικία της. .Κανένας δεν ήξερε .αν κάποιος πρόγονος την είχε φυτέψει ή κάποιο χέρι θεϊκό αμόλησε εκεί τον σπόρο της. Ο Βάκχος με τους κισσούς του την είχε περιπλέξει . Ένα ήταν κισσός και κορμός. Αιθαλιά ήταν και δεν την ραβδίζαμε ποτέ. Όλα τα τρώγαμε τσάγαλα παιδιά του δημοτικού τότε, μέχρι να χτυπήσει η καμπάνα του βραδινού σχολείου. Την κοιτούσα από το σπίτι πρώτη άνθιζε . Ένα με τα χιόνια και με τα όνειρα μας τα παιδικά, τα ολόλευκα. Μια βαρυχειμωνιά το 63. Το χιόνι μέτρο δεν άντεξε το γέρικο κορμί της . Τότε πρώτο αισθάνθηκα την λίπη του χαμού. Μια σκίζα είχε απομείνει καρφωμένη στη βράχο. Ένα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά (Σκαφίδια εικόνες του τόπου μας ) Γειτωνάκι μου καλό σου μήνα .
Αν έκανα σχόλιο στο ποίημα σου θα έγραφα μόνο <>
Καλέ μου Γιάννη, καπετάνιε της καρδιάς και της θάλασσας, έχεις ένα μοναδικό τρόπο να με ταξιδεύεις στις συγκινήσεις, εκείνες που έρχονται και κάνουν τα μάτια πέλαγα, μόλις ανοίξουν διάπλατα με τις διηγήσεις σου οι πόρτες του παλιού καιρού. Ίσως δεν είναι σύμπτωση, το γεγονός πως, εκείνο το κοριτσάκι, το ξεγραμμένο από τη ζωή, που την παραμονή της πρωτοχρονιάς το βάφτισαν βιαστικά, σαράντα ημερών, στο σπίτι, τον ίδιο χειμώνα του 63 στον οποίο αναφέρεσαι στα μέσα του Φλεβάρη με τις αμυγδαλιές ολάνθιστες να διατρανώνουν το ρίσκο τους, ρίσκο της Αγάπης κόντρα στην παγωνιά, επέστρεψε στη ζωή και στη γειτονιά, σαν άλλο μικρό μελισσάκι που τόλμησε να ξεμυτίσει στο φως, γιατί το ξύπνησε η λεπτή μυρωδιά του ανθού εκείνης της αμυγδαλιάς που θυσιάστηκε, μπορεί και το ανείπωτο δικό σου παράπονο. Ευχαριστώ από καρδιάς, για την ομορφιά και την ευαισθησία της σκέψης σου. Καλό μήνα καπετάνιε.
Σαν χνούδι απ’ τον ανθό εκείνης της αμυγδαλιάς που τόσο αγάπησες, με άγγιξε η σκέψη σου Καπετάν Γιάννη. Αυτή η μαχαιριά, ίσως είναι που σου δίδαξε τον τρόπο να αισθάνεσαι με ευαισθησία, να εκφράζεσαι με συγκίνηση, να θυμάσαι με ανείπωτο παράπονο. Τελικά είναι τέχνη το να καταφέρνεις να συγκινείς, τέχνη ακριβή. Από λάθος δικό μου, από αδεξιότητα αθέλητη, το μήνυμα εμφανίζεται ανώνυμο. Το γειτονάκι έχει την ευθύνη και η φόρτιση. Ευχαριστώ από καρδιάς.
Καλώς σας βρήκα! Καλό Μήνα, σε όλους!!! Χάρηκα Ποίηση και σχόλια!
Μια σύντομη επίσκεψη στην ιστοσελίδα της “αστοριανής” , Νέα Υόρκη… ελπίζω να σας ευχαριστήσει……… Υιώτα
” Πόση τρέλα αντέχεις, για να πολεμήσεις την παγωνιά στην καρδιά του κόσμου”, ρώτησε…
” Όση και η αμυγδαλιά, την αμυγδαλιά ρώτα, την αμυγδαλιά… εκείνη ξέρει από ρίσκο…” .
Ας είστε καλά, στο ίδιο καραβάνι για το φως πορευόμαστε. Καλό μήνα να έχετε.